“เหนื่อยไหม เข้ามาพักก่อนก็ได้”
ฉันที่ถูกพวกสาวๆ ดันจนหลุดเฟรมกล้องถูกสะกิดเบาๆ จากด้านหลัง คลื่นเอาขวดน้ำเย็นทาบแขนฉันอย่างกลั่นแกล้งนิดๆ
“ขอบใจนะ”
ฉันรับน้ำจากหมอนั่นก่อนมองหาเหมยกับเค้ก สองคนนั้นหายตัวไปไหนแล้วเนี่ย
“เพื่อนฉันล่ะ”
“จะว่าไป.... ก็ไม่เห็นเหมือนกัน แอบอู้หรือเปล่าเนี่ย”
คลื่นทำหน้าเหมือนนายจ้างหน้าเลือดขึ้นมา แต่ฉันรู้ว่าหมอนั่นแค่แกล้งเล่น
“จะไปไหนทำไมไม่บอกบ้างนะ”
“อาจจะแค่ไปเข้าห้องน้ำก็ได้ เข้าไปนั่งในร่มก่อน ดูสิผิวคล้ำหมดละ” คลื่นจับแขนฉันเบาๆ แล้วดึงเข้าไปในร่ม
หมับ!
แรงกระชากจากไหนไม่รู้รั้งท่อนแขนฉันกลับไปยืนกลางแดดอีกครั้ง พอหันไปมองก็แทบช็อกลืมหายใจ เพราะสายตาเลือดเย็นที่จ้องมองมาอยู่ในระยะประชิดของริกกี้
หัวใจฉันกระตุกวูบ ทวนชื่อคนตรงหน้าซ้ำไปซ้ำมาในใจ
ริกกี้! ทำไม....
ทำไมเขาถึงมาอยู่นี่ ไม่สิ ที่นี่เป็นสนามแข่งรถเขาจะอยู่ก็คงไม่แปลกแต่ที่แปลกคือเ
