ชะตาพ่ายลวงรักจอมโจร

ณ แม่น้ำหลีเจียง... ร่างบอบบางเดินโซซัดโซเซด้วยความเหน็ดเหนื่อย สถานที่แห่งนี้เป็นจุดเชื่อมต่อของเมืองท่าสุดท้ายระหว่างชายแดนของแคว้นหลี่ ซึ่งเป็นสถานที่ที่ทุรกันดารและแห้งแล้งที่สุดในแคว้นหลี่ แม่น้ำแห้งขอด แม้แต่พื้นหญ้ายังแห้งเหี่ยวเฉาเป็นสีเหลืองรอวันเป็นเศษธุลี เจียงหลี หรือก็คืออดีตคุณหนูเจียงแห่งเมืองหลวงผู้ที่เคยมีฐานะมั่งคั่งร่ำรวย ในอดีตนางเป็นสตรีที่งดงามผู้หนึ่ง ผู้ที่เพียบพร้อมในศาสตร์ทั้งสี่ เพลงพิณ การเขียน หมากล้อม ภาพวาด กิริยามารยาทเฉกเช่นสตรีในวังหลวง หากแต่ว่าวาสนาของนางเป็นเพียงความฝันแค่ตื่นหนึ่ง เมื่อครอบครัวของนาง บิดาผู้เพียบพร้อมทั้งบุ๋นและบู๊ที่มีตำแหน่งระดับเสนาบดีต้องโทษฐานสมคบคิดกับอ๋องแปดก่อกบฏ ถูกฮ่องเต้ประหารชีวิตเก้าชั่วโคตร ทว่าลิขิตคนหรือจะสู้ลิขิตฟ้า บิดาเพื่อช่วยนางให้รอดพ้นจากความตาย ได้ส่งหน่วยกล้าตายแอบปกป้องคุ้มครองจากการไล่ล่าสังหารจากทางการ สุดท้ายแล้วเหลือเพียงนางเพียงผู้เดียวที่หนีรอดออกมาได้ แต่ทว่าเหล่าองครักษ์ราวห้าสิบคนต้องทิ้งชีวิตไว้ระหว่างทางนับพันลี้ที่ผ่านมาจนหมดสิ้น! ดวงตาสีเข้มเหลือบไปมองผืนแผ่นดินเบื้องหน้าด้วยความเหนื่อยล้า อีกไม่กี่ลี้หากสามารถผ่านแม่น้ำหลีเจียงนี้ไปได้ ก็จะเป็นดินแดนอิสระของชนกลุ่มน้อยซึ่งไม่ขึ้นตรงกับแว่นแคว้นใดๆ ว่ากันว่าป่าเถื่อน ไร้ระเบียบ ไม่อยู่ในกฎเกณฑ์ของขั้วอำนาจของผู้ใด เบื้องหน้าเป็นเทือกเขาสลับกับที่ราบลุ่ม นางเคยมีโอกาสศึกษาในแผนที่คราวๆ เมื่อครั้งนานมาแล้ว กลับเทียบไม่ได้กับการได้มาสัมผัสภาพจริงตรงเบื้องหน้า ว่ากันว่าอ่านหนังสือนับพันเล่มมิสู้เดินทางมาประสบพบเจอด้วยตนเอง คำกล่าวนี้นับว่าไม่เกินจริงแต่อย่างใด ร่างบอบบางในชุดบุรุษผ้าป่านเก่าๆ เดินโซซัดโซเซด้วยเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้าย โชคดีที่กาลก่อนเจียงหลีพอจะเป็นวรยุทธ์และเรียนวิชาปลอมแปลงโฉมหน้าจากผู้เป็นบิดามาอยู่บ้าง อาจจะเป็นเพราะบิดาของนางผู้นั้นคาดการณ์ไว้ล่วงหน้าแล้วกระมังว่าตระกูลเจียงของนางอาจจะมีวันนี้ คำกล่าวที่ว่าชนะเป็นเจ้าแพ้เป็นโจร การพนันครานี้ตระกูลของนางพ่ายแพ้จนต้องพ่ายไปทั้งกระดาน เจียงหลีไม่อาจโกรธแค้นหรือต่อต้านกับชะตากรรมในครานี้ได้ “ท่านพ่อ ข้าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้ ข้าสัญญาว่าจะไม่ทิ้งชีวิตที่แสนอัปยศอดสูในครานี้ และจะรักษาสัญญาที่เคยให้ไว้กับท่าน...ว่าจะไม่กลับไปสถานที่แห่งนั้นอีกตลอดกาล” ความเหนื่อยล้าและอ่อนแรงฉายชัดบนใบหน้าที่แสนเรียบง่ายไม่สะดุดตา ราวสองชั่วยาม* เบื้องหน้าของนางคือหมู่บ้านหลิ่งเหอ ป้ายหินขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านหน้าทางเข้าด้วยอักษรทรงพลัง ผู้คนสวมใส่เสื้อผ้าหลากหลาย หมู่บ้านแห่งนี้เป็นจุดเชื่อมต่อกับชนเผ่าต่างๆ และแว่นแคว้นใกล้เคียงที่ไกลออกไปราวหลายร้อยลี้* แม้จะขึ้นชื่อว่าหมู่บ้าน หากทว่ากลับคล้ายกับเมืองๆ หนึ่งที่มีการแลกเปลี่ยนและระบบเศรษฐกิจเฉกเช่นเมืองๆ หนึ่งในแว่นแคว้นที่ร่ำรวย ด้วยความพิเศษที่ไม่ขึ้นตรงกับแว่นแคว้นใดๆ และตั้งอยู่บนจุดผ่านและภูมิศาสตร์ที่แร้นแค้นไม่อุดมสมบูรณ์และยากที่จะเข้าถึงได้ง่ายๆ แต่ทว่าความพิเศษของหมู่บ้านหลิ่งเหอแห่งนี้ตามคำบอกเล่ากลับยังคงสภาพและดำรงอยู่มาได้หลายร้อยปี ว่ากันว่าใต้ผืนดินแห่งนี้เต็มไปด้วยแร่ทองคำและทรัพยากรอื่นๆ ที่มีค่าควรเมือง หมู่บ้านแห่งนี้จึงไม่ขาดเงินทอง แว่นแคว้นและชนเผ่าอื่นๆ ต่างก็จ้องหมู่บ้านแห่งนี้ตาเป็นมัน แต่ก็ต้องจนใจ เพราะภูมิศาตร์ที่เป็นต่อในการลอบโจมตีศัตรูและอำนาจเงินทองที่มีไม่ขาดมือ สามารถบ่มเพาะนักรบหน่วยกล้าตายนับแสนที่ขึ้นตรงกับหมู่บ้านหลิ่งเหอโดยตรง ผนวกกับจอมโจรหมาป่าภูเขาที่ทำสัญญาโดยตรงกับหมู่บ้านหลิ่งเหอ สัญญานี้ช่างล่อตาล่อใจนัก หากสามารถเด็ดหัวผู้บุกรุกได้สำเร็จ ทั้งเงินทองและหญิงงามจะถูกจัดส่งไปยังภูเขาจิ่งในทันที แม้แต่ข้อเสนออื่นๆ หมู่บ้านหลิ่งเหอก็ไม่เกี่ยงงอนหากว่าผู้ที่มีความสามารถ สามารถที่จะกำจัดศัตรูที่เป็นภัยต่อหมู่บ้านหลิ่งเหอได้ และเหตุผลนี้นี่เองที่เจียงหลีพยายามดั้นด้นจนสุดแรงกายแรงใจพยายามจนสุดชีวิตมาที่หมู่บ้านหลิ่งเหอแห่งนี้ให้ได้ หากทว่าแรงกายแรงใจของสตรีนั้นมีขีดจำกัดนัก หลังจากทนดั้นด้นหนีตายมานับพันลี้ เมื่อนางเดินมาถึงที่หมาย ร่างกายที่อดทนต่อการอดข้าวอดอาหารมานานนับสามวันก็ถึงขีดจำกัดของมัน จู่ๆ ภาพเบื้องหน้าของหญิงสาวพลันมืดดับลง ร่างกายที่บอบบางทรุดฮวบลงนอนกับพื้นในทันที สายลมจากทางทิศเหนือพัดหอบเอาเศษดินฟุ้งตลบ ทำให้เหล่าผู้คนจากทั่วสารทิศยกมือขึ้นปิดสายตาของตัวเองอย่างพร้อมเพรียง หากแต่ว่ากลับไม่สามารถกลบความคึกคักของบรรยากาศในตลาดค้าทาสแห่งนี้ไปได้ ภายในกรงเหล็กไว้สำหรับขังสัตว์ป่า มีคนอยู่ประมาณสิบคนต่อหนึ่งกรง พวกเขาต่างถูกล่ามด้วยโซ่ทั้งมือและเท้านั่งเบียดเสียดกันดูแล้วน่าเวทนานัก หากแต่ปฏิกิริยาของเหล่าผู้คนที่ต่างยืนมุงดูพวกเขาโดยรอบกลับมีแต่สายตาที่ฉายแววสนอกสนใจเป็นพิเศษ แถมตลาดค้าทาสในหมู่บ้านหลิ่งเหอนี้ยังสามารถทำรายได้เป็นกอบเป็นกำให้กับหมู่บ้านเป็นอันดับต้นๆ ด้วยเสน่ห์ของความหลากหลายของทาสที่ถูกนำมาวางขายให้ผู้คนได้เลือกราวกับปลาในแผงตลาด ที่มีตั้งแต่สัตว์ป่าหายาก โฉมสะคราญ ชายงาม คนแก่ ขอทาน คนพิการ เด็กเล็ก จนไปถึงทารกแรกเกิด ฯลฯ  * 1 ชั่วยาม เท่ากับ 2 ชั่วโมง * 1 ลี้ เท่ากับ 500 เมตร