“อะ เอ๋?” ใบหน้าหวานเงยหน้าสบตากับแอลที่ยิ้มให้เธออย่างชื่นชม จนเธอกระพริบตาถี่รัว เออ... เธอเนี้ยนะน่ารัก? ไม่หรอกมั้ง ตอนที่เธอปล่อยผม มันเป็นอะไรที่ทำให้เธอดูแย่กว่าเดิมนะสิ
“ไม่จริงหรอกค่ะ ตี้เคยปล่อยผมแล้ว ดูแย่กว่าเดิมอีก”
“ก็ไม่เห็นจะจริงเลยนี่ครับ พี่เป็นผู้ชายนะ ดูรู้สิว่าใครน่ารัก ใครไม่น่ารัก” แอลเดินหยุดตรงหน้าตี้และยกมือเกี่ยวเส้นผมของตี้ให้พาดไปด้านหลัง เพื่อเปิดใบหน้าหวานกลมที่ไร้การแต่งแต้มใดๆ เวลาเธอปล่อยผมมันน่ารักมาก น่ารักยิ่งกว่าตอนมัดผมแบบตึงๆ ซะอีกนะ
“แต่ตี้...”
“เชื่อใจพี่สิครับ พี่มองคนไม่เคยพลาด ปล่อยผมมาเรียนบ้าง คนอื่นจะได้ไม่ว่าตี้เฉิ่มไงครับ”
“แต่ถึงยังไงตี้ก็เฉิ่มอยู่ดีนะคะ”
“ไม่เฉิ่มในสายตาของพี่นี่ครับ น้องตี้สำหรับพี่ ต่อให้เฉิ่มก็ยังน่ารักอยู่ดี” ตี้เม้มปากแน่นทันที เพราะตั้งแต่โตมาจนถึงตอนนี้เธอไม่เคยถูกชมว่าน่ารักมาก่อนเลย นอกจากแม่และคุณป้าแม่ขอ
