“ทำไมนายไม่บอกฉันล่ะริกกี้”
“ก็นิ้งโกรธอยู่นี่นา”
ริกกี้พูด ระหว่างนั่งรถออกจากบ้าน ทำเอาตกใจไปเลยตอนที่รู้ว่าเมื่อวานเป็นวันเกิดเขา ทำไมถึงไม่ชอบบอกอะไรฉันเลยให้รู้จากปากคนอื่นตลอด
“แล้วก่อนหน้านี้ที่ไม่ได้โกรธอ่ะ ทำไมไม่รู้จักบอก”
“ผิดอีกละ”
“นี่!”
“จ้าๆ ขอโทษ” ริกกี้เงียบไปพักหนึ่งก็พูดต่อด้วยสีหน้าจริงจัง “มันไม่ใช่เรื่องที่ดีอะไรหรอก วันเกิดน่ะ” เสียงของเขาฟังดูเศร้าแปลกๆ ฉันรับรู้ได้ถึงความเปลี่ยวเหงาในน้ำเสียงนั่น
“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ”
ริกกี้เล่าเรื่องครอบครัวของเขาให้ฉันฟังระหว่างทาง ฉันช็อกมากตอนที่ได้ยินเรื่องแม่ของเขา สะเทือนใจจนพูดไม่ออกอยู่นาน
“แล้วพ่อนาย....”
“ไม่มี เขาปฏิเสธฉัน การตายของเธอทำให้ผู้ชายคนนั้นเจ็บปวด”
“งั้นคนที่เลี้ยงนายก็คือน้าริช”
ริกกี้มีท่าทีเงียบขรึมลง เขาพาฉันมาแวะที่สุสานแห่งหนึ่ง เพื่อแนะนำฉันให้รู้จักกับป้ายหลุมศพแม่แท้ๆ
“ที่นี่แหละ”
สุสานท
