ตอนที่ : 5 ฉิบหาย
1025 Words
3
ฉิบหาย
เปลือกตาของแพรดาวขยับเลื่อนไปมาซ้ายทีขวาที อาการปวดศีรษะยังตามเล่นงานไม่เลิก ความมึนอึนยังถาโถมเข้าใส่ ทว่าเสียงอาบน้ำของใครบางคน นั้นดังรบกวนการนอนหลับของเธอ หญิงสาวค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้นนั่ง ความรู้สึกเย็บวาบไปทั้งตัว ทำให้ต้องก้มลงมองด้านล่างของตัวเอง
‘นี่มัน’
ลนลานหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมหน้าอก ที่เต็มไปด้วยรอยช้ำจ้ำแดงอยู่ประปราย หัวหมุนติ้ว ๆ เหมือนคนถูกผีหลอก นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกับเธอ
ซ่า ซ่า ซ่า
ดวงตาค่อย ๆ กลอกไปด้านข้างตามเสียงของน้ำที่ไหลอยู่ หัวใจเต้นสั่นระรัวขึ้นมาไม่เป็นจังหวะ แทบไม่ต้องคิดอะไรอีกต่อไป ก้มลงหยิบเสื้อผ้าที่หล่นเกลื่อนอยู่เต็มพื้น ขึ้นมาสวมใส่อย่างรีบ ๆ ก่อนจะออกจากห้องไป สายตาดันเหลือบไปเห็นรอยเปื้อนบนผ้าปูเตียง เป็นหลักฐานอย่างดีว่าเธอได้สูญเสียสิ่งสำคัญไปเสียแล้ว
“บ้าเอ๊ย” รีบคว้ากระเป๋าสะพาย เปิดประตูออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว เรียกว่าแทบจะเผ่นแน่บเลยก็ว่าได้
แพรดาวเพิ่งรู้ตัวว่าเธออยู่ในโซนโรงแรมของผับเมื่อคืนนี้ จำได้แค่ว่าเธอเมามากตอนเดินไปเข้าห้องน้ำ จากนั้นก็มึนเบลอไปหมด มาตื่นขึ้นในห้องนอนของโรงแรมได้ยังไง ยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจ ต้องการไปให้ไกลจากที่นี่มากที่สุด รีบกดลิฟต์ลงไปชั้นล่าง เพื่อเรียกรถแท็กซี่กลับไปยังคอนโดมิเนียมของตนเอง
ระหว่างนั่งแท็กซี่กลับ ก็คิดแต่ว่าเรื่องนี้ไม่น่าเกิดขึ้นเลย ไม่น่าเลยจริง ๆ ทำไมชัญญาถึงไม่ยอมช่วยเหลือ นั่นสิทำไม รีบโทรหาเพื่อนในทันที
“นี่แพรอยู่ไหน” ปลายสายถามเหมือนคนเพิ่งตื่นนอน น้ำเสียงเนือย ๆ ชอบกล
“เอ่อ แล้วจอมล่ะ”
“เมาจนสลบคาโต๊ะน่ะสิ พนักงานต้องพามานอนที่โรงแรมนี่ ไม่ไหวเลยจริง ๆ ดีนะยังคุยรู้เรื่องว่าขอเปิดห้องพัก ขอโทษด้วยนะที่ไม่ได้อยู่ดูแลแพรอย่างที่ตั้งใจเอาไว้ ขนาดตัวเองยังเอาไม่รอดเลย ไม่เจียมตัวจริง ๆ เลยยัยจอมเอ๊ย” ชัญญารู้สึกผิดขึ้นมาที่ดันเมาหนักจนไม่ได้สติ ปกติเธอดื่มพอประมาณ แต่เมื่อคืนดันสนุกมากไปไหน ยกเหล้าเข้าปากตามเพื่อนทุกแก้วจนได้เรื่อง
“ว่าแต่แพรล่ะ เมาแล้วหายไปเลยตอนเข้าห้องน้ำ จอมเป็นห่วงนะแต่ไปตามไม่ไหว จากนั้นก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน เบลอไปหมด”
“ไม่มีอะไรหรอกจอม แพรนั่งแท็กซี่กลับคอนโดเองน่ะ เมาแล้วเรียกแท็กซี่กลับไปนอน เข้าใจใช่ไหม” แพรดาวไม่อยากเล่าความจริงให้เพื่อน ต้องรู้สึกไม่สบายใจตามไปด้วย เรื่องนี้ควรจะเป็นความลับของเธอคนเดียว
“แล้วไปนึกว่าถูกหนุ่มที่ไหนลากไปซะแล้ว” คำพูดเชิงหยอกล้อของชัญญา ทำให้แพรดาวต้องสะอึกอยู่ในอก จริงที่ว่าหนุ่มที่ไหนลากไปก็ไม่รู้ ดันจำไม่ได้และไม่กล้าสู้หน้าเขาด้วย เกิดเป็นตาแก่หัวล้านตัณหากลับที่ไหนสักคน เธอคงได้กรีดร้องเป็นบ้าตายแน่ ๆ คิดแล้วก็สยองตามอยู่ไม่น้อย
“แพรได้ยินไหมนี่”
“ได้ยิน ๆ มีอะไร”
“แพรอยู่คนเดียวได้ไหม หรือว่าต้องให้จอมไปอยู่เป็นเพื่อน ตอนนี้จอมไม่ไหวเลยอ่ะ เพลียมากอยากหลับต่อ”
“อยู่ได้สิไม่ต้องห่วงหรอก เรื่องของพี่ภัทรน่ะช่างมันเถอะ จอมนอนต่อได้เลย”
‘ตอนนี้มันมีเรื่องใหญ่กว่านั้นอีกจอม’
“ค่อย ๆ ทำใจไปนะแพร สักพักใหญ่ ๆ เลยล่ะ จอมน่ะอยากหาผู้ชายดี ๆ สักคนให้แพรจัง แต่ติดที่ว่าไอ้ที่รู้จักดันมีแต่พวกแย่ ๆ ไม่เหมาะกับแพรหรอก” ความห่วงใยของเพื่อนทำให้แพรดาวยิ้มบาง ๆ บนหน้า
“เอาตัวเองให้รอดเถอะย่ะ แค่นี้นะจอม”
“เคบายจ้า”
ในห้องของโรงแรม คนที่เพิ่งเปิดประตูห้องน้ำออกมานั้น เป็นอันต้องแปลกใจกับสภาพบนเตียงนอน ที่ไร้เงาของแม่เสือสาวจอมยั่วเมื่อคืนนี้ ธีรเมทกัดฟันกรอดจนกรามนูนโหนกขึ้นมา อะไรที่คิดไว้ไม่เป็นไปตามนั้นเลย เขาคิดว่าหลังอาบน้ำเสร็จแล้ว อาจจะต่อกันอีกสักรอบสองรอบ แต่นี่อะไรเล่นวิ่งหนีออกจากห้อง เหมือนเขาเป็นยักษ์เป็นมารแบบนี้ได้
‘คุณแพรนะคุณแพร ไม่คิดอยากคุยกันก่อนเลยเหรอ’ ชายหนุ่มเท้าเอวมองรอยเลือดสาวบริสุทธิ์ แล้วส่ายหน้าไปมาเบา ๆ หรือเขาทำไม่ถูกใจเมื่อคืนนี้ เพราะอะไรทำไมถึงหนีไปดื้อ ๆ ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ
ธีรเมททิ้งตัวลงบนเตียงนอนสุดแรง เขามองฝ้าเพดานสีเปลือกไข่ตรงหน้า เหมือนคนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ บางอย่างที่ตัวเขาเองก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกัน เขาควรจะปล่อยให้มันเป็นแค่เซ็กซ์แรกเจอ ครั้งเดียวพอ
‘ใช่มันควรจะเป็นแบบนั้น on night stand…’
เมื่อกลับถึงห้องของตัวเอง แพรดาวเดินตรงไปเข้าห้องน้ำในทันที รีบอาบน้ำทำความสะอาดร่างกายเพื่อเรียกสติให้กลับคืนมา ความรู้สึกเจ็บหนึบใจกลางร่าง บอกได้ดีว่าเธอได้สูญเสียสิ่งที่หวงแหนมาทั้งชีวิตไปแล้ว สูญเสียให้ใครที่ไหนก็ไม่รู้ ในความเมามีแต่ความสุขสมเต็มไปหมด แต่ดันจำหน้าตาของใครคนนั้นไม่ได้ รู้สึกว่าในสัมผัสเร่าร้อนนั้นช่างถวิลหาเหลือเกิน
“ยัยแพรบ้า ไปเสียตัวให้ใครวะเนี่ย” คนโกรธตัวเองสาบานว่าต่อจากนี้ไป เธอจะไม่เมาจนไม่รู้ตัวแบบนี้อีกแล้ว ยิ่งมองเห็นร่องรอยจารึกเต็มหน้าอกก็ยิ่งเจ็บใจ เพราะเธอจำได้ราง ๆ ว่ารู้สึกดีไปกับเขาคนนั้นด้วย
- Writer
