ริกกี้ต่ออีกหลายรอบจนเกือบเช้า ฉันมีเรื่องมากมายที่อยากจะด่าว่าเขาแต่ความเหนื่อยล้าจนแทบลืมตาไม่ขึ้นก็ทำให้หลับลึกไปอย่างรวดเร็ว
ตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนเที่ยง ไม่มีเงาของร่างสูงบนเตียง ที่เหลือไว้คือร่องรอยความยับย่นของที่นอนและเสื้อผ้าฉันที่หล่นกองอยู่บนพื้น แก้มฉันเห่อร้อนและแดงระเรื่อขึ้นมาทันทีที่นึกถึงเมื่อคืน
ไอ้บ้านั่น....
ฮึ่มมม ตอนนี้เราคบกันแล้วฉันคงโวยวายอะไรไม่ได้ แต่ที่โมโหคือเขามองข้ามเรื่องที่สนามบินนั่นต่างหาก เห็นว่าฉันง่ายทำแบบนี้ด้วยแล้วจะลืมเรื่องขุ่นข้องหมองใจไปหรือไง
โอ๊ย ยิ่งคิดยิ่งโมโห โกรธ อารมณ์เสีย!!
ปล่อยข้างในด้วยนะ เดือดร้อนฉันอีก
ฉันก้าวลงจากเตียงอย่างโมโห ความรู้สึกเจ็บจี๊ดเสียดแทงเข้าสู่ศูนย์กลางของร่างกายทันควัน อึก.... ระบมเลยเหรอเนี่ย หมอนั่นไปอดอยากมาจากไหนกัน
ฉันเดินเข่าอ่อนเข้าห้องน้ำ กว่าจะฟื้นคืนแรงก็หลังจากที่ได้กินข้าวเที่ยงตอนบ่ายสองกว่าๆ นี่
