“นิ้ง....”
“หือ”
“ตื่น ถึงแล้ว”
“อ๊ะ!” ฉันสะดุ้งขึ้นจากเบาะที่ปรับเอนราบ เดี๋ยว.... เบาะนี่ปรับตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมฉันไม่เห็นรู้ตัว ฉันมองหน้ามองหลังอย่างงุนงงก่อนปะทะสายตาเข้ากับริกกี้ที่กำลังมองอยู่
หรือว่าเขา?
แต่ฉันก็ไม่ได้พูดออกไปเพราะครู่เดียวเท่านั้นก็ถูกสถานที่ตรงหน้าดึงดูดความสนใจไปแทน หันไปมองรอบๆ อย่างสับสน ถึงโรงพยาบาลแล้วเหรอ หลับได้ตั้งตื่นหนึ่งแหนะ บรรยากาศรอบข้างเย็นลงนิดหน่อยเพราะใกล้ค่ำ ฉันเปิดประตูลงจากรถ ขาอ่อนนิดหน่อยเพราะยังปรับตัวไม่ได้ แต่ยืนพักแป๊บหนึ่งอาการปวดเปลี้ยก็ค่อยทุเลา
รู้สึกระบมตอนเดินแต่ก็ไม่ถึงกับต้องพยุง ริกกี้เดินเว้นระยะห่างอยู่ด้านหลังมาเงียบๆ คือฉันไม่รอเขาเองแหละ รีบเดินผ่านประตูโรงพยาบาลเข้ามาอย่างร้อนใจระหว่างนั้นก็กดโทรหาพ่อไปด้วย ถามพ่อว่าอยู่ไหน ก่อนจะวางสายแล้วรีบตรงไปที่ห้องพักเพนนีทันที
“นิ้งลูก....”
“พ่อ เพนนีเป็นไงบ้าง”
พ่อออกมา
