หนูจะเป็นเด็กดีของพี่ไหม

เลียและดูด

    ยังจำได้ดีในวันนั้นที่เธอโดนรับน้องคณะบัญชีของตนเองอย่างหนักจนกระทั่งจะเป็นลมตอนเดินกลับบ้าน ผู้ชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามาอุ้มเธอไปวางไว้ที่เก้าอี้หินอ่อน หาน้ำมาให้ดื่ม จนกระทั่งเธออาการดีขึ้นจึงพาไปเรียกแท็กซี่ที่หน้ามหาวิทยาลัย

    เป็นเขา พี่ธาวินคนนี้ ที่เธอแอบมีเขาในใจตั้งแต่วันนั้น ไม่เคยลืม แต่เขาเองคงจะลืมเธอไปแล้ว ที่นั่งตักอยู่นั่นก็พี่แนน ดาวคณะนิเทศศาสตร์ปีสี่ พ่วงตำแหน่งดาวมหาวิทยาลัยไปด้วย ช่างเหมาะสมกันดีแท้

    หัวใจของริสาแกว่งไกวนิดหนึ่งราวกับคนผิดหวังในความรัก ทว่าก็ต้องปฏิบัติตามหน้าที่

    “ เดี๋ยวเก็บให้นะคะคุณลูกค้า ” เธอว่าพลางเดินกลับไปหยิบอุปกรณ์ในห้องพนักงาน จังหวะนั้นธาวินรีบยกตัวหญิงสาวออกจากการรวมร่างซึ่งเธอขืนขัดอย่างหงุดหงิด

    “ เอาออกทำไมล่ะวิน ”

    “ เธอจะบ้าหรือไงแนน เดี๋ยวเด็กนั่นก็กลับมาเก็บจานที่แตกอีก ”

    “ แล้วไง มันเก็บแล้วเดี๋ยวมันก็ไป เราก็เอากันต่อได้ ”

    “ ไม่ดีหรอก แค่นั่งตักกันก็น่าเกลียดแล้ว ”

    “ ไม่ใช่ว่าอยากจะเคลมนังพนักงานนั่นหรอกนะวิน ”

    “ บ้าน่าแนน ” การถกเถียงจำต้องหยุดลงเมื่อพนักงานคนนั้นกลับมาพร้อมที่ตักที่ตักผงและไม้กวาด เธอก้มลงเก็บกระเป๋าเป้แล้ววางไปบนเก้าอี้ ก่อนจะหยิบเศษอันใหญ่ ๆ ใส่ที่ตักผง ความตื่นเต้นทำให้มือเธอสั่น แล้วโดนเศษจานบาดเอาทันที

    “ อุ๊ย ! ” เธออุทานก่อนชักมือออก ชายหนุ่มรีบปรี่เข้ามาหาอย่างรวดเร็ว

    “ เฮ้ยน้อง เลือดออกเลย ” เธอจะชักมือกลับ ทว่าไม่ทันเสียแล้ว เพราะอีกฝ่าย จับนิ้วน้อยที่บาดเจ็บเข้าสู่ริมฝีปากสวยได้รูปเกินชายแล้วดูดมันเบา ๆ

    “ อ๊ะ ” เธออุทานอย่างตกใจ แต่มีคนที่ตกใจกว่าคือพี่แนนที่ร้องโวยวายลั่น

    “ วินจะบ้าหรือไงวะ ไปดูดเลือดคนอื่นมั่วซั่วแบบนั้นได้ไง เดี๋ยวก็ติดเอดส์ตายห่าพอดี ”

    “ หนูไม่ได้เป็นเอดส์นะคะ ” ริสาโต้กลับทันควัน  ธาวินกระตุกยิ้มที่มุมปากนิดหนึ่งก่อนจะเอานิ้วของเธอออกจากปาก

    “ เอดส์น่ะ มันเป็นได้กับพวกที่สำส่อนทางเพศแล้วไม่ป้องกันนะแนน แต่น้องคนนี้คงไม่เป็นแบบนั้นหรอก จริงไหม ” ท้ายประโยคเขาหันมาสบตากับริสา เธอหน้าแดงก่ำก่อนพยักหน้าเบา ๆ

    “ จะ... จริงค่ะ ”

    “ เลือดยังไม่หยุดเลย ” ชายหนุ่มว่าอ้าปากดูดนิ้วน้อยนั้นอีก แต่คราวนี้มันไม่ได้แค่ดู แต่ยังใช้ลิ้นสากเลียขึ้นลง            เบา ๆ อีกด้วย

    ศีรษะของริสาหมุนคว้าง หัวใจเต้นถี่รัว ดูดห้ามเลือดจำเป็นต้องทำขนาดนี้ด้วยหรือ

     แนนลุกขึ้นแล้วเดินมาหาธาวิน พร้อมดึงศีรษะเขาออกจากมือของริสาทันที

    “ พอแล้ววิน เกินไปแล้วนะ เธอ ไปได้แล้ว ” ท้ายประโยคเธอหันมาตะคอกริสาที่สะดุ้งเฮือก

    “ เอ่อ ค่ะ ตะ... แต่ว่าหนูยังเก็บไม่เสร็จ ” เธอว่าพลางลุกขึ้นยืนแล้วก้มลงกวาดเศษจานใส่ในถังตักผง สายตาแพรวพราวเจ้าเล่ห์ของชายหนุ่มจ้องมองไปยังสะโพกกลมกลึงภายใต้กระโปรงสั้นอันเป็นเครื่องแบบพนักงานไม่วางตา

    “ มองเหี้ยไรวะวิน ไปจ่ายตังค์ กลับ ! ”  แนนว่าพลางลากร่างใหญ่ไปยังเค้าท์เตอร์คิดเงิน ริสาแอบช้อนสายตาขึ้นมองทั้งคู่ พลันหัวใจก็กระตุกวูบอีกครั้ง เพราะหนุ่มหล่อที่หล่อนแอบมีเขาในใจก็กำลังมองมาด้วยสายตาเยิ้มฉ่ำราวจะกลืนกิน

    *************************************

    รุ่งเช้า

    ริสาตื่นสายนิดหน่อยเพราะเมื่อคืนหลังกลับจากทำงานพิเศษ เธอต้องมาแพ็คข้าวของเพื่อเตรียมย้ายบ้าน หลังจากอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็ว เธอก็วิ่งไปยังป้ายรถเมล์ เพื่อไปมหาวิทยาลัยในทันที

    โชคดีที่เธอวิ่งไปทันรถเมล์อย่างหวุดหวิด แต่ก็ยังถือว่าสายอยู่ดี ทันทีที่ลงจากรถ หญิงสาวก็เดินเร็วจนแทบเป็นวิ่งเข้าไปในมหาวิทยาลัย ที่จริงก็อยากจะวิ่งให้ไวแต่ติดที่รองเท้าคัชชูส้นสูงที่สวมอยู่นั่นแหละ

    ทว่าเมื่อถึงทางแยกที่จะไปที่ตึก เธอก็เจอเจ้าโอเลี้ยง สุนัขแก่สีดำประจำมหาวิทยาลัยที่กำลังเดินงก ๆ เงิ่น ๆ อยู่กลางถนน มันกระดิกหางใส่ริสาทันทีอย่างจำได้ เพราะเธอเอาเศษอาหารหรือไม่ก็ขนมจากโรงอาหารมาให้มันทุกวัน หญิงสาวทรุดตัวลงลูบศีรษะมันเบา ๆ

    “ โอเลี้ยง วันนี้ไม่มีเวลาเล่นด้วยนะ เค้าสายแล้ว เดี๋ยวตอนเลิกเรียนค่อยว่ากัน โอเคไหม ”

    แต่เจ้าโอเลี้ยงมันร่าเริงสุดขีด ยังคงทั้งวิ่งทั้งกระโดดทั้งเลียมือริสาดักหน้าดักหลัง เธอเองเดินอยู่บนริมถนนเจ้าโอเลี้ยงก็กระโดดโลดเต้นอย่างดีอกดีใจ

    พลันนั้นเธอก็ได้ยินเสียงรถยนต์ เมื่อหันไปมองก็พบรถเก๋งยี่ห้อหรูคันหนึ่งวิ่งเข้ามาใกล้ เธอขยับถอยขึ้นบนฟุตบาธ แต่เจ้าโอเลี้ยงยังคงกระโดดโลดเต้นอยู่กลางถนน อาจจะเพราะมันแก่มากแล้ว ประสาทรับรู้มันคงลดน้อยถอยลง ประกอบกับรถคันนั้นเสียงเบามาก มันจึงไม่ได้ยิน

    รถบีบแตรดังลั่นเมื่อเข้ามาใกล้ ริสาเห็นเจ้าหมาแก่ยังคงร่าเริงอยู่กลางถนนก็รีบกระโดดลงไปผลักมันให้พ้นทางรถที่เบรคดังเอี๊ยด !

     คนขับรีบเปิดประตูแล้ววิ่งลงมายังทั้งสองทันที

    “ อ้าว หนูนี่เอง เป็นไรมากหรือเปล่า พี่ขอโทษนะ  พี่ขับรถไวไปหน่อย ”

    ริสาลืมตาขึ้นมองผู้ชายที่พยุงร่างตัวเองเข้าไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะตาเบิกโพลงอย่างตกใจ

    “ พี่ธาวิน ! ”