ฉันรู้สึกตัวขึ้นมาอีกทีก็พบว่ากำลังนอนอยู่บนเตียงหนานุ่มในห้องนอนที่คุ้นเคย ความรู้สึกขมเฝื่อนในลำคอและลมหายใจร้อนผ่าวทำเอาไม่อยากตื่นขึ้นมาเผชิญกับความเป็นจริง ร่างกายหนักอึ้งจนแทบลุกไม่ขึ้นฟ้องเตือนถึงอาการเจ็บไข้
ฉันดันตัวขึ้นนั่ง หัวปวดหนึบ หรี่ตามองไปรอบห้องอย่างเลื่อนลอย ทุกสิ่งเงียบสนิทเว้นเสียงเครื่องปรับอากาศที่ดังอยู่ด้านบน บนเตียงมีรอยเลิกผ้าห่มทิ้งเอาไว้คล้ายมีใครเคยนอนขดอยู่ตรงนี้
คงเป็นริกกี้.... อารมณ์ช้ำชอกกัดกินใจทันทีที่คิดถึงหมอนั่น
ฉันเกลียดเขา ที่ไข้รุมจนแทบลุกไม่ขึ้นแบบนี้ก็เป็นฝีมือหมอนั่น ริกกี้คนสารเลว!
แอ๊ดดดด
ประตูห้องถูกเปิดเข้ามา เสียงนั่นเรียกสายตาฉันให้หันไปมอง เป็นใครไปไม่ได้นอกจากริกกี้ เราทั้งคู่มองหน้ากันนิ่งอยู่แบบนั้นไม่มีใครพูดอะไร จนกระทั่งหมอนั่นเป็นฝ่ายเอ่ยออกมาก่อน
“หิวไหม”
ฉันเบือนหน้าหนีไปอีกทางทันที ไม่อยากพูดกับคนที่เกลียดก็เป็นเหตุผลหนึ
