Aslında dürüst biri değilim.
Günler birbirini kovalarken içimdeki öfke, hüzün ve şiddet arzusunun yatıştığını hissediyorum. Başlarda sakinleşmem biraz zor oluyor. Hele de Emre’nin beni zıvanadan çıkardığının ertesi sabahı işe gitmek tahammülümü aşıyor fakat mecburen katlanıyorum. Başka ne yapabilirim ki? Karnımı doyurmak, kiramı ödemek ve tek başıma yaşamaya devam edebilmek istiyorsam çalışmak zorundayım.
İş yerindeki insanlara eskisinden daha çok çaba harcayarak sahte tebessümler sunuyor, başlattıkları sohbetlere sırf sürüden ayrılmamak adına eşlik ediyor hatta hafta ortasında, nazikçe davet ettikleri akşam yemeğine katılmayı da es geçmiyorum. Sonuçta insanlar canımın neden sıkkın olduğunu bilemez ve benim onları Emre yüzünden kendimden uzaklaştırmak gibi bir niyetim yok.
Tüm çabama ra
