ตอนที่ 8 ไม่มีเงิน

1136 Words

ตอนที่ 8 หลังจากที่มิลินทานข้าวเสร็จแล้ว มิลินก็ได้มาทำกิจกรรมต่อในภาคบ่าย อีกไม่กี่วันรุ่นพี่จะมาแจ้งเรื่องกิจกรรมการรับน้อง มิลินออกมารอปราการอยู่หน้าตึกบริหารธุรกิจเพื่อจะกลับบ้าน ปราการโบกมือทักมิลินอยู่ไกลๆ มิลินยิ้มให้ปราการจนปราการเดินมาถึง “ป่ะ กลับบ้านกัน” ปราการพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและนุ่มนวล ทำให้มิลินยิ้มไม่หยุด เดินตามแผ่นหลังอันอบอุ่นนี้ไป จู่ๆก็มีภาพแผ่นหลังของชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามาในหัว ภาพตอนกระโดดสะพาน ภาพชายชุดขาว ใครกัน! มิลินสะบัดหัวเพื่อไล่ความคิดอันฟุ้งซ่านทิ้งไป จู่ๆกลับมีผู้หญิงคนหนึ่งเรียกจากมิลินกับปราการจากด้านหลัง “เอ่อ ขอโทษนะคะ” เสียงนี้! มิลินค่อยๆหันไปมองยังรุ่นพี่คนหนึ่งหน้าตาสะสวยใช้ได้ทีเดียว “ครับ” ปราการตอบ “วันนี้พี่มองน้องสองคนทั้งวันอ่ะ เลยอยากชวนน้องเป็นตัวแทนของคณะเพื่อไปประกวด ดาว เดือนของมหาลัย พี่ปรึกษาเพื่อนที่คณะแล้ว ปรึกษาอาจารย์แล้วด้วยความเห็นตรงกันจ้ะ” รุ่นพี่ยิ้มอย่างเป็นมิตร “ผมหรอครับ” ปราการถาม พร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ใช่จ้ะ แล้วก็เพื่อนน้องด้วย ชื่ออะไรนะ” รุ่นพี่ผู้หญิงหันมามองหน้ามิลิน “เอ่อ มิลินค่ะ” มิลินตอบ “มิลินสะดวกไหม” “ไม่สะดวกค่ะ” มิลินตอบส่งยิ้มให้บางๆอย่างเกรงใจ มิลินไม่ชอบการประกวดหรือการเป็นจุดเด่นเท่าไหร่ “หรอเสียดายจัง” รุ่นพี่คนนี้หน้าเศร้าหมองลงเล็กน้อย “งั้นเอาเป็นเพื่อนของมิลินไหมคะ” มิลินออกความเห็น รู้สึกผิดเล็กน้อยที่ไม่ได้รับข้อเสนอของรุ่นพี่ พลันในหัวของมิลินก็ปรากฏภาพผู้หญิงที่สวยมากๆคนหนึ่งขึ้นมา ฟ้าใส! “คนไหนจ้ะ” รุ่นพี่เลิกคิ้วถาม “เพื่อนมิลินกลับไปแล้ว มีลองเอาเบอร์ไปติดต่อดูนะคะ แล้วบอกว่ามิลินเป็นคนให้เบอร์มา” มิลินยิ้ม บอกเหตุผลกับรุ่นพี่ หากโทรไปฟ้าใสจะได้ไม่ตกใจ “โอเคได้ แต่ว่าน้องผู้ชาย” รุ่นพี่หันไปมองปราการสายตาเชิงขอร้อง “ผมปราการครับ” ปราการแนะนำตัวเอง “น้องเป็นตัวแทนได้ไหม พี่มองหาใครไม่เจอแล้ว” รุ่นพี่ท่ายตาเชองอ้อนวอน คะงั้นคะยอน้อยๆ ปราการหันมามองหน้ามิลิน มิลินพยักหน้า ตามใจปราการเลย! “เอ่อ ได้ครับ” มิลินและปราการก็เดินไปที่ลานจอดรถของมหาวิทยาลัย “มิลินหิวไหม” ปราการถามอย่างนุ่มนวล มองใบหน้าหวานละหมุนแวบนึง ใบหน้าของมิลินมีเหงื่อซึมผุดมาบนใบหน้าเล็กน้อย คงเป็นเพราะอากาศร้อน ....พาไปเที่ยวห้างหน่อยก็ดี มิลินจะได้อารมดีขึ้น.... ปราการคิดในใจ “นิดหน่อยอ่ะ” มิลินยิ้มให้ปราการ พลางเอามือปาดเหงื่อที่ซึมบนใบหน้า มิลินยกมือลงแล้วเผลอทำหน้ามุ่ยเพราะอากาศร้อน ปราการอมยิ้ม ทุกอิริยาบถของมิลินล้วนสะกดสายตาของเขา “ปกติแล้วมิลินอยู่ที่บ้านมิลินกินอะไร” ปราการถามมิลินเพราะอยากรู้สิ่งที่มิลินชอบด้วย “ปกติ สั่งมาทานน่ะ คิดอะไรไม่ออกก็ไข่เจียว ผัดกระเพรา” “มิลินทำอาหารเป็นไหม” ปราการถาม มิลินยิ้มส่ายหัวน้อยๆ แทนคำตอบ ‘โดยปกติแล้วผู้ชายส่วนใหญ่เขาจะชอบผู้หญิงที่เป็นแม่ศรีเรือนไหมนะ’ มิลินคิดในใจ “ฮ่าๆ เดี๋ยวทำให้กินตลอดเลยเอาไหม” ปราการถาม “ปราการทำอาหารเป็นด้วยหรอ” มิลินทำหน้าสงสัย ไม่คิดว่าผู้ชายที่หน้าตาดี ดูเหมือนเป็นคุณชายจะทำอาหารเป็นด้วย “เป็นสิ มิลินอยากทานไหม เดี๋ยวทำให้กิน” “อื้ม” มิลินยิ้มน้อยๆ “ตลอดชีวิตเลยก็ได้นะ” ปราการพูดแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน “ฮ่าๆ วันนึงปราการมีครอบครัวไป มิลินคงไปให้ปราการทำให้ทานไม่ได้หรอก” มิลินตอบอย่างติดตลก ยังไงวันนึงปราการต้องมีครอบครัวอยู่แล้วจริงๆนั่นแหละ! “มิลินก็มาเป็นครอบครัวผมสิครับ” ปราการยิ้มอย่างเจ้าเลห์ “บ้า” มิลินที่โดนคำพูดหยอดหวานๆของปราการ กลับทำอะไรไม่ถูก จนตอนนี้รู้สึกเขินจนตัวบิดไปหมด ใบหน้าแดงยิ่งกว่าลูกมะเขือเทศ “ฮ่าๆ วันนี้ทานข้าวข้างนอกก่อนนะ เดี๋ยวมีโอกาสจะทำให้ทาน” “อื้ม โอเค” มิลินยิ้มบางๆ ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ปราการได้พามิลินมายังร้านอาหารหรูในห้าง ที่ร้านบรรยากาศร่มรื่น แอร์เย็นฉ่ำ พลันมิลินก็ยิ้มออกมามากขึ้น “มิลินจะทานอะไรสั่งได้เลยนะ” “อื้ม โอเค” ปราการสั่งอาหารมาหลายอย่างจนเต็มโต๊ะ มิลินได้แต่มองอาหารพร้อมกับมองหน้าปราการไปด้วย “จะกินหมดไหม”มิลินถามปราการ “ไม่หมด ไม่เห็นจะเป็นอะไร ทุกอย่างคือของที่มิลินชอบ มิลินชอบอะไร ปราการก็ชอบด้วย” ปราการพูดแล้วส่งยิ้มให้มิลิน “จ้ะ คุณปราการ แต่อาหารมันแพง อย่ากินทิ้งขว้างเข้าใจไหม” มิลินพูดเสียงเข้มเล็กน้อย “ครับ แม่ทูนหัว เดี๋ยววันนี้ผมเลี้ยงเองครับ” ปราการพูดล้อเลียน “เอ่อ เดี๋ยวมิลินจ่ายเองก็ได้ หรือว่าหารกัน” มิลินพูดอย่างเกรงใจ ผ่านไปครู่นึงอาหารก็ได้มาเสิร์ฟ เป็นดังที่มิลินคิด อาหารทานไม่หมด มิลินได้แต่มองอาหารตาละห้อย แอบนึกเสียดายที่ทานไม่หมด ตัวก็เล็กเท่านี้ ทานอาหารได้เล็กน้อย เท่ามด “เก็บเงินด้วยครับ” ปราการเรียกพนักงานเก็บเงินให้มาเก็บค่าอาหาร ปราการเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋า แต่กลับไม่มีกระเป๋าเงินเลย “เอ่อ เดี๋ยวแปบนึงนะครับ ” ปราการทำท่าจะลุกขึ้น “คุณลูกค้าจะเก็บเงินใช่ไหมครับ” พนักงานพูดพร้อมกับชะงักเล็กน้อย เมื่อกี้ได้ยินว่าผู้ชายคนนี้จะเลี้ยงแท้ๆ แต่กลับลุกหนีเสียนี่ พนักงานส่ายหัวน้อยๆ ลูกค้าแบบนี้เขาเจอมาเยอะ มิลินที่สังเกตสีหน้าของพนักงานเริ่มไม่พอใจแล้ว มิลินจึงได้เอ่ยปากตอบไป “ค่ะ จ่ายเงินค่ะ” มิลินตอบ มือพลางล้วงบัตรเดบิตยื่นให้กับพนักงาน “นี่ค่ะ” มิลินแอบกลั้นขำปราการ ทำหน้าเลิ่กลั่ก เพราะไม่มีเงิน “มิลิน คือว่า กระเป๋าตังลืมไว้บนรถ” ปราการรีบอธิบาย เพราะกลัวว่ามิลินจะเข้าใจปราการผิด ว่าเขาคิดจะชักดาบ “ฮ่าๆ คนจะเลี้ยงแต่กลับไม่เอาเงินมา” มิลินหัวเราะร่า ทำหน้ากลั้นขำล้อเลียนปราการ ปราการมองไปยังใบหน้าของมิลินที่หัวเราะออกมาจนตาหยี นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นมิลินยิ้มอย่างมีความสุข รอยยิ้มนั้นทำให้โลกสดใสขึ้นมา หัวใจของปราการเต้นระรัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more