Aslında seni affetmekten korkuyorum.
“Konuşalım,” diyor Emre umutla.
Doğrulup ellerini birbirine kenetliyor ve bir şeyler söylememi bekliyor.
“Bunu çok düşündüm Emre...” diye söze başlıyorum. Başını sallayarak beklemeye devam ediyor. “Daha fazla burada kalmana izin veremem.”
Üzüntüyle açılan ağzı, kendi kendine kapanıyor. İtiraz edemeyecek kadar durumun yanlışlığının farkındaymış en azından...
“Bu doğru değil, bunu sen de çok iyi biliyorsun.”
“Evet.”
“Ayrıca sırf ailen beni istemiyor diye onları terk etmen; işini, gücünü ve şirketini elinin tersiyle itmen de bana göre çok yanlış. Bu büyük bir sorumsuzluk ve saygısızlık...”
Bunları söylemem belli ki onu şaşırtıyor.
“Bu resmen kolaya kaçmak,” diyorum kendimden emin bir sesle.
Meltem’i dinlemek doğru karardı belki de? İçimden geleni
