Aslında kalmanı çok isterdim.
Emre de benim düşündüğüm şeyi düşünmüş olmalı ki neredeyse inleyerek annesine dönüyor. “Anne, lütfen babamı da buraya çağırdığını söyleme bana...”
“Elbette ki öyle bir şey yapmadım. Ses tonuna dikkat et lütfen.”
“İnan bana, elimden geleni yapıyorum,” diyor Emre ciddiyetle.
Eğer gelen babası değilse belki de başka birisidir ama kim? Derken aklıma gelen ihtimalle birlikte içim ürperiyor. Evimde savaş çıkacak, orası kesin. Acaba beni evden kovarlar mı?
Bu kez ben inleyerek yerimden kalkıyorum. Emre bir an bana şaşkınlıkla baksa da ne düşündüğümü anladığı saniye dehşetle gözlerini açıyor.
“Hayır, hayır. Nur, tahmin ettiğim kişi olamaz, değil mi?”
“Sanırım o Emre, kefenini hazırlasan iyi olur.”
Meltem Hanım öyle bir korkuyor ki onun donup kalan yüzünü görün
