ตอนที่ 16 ตัดขาด

1620 Words

ตอนที่ 16 ตัดขาด วันนี้ที่มหาวิทยาลัยไม่มีการเรียนการสอนเนื่องจากอาจารย์ยกคลาส มิลินยังคงเสียใจ แต่ต้องมาเรียน ฟ้าใสได้แต่ทำหน้ามุ่ยบ่นอุบอิบ “อาจารย์อ่ะ ถ้าไม่เข้าสอนทำไมไม่แจ้ง ให้ตื่นมารอเรียนแต่เช้าเพื่อ!!!!” ฟ้าใสเก็บของใส่กระเป๋าอย่างไม่พึงพอใจ เนื่องจากเมื่อคืนนอนแทบจะไม่หลับ เป็นห่วงสภาพจิตใจมิลิน “เอาน่า ไหนๆก็มาแล้วไม่มีเรียนก็ไปเที่ยวกัน” มิลินยิ้มบางๆอย่างฝืดเคืองส่งให้ฟ้าใส หวังว่าฟ้าใสจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง ฟ้าใสหันมายิ้มให้มิลิน ด้วยความหมั่นเขี้ยวจึงหยิกแก้มมิลินเบาๆ “แหม มิลินตัวเองสภาพจิตใจยังไม่คงที่ ยังมาเป็นห่วงฟ้าใสอีก น่ารักจริงๆ” “มิลินไม่อยากให้ฟ้าใสอารมณ์ไม่ดี” “โอเคๆ ไม่โมโห ไม่บ่นแล้วโอเคไหมคะ” ฟ้าใสยิ้มร่า “~~ครืด~~ครืด~~~~” เสียงโทรศัพท์ของฟ้าใสสั่น ฟ้าใสเลิกคิ้วขึ้น เบอร์แปลกๆ แก๊งคอลเซ็นเตอร์หรือเปล่า โทรมาไม่ดูเวลา แม่จะด่าให้ยับเลย ฮึ่มม “เดี๋ยวขอตัวแปบนึงนะมิลิน” ฟ้าใสพูดแล้วส่งยิ้มให้มิลิน มิลินพยักหน้าแทนคำตอบ ฟ้าใสจึงออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอก จู่ๆเมษาก็เดินเข้ามาหามิลิน “มิลินขอคุยด้วยได้ไหม” เมษาพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ก้มหน้าต่ำลงด้วยความรู้สึกผิด มิลินเม้มปากแน่น มองไปรอบๆ ไม่มีใครอยู่ ยอมรับฟังเธอบ้างก็ได้ เผื่อเป็นเรื่องเข้าใจผิดจริงๆ มิลินหวังว่ามันจะเป็นเรื่องเข้าใจผิด “อืม นั่งสิ” มิลินตอบตกลงด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “มิลินคบกับปราการหรอ” “อืม คบกันอยู่” มิลินตอบด้วยน้ำเสียงเริ่มสั่นเครือ เมษาชะงักเล็กน้อย เอื้อมมือทั้งสองข้างกุมมือมิลินไว้ “ฮึก เมษาขอโทษนะ เรื่องเมื่อคืน คือว่าปราการกับเมษาเผลอมีอะไรกันแล้ว” เมษาพูดพร้อมน้ำตา “แต่มิลินไม่ต้องไปโทษปราการนะ ปราการคงจะเมาแล้วห้ามตัวเองไม่อยู่ ฮึก” “……..” มิลินเงียบ “เมษามีเรื่องจะบอกมิลิน ปราการบอกว่าจะรับผิดชอบเมษา” เมษาหยุดร้องไห้ แล้วเงยหน้ามาจ้องตาของมิลิน มิลินเจ็บปวดใจเป็นทวีคูณ ชักมือออกมาจากเมษา “…….” มิลินเงียบ คำพูดที่อยากจะถาม มันกล้ำกลืนอยู่ที่อก น้ำตาที่เหือดแห้งไปแล้ว กำลังเอ่อล้นอยู่รอบดวงตาที่กลมโต “มิลิน เมษาขอโทษนะ เมษารักปราการเหมือนกัน ถ้ามิลินไม่ถือให้เมษาคบกับปราการด้วยได้ไหม” เมษาพูดออกมาอย่างหน้าไม่อาย “หึ” มิลินเค้นหัวเราะ ลุกขึ้นยืน ถอยหลังไปหนึ่งก้าว กำมือแน่นจนเล็บจิกไปที่มือ เลือดสีแดงค่อยๆไหลออกมา ซ้ำกับรอยแผลของเมื่อวาน “มิลิน ถ้าไม่ว่าอะไรเรากลับมาเป็นเพื่อนกันได้ไหม” เมษาลุกขึ้นพยายามเดินเข้ามาหามิลิน “มันจะมากเกินไปแล้วนะเมษา!!!!” มิลินตะคอกเสียงดัง จนเมษาสะดุ้งเฮือก เมษาเงียบ เก็บคำพูดที่จะพูดเข้าไปเหมือนเดิม มิลินเดินเข้าไปใกล้ๆเมษา แววตาเต็มไปด้วยความเย็นชาและว่างเปล่า “เรื่องนี้ถือว่าฉันผิดเอง ที่ไม่ได้บอกเธอว่าฉันคบกับปราการ ฉันไม่สามารถใช้แฟนร่วมกับใครได้ ถ้าเป็นเธอ เธอยอมงั้นหรอเมษา” มิลินยิ้มเย็น ชวนให้เมษาเสียวสันหลังวาบ เมษาส่ายหัวน้อยๆ ใช้แฟนร่วมกับคนอื่นเธอก็รับไม่ได้เช่นกัน “หึ ส่วนเรื่องกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมฉันคงให้เธอไม่ได้” “ทำไมล่ะ” เมษาถามมิลิน “ยังต้องให้บอกอีกหรอ ถ้าหากฉันทำกับเธอแบบนี้ เธอยังจะคบฉันเป็นเพื่อนอยู่ไหม” มิลินพูดด้วยน้ำเสียงเข้ม “…….” เมษานิ่งเงียบ หากเป็นเธอเอง คงให้อภัยไม่ได้เหมือนกัน “หึ ขอให้โชคดีนะ ต่อไปนี้เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก ออกไป!!!” มิลินตะคอก แววตาฉายแววเจ็บปวดออกมา มิลินพยายามกำหมัดแน่น ข่มอารมณ์ตัวเองเอาไว้ เพื่อไม่ให้ง้างมือไปตบใบหน้าอันเรียบเนียนของเมษา เมษายังยืนนิ่ง “มิลิน เมษา” เสียงของฟ้าใสดังขึ้น จากหน้าประตูห้อง ฟ้าใสเห็นใบหน้าของมิลิน ตอนนี้เธอรับอารมณ์ของตัวเองไม่ไหวแล้ว เลือดที่มือก็ไหลหยดลงบนพื้น ดวงตาแดงก่ำ ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่น โถ่ มิลินที่น่ารักของฉัน ฟ้าใสรีบปรี่เข้าไปสวมกอดร่างของมิลินเอาไว้ “เมษาออกไปเถอะ” ฟ้าใสใช้น้ำเสียงออกคำสั่งกับเมษา ตอนนี้ความสัมพันธ์แบบเพื่อนคงไม่เหมือนเดิมแล้ว เมษายังเหลือปราการ ส่วนมิลินถ้าฟ้าใสทิ้งมิลิน มิลินคงไม่เหลือใครอีก เพราะฉะนั้น ฟ้าใสจะเป็นเพื่อนให้กับมิลินเอง เมษามองหน้าของฟ้าใสอย่างนิ่งๆ ทำไมฟ้าใสถึงไม่เลือกเมษา ความไม่พอใจเริ่มประทุเข้ามาในใจ เมษาได้แต่เก็บอารมณ์ให้นิ่งไว้ แล้วเดินจากไปอย่างเงียบๆ “มิลิน ไม่เป็นอะไรแล้ว มิลินยังมีฟ้าใสนะ ฟ้าใสไม่ทิ้งมิลินไปไหนแน่นอน” ฟ้าใสกอดมิลินแล้วลูบศีรษะของมิลินเบาๆ ทำให้มิลินสะอึกสะอื้นยิ่งกว่าเดิม “ฟ้าใสจะไม่ทิ้งมิลินจริงๆหรอ” มิลินหยุดร้องไห้ แล้วจ้องมองมายังดวงตาของฟ้าใส “อื้ม ไม่ทิ้งหรอก สัญญาเลย” ฟ้าใสตอบมิลินด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ “งั้นไปล้างหน้าล้างตาก่อนนะ ตาบวมแบบนี้เดี๋ยวไม่สวยนะ” มิลินเดินเข้าไปในห้องน้ำ มองสภาพตัวเองในกระจก ขอบตาบวมแดง ขนาดจมูกยังแดง ใบหน้ายังมีคราบน้ำตา มิลินก้มหน้าลง วักน้ำล้างหน้าซ้ำแล้วซ้ำอีก น้ำเย็นเฉียบบาดผิว กระตุ้นต่อมน้ำตาของมิลินอีกครั้ง เธอจะล้างยังไงน้ำตาก็ยังไหลอยู่ดี “มิลินเป็นอะไรไหม” ฟ้าใสถามออกไปด้วยความเป็นห่วง มิลินหยิบกระดาษทิชชูมาแผ่นหนึ่ง ซับมาที่ใบหน้าของเธอ “ไม่เป็นอะไร แค่น้ำมันเข้าตาน่ะ” ฟ้าใสมองไปยังใบหน้าของเพื่อนของเธอ ดูเหมือนว่าเธอจะหาเหตุผลมารองรับได้ แต่น้ำตายังไหลพรากไม่ยอมหยุด ฟ้าใสถอนหายใจเฮือกนึงเบาๆ น้ำเข้าตาทำไมยังล้างหน้าต่ออีก “งั้นก็หยุดล้างเถอะ” ฟ้าใสจับมือของมิลินไว้ เพื่อไม่ให้ล้างหน้าต่อ มิลินหันมามองใบหน้าของฟ้าใส แววตาของฟ้าใสฉายแววห่วงใยมิลินอย่างชัดเจน มิลินชะงัก พอจะระงับสติอารมณ์ของตนเองได้ “ขอบคุณนะ ฟ้าใส” มิลินส่งยิ้มบางๆ ตอนนี้เธอไม่ได้โดดเดี่ยว ขอบคุณพระเจ้าที่ส่งฟ้าใสมาให้มิลิน “อื้ม ไปกันเถอะ” มิลินกับฟ้าใสเดินมายังหน้าตึกของคณะบริหารธุรกิจ รอยยิ้มบางๆที่ปรากฏบนใบหน้าของมิลินชั่วครู กลับหุบยิ้มลง เมื่อเห็นปราการมายืนรออยู่หน้าตึกบริหาร “มิลิน” ปราการเรียกชื่อมิลิน พร้อมกับปรี่เข้าไปจะจับที่ข้อมือของเธอ มิลินเห็นดังนั้นจึงชักข้อมือกลับอัตโนมัติ ปราการชะงักกับท่าทีห่างเหินของมิลิน ปราการก้มหน้าต่ำลง ด้วยความรู้สึกผิด “มิลินขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม” ปราการพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน มิลินมองใบหน้าของปราการแวบนึง ถ้าวันนี้ไม่คุย วันหลังก็ต้องคุย วันนี้ต้องชัดเจนไปเลยแล้วกัน ถึงแม้การตัดความสัมพันธ์กับปราการมันจะเจ็บปวดอยู่มากก็ตาม “ได้สิ มีอะไร” น้ำเสียงของมิลินเรียบนิ่ง พยายามเก็บกลั้นความรู้สึกของเธอเอาไว้ “มิลินขอโทษนะ” ปราการเอ่ยขอโทษออกมาด้วยความรู้สึกจากใจจริง “………” มิลินเงียบ “เรื่องเมื่อคืนคือว่าปราการจำไม่ได้จริงๆ” “ปราการรักมิลินนะ ปราการอยากอยู่กับมิลิน อยากเป็นเหมือนเดิมจริงๆ” “แล้วเมษาล่ะ” มิลินเอ่ยถามออกไป เพราะเรื่องนี้ไม่ใช่แค่เรื่องของคนสองคน “…….” ปราการเงียบ ความเงียบมันคือคำตอบอยู่แล้ว มิลินไม่อยากให้ปราการลำบากใจ ในเมื่อมิลินยังไม่มีอะไรเสียหาย ปราการต้องรับผิดชอบเมษาอยู่แล้ว ความสัมพันธ์นี้คงไม่มีอะไรเหมือนเดิม “ปราการเราเลิกกันเถอะ” มิลินพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ในใจแหลกสลายไปหมดแล้ว สิ้นเสียงคำพูดของมิลิน โลกทั้งใบของปราการแทบจะสลาย หัวใจของปราการหล่นวูบ แต่เขาเองก็ไม่รู้จะทำยังไงกับเรื่องที่เกิดขึ้นเหมือนกัน ความรู้สึกผิดเกาะกุมที่หัวใจ ได้แต่ก้มหน้า พูดคำว่าขอโทษอยู่ภายในใจซ้ำๆ “ปราการต่อไปนี้เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องต่อกันอีก แม้แต่เพื่อนมิลินคงให้ไม่ได้” ปราการเงยหน้าขึ้นมามองมิลินด้วยใบหน้าเศร้าหมอง ดวงตาของมิลินเต็มไปด้วยคราบน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างช้าๆ อยากจะเอื้อมมือไปกอดมิลินไว้ แต่ตอนนี้เขาทำไม่ได้แล้ว ได้แต่ปล่อยมิลินไป “ไปเถอะ” มิลินพูดกับปราการอีกครั้ง ปราการพยักหน้า จากไปอย่างเงียบๆ ไม่คิดไม่ฝันว่า ความสัมพันธ์ที่เคยหวาน กลับพังทลายแค่คืนเดียว หลังจากที่ปราการเดินลับสายตาไป มิลินที่พยายามเข้มแข็งอยู่ ได้ทรุดลงนั่งกับพื้น มิลินหมดเรี่ยวแรงที่จะยืน ความเจ็บปวดที่ได้รับมันรุนแรงจริงๆ รักครั้งแรกของมิลินพังทลายไปในชั่วพริบตา ส่วนฟ้าใสได้แต่กอดปลอบมิลินอยู่อย่างนั้น มิลินเหลือแค่ฟ้าใสคนเดียวจริงๆ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more