ของที่ถูกลืม

1109 Words

ตอนที่ 11 หลังจากที่ผ่านไปหลายวัน ชีวิตการเรียนของมิลินค่อนข้างที่จะมีความสุข ปราการเป็นแฟนที่ดี สม่ำเสมอกับมิลินมาโดยตลอด เพื่อนๆต่างรักมิลินทั้งนั้น มิลินมีความสุขจริงๆ ที่ยังมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้ ณ มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง เวลาเลิกเรียน ฟ้าใสและปราการได้มาฝึกซ้อมการประกวดดาวเดือน เพื่อโชว์ความสามารถพิเศษ มิลินจึงชวนเมษามาเป็นกำลังใจให้กับฟ้าใสและปราการ ฟ้าใสซื้อขนมกับน้ำมารอปราการจนเลิกซ้อม อยู่ข้างในหอประชุม เมื่อปราการเห็นมิลิน ก็ส่งยิ้มอ่อนโยนให้เธอพร้อมกับเดินมาหามิลิน มิลินยิ้มร่าให้ปราการ เมื่อปราการมาถึง มิลินได้ยื่นน้ำให้กับเขา “เหนื่อยไหม” มิลินยิ้มถามปราการ แววตามองดูปราการด้วยความเป็นห่วง “ไม่เลย สบายมาก” ปราการยักไหล่ รับขวดน้ำจากมือมิลิน แล้วปิดดื่มทันที “ฟ้าใสล่ะ” มิลินหันไปถามฟ้าใสบ้าง มิลินเป็นคนขอให้ฟ้าใสมาประกวดแทนมิลิน “สบายมาก ไม่มีอะไรหนักเลย” ฟ้าใสตอบพลางยักไหล่ เพื่อเพื่อนแล้วฟ้าใสทำได้เสมอ ! “วันนี้ว่างกันไหม ไปหาอะไรกินกัน” เมษาเอ่ยปากชวน “วันนี้ว่างสิ หิวอยู่พอดี” ฟ้าใสบ่นอุบอิบ มิลินยิ้ม แล้วเอ่ยปาก “งั้นกินขนมรองท้องไปก่อนนะ” มิลินยื่นขนมให้กับฟ้าใส ฟ้าใสแกะแล้วเอาเข้าปากทันที “อย่ากินเยอะนะ เดี๋ยวเธออ้วนใส่ชุดไม่ได้อีก” ปราการพูดแซวฟ้าใส กลับโดนฝ้ามือของฟ้าใสฟาดไปที่ลำแขนปราการเบาๆ พร้อมกับระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่นที่แหย่ฟ้าใสได้สำเร็จ “วันนี้ก็ไปทานข้าวด้วยกันเลยเนาะ” มิลินถามทุกคน “โอเค ไป” ฟ้าใสตอบ หลังจากที่ทุกคนทานข้าวเสร็จก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ปราการมาขลุกตัวอยู่ที่บ้านมิลินทุกวัน มิลินยังไม่ได้บอกเพื่อนของตัวเองว่ากำลังคบกันอยู่ ปราการมองไปยังใบหน้าของมิลินไม่วางตา มิลินกำลังใช้หวีแปรงขนให้ชูก้าอยู่ เธอยิ้มออกมา “มิลิน” มิลินที่กำลังปรงขนชูก้าอยู่ชะงักเล็กน้อย “ขอกอดหน่อย” ปราการพูดออกมาตรงๆ มิลินเริ่มจะชิน พักนี้ เขาหลงมิลินจนโงหัวไม่ขึ้น “มาสิ” มิลินตอบ แล้วอ้าแขนให้ปราการ ปราการที่นั่งอยู่บนโซฟา ค่อยๆเดินมาหามิลิน แล้วนั่งลง เขาใช้สองมือค่อยๆ โอบร่างบางเข้ามาไว้ในอ้อมกอด กลิ่นตัวมิลินช่างหอมหวานเย้ายวนเขา มิลินซุกตัวอยู่ในอ้อมอกของปราการ ฟังเสียงหัวใจของเขาเต้นระรัว มิลินเอื้อมมือของตัวเองไปทาบกับหัวใจของปราการ “อืม เต้นแรงจัง” มิลินพูดออกมา “มันเต้นเฉพาะตอนอยู่กับมิลินแหละ” “จริงหรือเปล่า โม้หรือไม่” “จริงสิ” ปราการตอบแล้วหอมไปที่ศีรษะของมิลินอย่างเอ็นดู มิลินกอดตอบปราการ มิลินมีความสุขจนอยากหยุดช่วงเวลานี้ไว้จริงๆ เช้าต่อมา วันนี้ที่มหาวิทยาลัยของมิลินไม่ได้มีการเรียน การสอน เพราะอาจารย์ยกคลาส เนื่องจากมีธุระ ส่วนฟ้าใสและปราการ ก็ไปซ้อมเหมือนเดิม เพราะวันที่ประกวด ดาวเดือนใกล้เข้ามาแล้ว มิลินกับเมษาจึงซื้อขนมกับน้ำ ไปดูเพื่อนสนิทเหมือนเดิม ก่อนที่ฟ้าใสจะไปซ้อมฟ้าใสได้ฝากกล่องใบเล็กไว้กับมิลิน “มิลินฝากไว้หน่อยสิ” “หืม จะเอาไปให้ผู้ชายที่ไหน กล่องสีชมพูเชียว” มิลินถามฟ้าใส เพราะปกติแล้วฟ้าใสไม่เคยสนใจผู้ชายเลย แล้วนี่กล่องสีชมพูหวานแหวว เหมือนคนรักเขาให้กัน “อ๋อ ไม่ได้มีผู้ชายที่ไหนหรอกจ้ะ วันนี้เป็นวันเกิดของพี่ชายสุดที่รัก” ฟ้าใสพูดยิ้มๆ “โถ่ นี่คิดว่าฟ้าใสจะมีแฟนกับเขาซักที” มิลินแซวฟ้าใส “ฝันไปก่อน ฮ่าๆ ผ่านด่านพี่ชายคงจะยาก” ฟ้าใสหัวเราร่า แล้วเดินไปซ้อมทันที มิลินจึงหันมาคุยกับเมษาต่อ เมษาค่อนข้างเป็นคนที่เงียบ เหมือนจะไม่ทันคนเท่าไหร่ ภาพลักษณ?ของเมษาดูเป็นคนอ่อนโยนนิ่งๆ หน้าตาสะสวย มีเสน่ห์ แบบนี้ต้องมีแฟนแล้วแน่เลย “นี่เมษามีแฟนหรือยังไม่เห็นพูดให้ฟังบ้างเลย” มิลินถามออกไปด้วยความสงสัย “อ่อ ยังหรอก” เมษาตอบยิ้มบางๆให้มิลิน “แล้วมีคนที่ชอบบ้างไหมเนี่ย หน้าตาก็ดีหนึ่มๆคงมาต่อคิวแน่เลย” มิลินถามออกไป เพราะเมษาหน้าตาดีจริงๆ “คนที่ชอบมีแล้วแหละ แต่ความลับจ้ะ” เมษาพูด พร้อมกับเอานิ้วชี้มาทาบริมฝีปาก “มิลินล่ะ” เมษาพูดต่อ “ความลับจ้ะ ฮ่าๆ” มิลินยิ้มร่า มิลินไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังเพื่อนของจน แต่รอให้ผ่านการประกวดไปก่อน ถึงจะบอกความจริงกับทุกคน มิลินนั่งมองปราการอย่างไม่วางตา ปราการดูดี หล่อ คารมณ์ดี แถมขี้เล่นด้วย ดูเป็นมิตร ซึ่งมิลินอยู่ด้วยแล้วรู้สึกอบอุ่น ปราการหันมายิ้มให้กับมิลินเป็นระยะ มิลินเองก็ส่งยิ้มกลับทุกครั้ง ปราการเป็นผู้ชายคนแรกที่ดีกับมิลิน ตามใจมิลินทุกอย่าง มิลินว่าอันไหนดี ปราการก็บอกว่าดี เมื่อปราการและฟ้าใสซ้อมเสร็จเดินตรงปรี่มาหามิลินทันที “เหนื่อยไหม มิลินกับเมษาซื้อของมาให้จ้ะ” มิลินบอกปราการกับฟ้าใส ฟ้าใสยื่นมือไปรับขวดน้ำดื่มจากมิลิน “มิลินเป็นคนดีจังเลยนะ ถ้าฉันเป็นผู้ชายคงจีบมิลินไปแล้วนะเนี่ย” ฟ้าใสยิ้มกว้าง “ให้มันน้อยๆหน่อย” ปราการพูดเสียงเข้ม เขารู้สึกหวงมิลิน แม้แต่กับผู้หญิงที่เป็นเพื่อน “คุณปราการเป็นอะไรขึ้นมาคะเนี่ย” ฟ้าใสพูดเย้าแหย่ปราการ แล้วก้มมองนาฬิกาข้อมือ “เดี๋ยวไปก่อนนะไว้เจอกันพรุ่งนี้จ้ะ” ฟ้าใสพูด พร้อมโบกมือลา “เอ่อ แล้วปราการต้องอยู่ต่อไหม” มิลินถามปราการ เพราะวันนี้ปราการนัดไว้ว่าจะทำอาหารให้กิน “ไม่แล้วกลับบ้านกันเถอะ แล้วเมษากลับยังไง” ปราการถามเมษา “กลับเองจ้ะ” เมษาตอบ “กลับด้วยกันไหม เดี๋ยวไปส่ง” มิลินถามด้วยรอยยิ้ม “จะดีหรอ” “เราเป็นเพื่อนกัน เรื่องแค่นี้เล็กน้อยน่ะ” มิลินพูดแล้วเอามือเรียวบางแตะไปบริเวณแขนของเมษา “โอเค งั้นรบกวนหน่อยนะ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more