พ่อของลูกไม่อ่อนโยน

โปรย... "ลูกฉันไม่เคยรับรู้ว่ามีคุณเป็นพ่อ เหมือนกับตัวคุณที่ไม่เคยรับรู้ว่าแกเกิดมา ถามจริง วันนี้จะมาอ้างสิทธิ์อะไร?" ทอฝันไม่คิดว่าตนจะโมโหได้ขนาดนี้ หกปีก่อนเขาเลวบัดซบยังไง หกปีให้หลังก็ยังเหมือนเดิม!!! เลี้ยงลูกคนเดียวเกือบหกปี อยู่ดีๆ ก็บอกว่าให้กลับบ้านไปเริ่มต้นใหม่ "เหอะ! คิดว่าตัวเองประเสริฐนักเหรอ ฉันถึงต้องกลับไปกินน้ำพริกถ้วยเก่าแบบคุณ!" นิ่งเฉยไม่ได้แล้วโว้ย! สงสัยต้องเอาผัวใหม่! "บอกให้กลับด้วยกันดีๆ ไม่กลับ แถมยังจะหนีไปแต่งงานกับคนอื่นอีก เอาดิวะ ลักพาตัวมันทั้งชุดเจ้าสาวนี่แหละ ใครจะยอมให้ลูกตัวเองเรียกคนอื่นว่าพ่อ ไม่ใช่คนอย่างเหมันต์แล้วหนึ่ง" แนะนำตัวละคร ทอฝัน อดีตสาวใช้ส่วนตัวของเหมันต์ แม่เลี้ยงเดี่ยวอายุ 25 ปี ด้วยเหตุผลบางอย่าง 6 ปีก่อนเธอถูกแม่ของเหมันต์ไล่ออกจากบ้านขณะตั้งท้อง โดยไม่สนใจว่าเธอจะเป็นตายร้ายดียังไง เหมันต์ ลูกชายคุณนายไพลิน เติบโตมาพร้อมกับทอฝัน ทางหนึ่งเป็นเพื่อนร่วมเรียนร่วมเล่น อีกทางก็แอบปีนขึ้นเตียงเธอ คุณนายไพลิน แม่แท้ๆ ของเหมันต์ เธอเป็นผู้นำตระกูลสมุทรเทวา ประกอบกิจการหลายอย่าง มีทรัพย์สินหลายหมื่นล้าน ซึ่งพอรู้ว่าลูกชายทำคนใช้ท้อง ก็ออกอุบายให้เขาไปเรียนต่อต่างประเทศ แล้วเฉดหัวสาวใช้คนนั้นออกจากบ้าน คิมหันต์ ลูกชายสุดที่รักของทอฝัน *** เนื้อหาบางช่วงบางตอน "คิมหันต์เด็กดี เรียกพ่อสิลูก" หลายเดือนมานี้เขาได้แต่มองใบหน้าลูกชายผ่านรูปภาพ นี่เป็นการพบหน้ากันจริงๆ ครั้งแรก ยิ่งมองเขาก็ยิ่งลงความเห็น ว่านี่คือลูกของเขาอย่างแน่นอน โครงหน้าราวพิมพ์เดียวกันกับตนเองสมัยเด็ก ถ้าทอฝันบอกว่าเป็นลูกคนอื่น ตีให้ตายเขาก็ไม่เชื่อ แต่สิ่งไม่คาดคิดพลันเกิดขึ้น ขณะที่ทอฝันกำลังเดินอ้อมหลังชายหนุ่มเพื่อเข้ามาอุ้มลูกชายสุดที่รัก เธอจะได้ยินเจ้าตัวน้อยพูดสวนกลับเหมันต์ไปว่า "ผมไม่มีพ่อ มี๊บอกว่าผมเกิดมาจากกระบอกไม้ไผ่" พรืด! ทอฝันเท้าสะดุดขาโต๊ะกลางบ้านหน้าเกือบทิ่ม เมื่อได้ยินคำพูดของลูกชาย อีกฟาก ทาด้านเหมันต์ เขาใบหน้าแข็งค้าง จู่ๆ รู้สึกสองข้างแก้มชาด้าน อารมณ์โทสะที่มีก่อนหน้าปะทุขึ้นอีกครั้ง เพียงแต่เขาไม่ได้โมโหลูกชาย อย่างเร็ว เขาหันไปทางทอฝัน พอเห็นหล่อนอมยิ้มเจ้าเล่ห์ก็พูดด้วยความคับแค้นใจขึ้นมาว่า "เธอทำไมสอนลูกผิดๆ แบบนั้น แค่เรียกพ่อยังทำไม่ได้ นี่มันเลี้ยงดูภาษาอะไร!" หญิงสาวฟังคำตำหนิอีกฝ่าย เธอไม่เพียงไม่โกรธ แต่กลับเชิดคางราวกับเยาะเย้ย ในดวงตาปรากฏประกายเจ็บปวดและน้อยเนื้อต่ำใจ แต่สีหน้ากลับแฝงไว้ด้วยความเย่อหยิ่งโอหัง ก่อนจะเถียงชายหนุ่มว่า "เลี้ยงภาษาอะไรมันก็เรื่องของฉัน ในเมื่อลูกฉันไม่มีพ่อ แล้วจะสอนให้เรียกไปทำไม!"