Aslında ağlamak istiyorum.
Bir süre kendime engel olamayarak ağlıyorum, Meltem de beni sakinleştirebilmek adına olsa gerek sessizce sırtımı okşuyor. O yine çıldırıp Emre’ye saldırsa bu stresi daha fazla kaldıramayacakmışım gibi hissediyorum. Elimde değil.
Aslında Emre’ye böyle ağladığım bir hâlimi göstermek istemiyordum. Güçlü, özgür, mutlu bir Nur Erdem olarak karşısında dimdik durabilmeye ihtiyacım vardı ama bazen insan kendini tutamıyor işte.
Bir süre sonra arkadaşımın omzunu kirletmeye bir son vererek geri çekiliyorum. Meltem hemen bana birkaç peçete getirip burnumu silerken üzgün bir şekilde beni izliyor. O esnada deminden beri görmezden geldiğim Emre mikrobu da bana bir bardak su uzatıyor.
“Nur, iyi misin? Çok özür dilerim bugün için...”
“Sağ ol,” diyerek suyu alıyorum. “Daha iy
