“รอก่อนท่านหมอ ข้าขอกอดพี่ชายก่อน เขาคิดถึงข้ามาก ถ้าข้าไม่กอดเขาให้หายคิดถึงก่อน วันนี้ท่านหมอคงได้รักษาหูของพวกเราทุกคนในห้องนี้เพิ่มอย่างแน่นอน” พูดจบมู่หยางจินก็เดินไปสวมกอดพี่ชายทันที
“บุรุษที่ไหนเขากอดกัน” ถึงปากจะบ่นแต่มู่หยางหย่งเล่อก็ยอมให้น้องชายกอดด้วยความคิดถึง เขาผ่อนลมหายใจลงและกอดน้องชายไว้แน่น รู้สึกโล่งอกที่น้องชายกลับมาได้อย่างปลอดภัย
“ข้านี่ไงท่านพี่ ข้ากลับมาแล้ว ข้าอยากกอดท่านพี่ข้าก็กอด ท่านพี่จำได้หรือไม่ ก่อนไป ข้าบอกว่าจะกลับมากอดท่าน วันนี้ข้าไม่ได้กอดเอวท่านพี่เหมือนเมื่อวัยเด็กแล้วนะ ท่านพี่มองเห็นแล้วหรือไม่ว่าข้าเติบโตขึ้นแล้ว และรูปงามเพียงใด” มู่หยางจินคลายอ้อมกอด แล้วหมุนตัวให้พี่ชายได้มองเขาได้อย่างเต็มตา ว่าน้องชายที่จากไปตอนนี้เติบโตเป็นบุรุษหนุ่มแล้ว
“ไม่เคยพบผู้ใดที่ชมว่าตัวเองรูปงามเหมือนอย่างเจ้า จากไปนานสามปี นิสัยหลงตัวเองก็ยังไม่เปลี่ยนไปเลย” ม
