เสียงตบโต๊ะด้วยความโมโหดังคับห้อง วันเฉลิมไม่พอใจกับข่าวที่ได้ยิน มันเป็นใครกล้ามาขัดแข้งขัดขาเขา แค่ไอ้เจ้าของผับไร้สกุลคนนั้นจะมาเทียบกับผู้รากมากดีอย่างเขาเชียวหรือ ไอ้พวกเศรษฐีใหม่ ไอ้พวกเพิ่งรวย กล้าดีอย่างไรมาแย่งของที่เขาอยากได้
“มึงเป็นหนี้กู อย่าลืม” เขากดเสียงต่ำจ้องหน้าสามารถ มันไม่ใช่เหรอที่เสนอน้องสาวของมันมาให้เขา แล้วตอนนี้ของที่บอกว่าง่ายกลับกลายเป็นยาก แล้วให้ไอ้กุ๊ยเจ้าของผับนั่นเอาตัวผู้หญิงขัดดอกไปได้อย่างไรกัน คิดแล้วมันน่าโมโห ป่านนี้ไม่รู้มันปู้ยี่ปู้ยำไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
“ท่าน ผมขอโทษครับ” สามารถพยายามร้องขอผู้ทรงอิทธิพล วันเฉลิมเป็นที่รู้จักถึงความรวยระดับไฮโซของประเทศ ร่ำรวยด้วยสมบัติตกทอดกันมาหลายต่อหลายรุ่น ถึงธุรกิจบางกิจการจะไม่รุ่งเรืองเหมือนเก่า แต่ความไฮโซของเสี่ยวันยังคงเส้นคงวา หรือจะเรียกว่าอู้ฟู่กว่าเดิมก็คงไม่ผิด
“มึงไปพาน้องมึงมาให้กู หรือไม่ก็เอ
