ตอนที่ 8 หนูไม่แต่ง
1177 Words
ฉันตะคอกใส่หน้ามันทันที กลัวที่ไหนละ มาดูกันซิว่าใครจะบ้ากว่ากัน
" อี....อีผู้หญิงบ้า เฮ้ย โอ้ยยยย "
“แล้วไง รึอยากโดนอีก”
“มึงได้ตายแน่ๆ แล้วพวกมึงยืนบื้ออะไรอยู่ทำไมไม่ฆ่ามันเล่า”
ทุกคนต่างยืนเงียบ ไม่มีใครกล้าทำอะไรฉันซักคน
“ไม่มีใครเขาทำฉันหรอก เพราะทุกคนที่นี่ ฉันเอาชนะมาหมดละ รวมถึงแกด้วย ไอ้หน้าหมา”
“อะไรนะ นี่เธอด่าฉันว่าหน้าหมาเหรอ อีผู้หญิงประสาท”
“เออ ด่าไง หูหนวกเหรอวะ”
ฉันเดินออกมาทันที ถามว่าเสียดายงานมั้ย บอกเลยว่ามาก แต่ถ้าจะให้ทำงานกับคนแบบนี้ ฉันยอมชกมวยหากินเองดีกว่า
ฉันขับรถกลับมาที่ค่ายทันที เพิ่งได้งานแท้ๆ ต้องหางานใหม่อีกแล้วเหรอ ฉันทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างหมดแรง เฮ้อออ ปวดหัวเว้ย พรุ่งนี้คงต้องเริ่มหางานใม่อีกแล้วซินะผักบุ้ง
เช้ามา พี่โอก็โทรมาถามอาการของฉันด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงมากๆ
" เป็นไงบ้าง ที่โดนตบอ่ะเจ็บรึเปล่า"
"สบายมากพี่ แค่เนี่ยจิ๊บๆ"
" พี่ขอโทษแทนนายพี่ด้วยนะ แต่เรื่องที่ผักบุ้งจะลาออก พี่ยังไม่อนุมัตินะ"
" แต่นายพี่ไล่บุ้งออกเองนะ จะฝืนได้ไง"
" แต่พี่จะเอาเรื่องนี้ไปคุยกับท่านประธานอีกครั้ง ผักบุ้งใจเย็นๆก่อนนะแล้วรอฟังข่าวจากพี่"
เสียงของพี่โอดูจริงจังมาก
“ก็ได้พี่ บุ้งจะยังไม่ออกก็ได้”
“โอเค แล้วพี่จะโทรไปหาอีกทีนะ ดุแลตัวเองละ”
“ขอบคุณนะพี่โอ”
“อืม พักผ่อนเหอะ”
แล้วพอวางสายจากพี่โอฉันก็เดินไปทำกับข้าวให้ตากับพวกเด็กที่มารอชกมวยกิน
แล้วหลังจากนั้นฉันก็ถูกพี่โอโทรเรียกให้เข้าไปที่ผับ แต่ให้ลงไปใต้คาสิโน เพราะห้องท่านประธานอยู่ที่นั่น ฉันจึงรีบขับมอไซค์มาตามที่พี่โอบอกทันที และทันทีที่ฉันถึงพี่โอก็ยืนยิ้มรอฉันอยู่ที่หน้าผับแล้ว
" เป็นไงบ้าง ผักบุ้ง " พี่โอถามฉันด้วยน้ำเสียงที่ห่วงใย
" ไม่เป็นไรเลยพี่ บุ้งไหวบุ้งโอเค" ฉันยักคิ้วให้พี่โออย่างกวนๆ นั่นจึงเรียกเสียงหัวเราะและรอยยิ้มของพี่โอได้
" อืมหญิงแกร่งจริงๆอย่างที่โม้ไว้จริงๆด้วย”
“ใครบอกโม้ แกร่งจริงนะเนี้ย”
“555 เอ่อๆ เชื่อละ งั้นเข้าไปพบท่านประธานเลย นายก็อยู่ด้วยนะ"
" อืม ไอ้บ่นั่นอยู่ด้วยเหรอ”
“เอาน่า ยังไงเขาก็ลูกท่านประธาน รียกเขาดีๆหน่อย”
“เรียกว่าไอ้บ้าโรคจิตนะ ถูกแล้ว”
“เรานี่มันจริงๆเลยนะ”
พี่โอส่ายหัวให้กับความรั้นของฉัน ก่อนที่ฉันจะเดินตามพี่โอเข้าไปด้านล่าง ซึ่งโซนนี้ฉันเข้ามาตรวจสอบแค่ไม่กี่ครั้งเท่านั้น แล้วพอฉันเข้ามาในห้องท่านประธาน ฉันก็เห็นนายเก้าที่ใส่เฝือกที่แขนและที่ขา แถมยังมีใบหน้าที่บวมปูดนั่งอยู่กับแฟนที่โซฟา และพอทั้งคู่เห็นฉันก็พากันหันมามองฉันอย่างเหยียดๆ ส่วนท่านประธานท่านก็เงยหน้าขึ้นมามองฉันเหมือนกัน ท่านเป็นผู้หญิงที่ดูดีมาก ดูสง่าและน่าเกรงขามสุดๆ ไม่น่าเชื่ออ่ะว่าท่านประธาน จะเป็นผู้หญิงเนอะ เท่วะ
" สวัสดีค่ะ ท่านประธาน " ฉันยกมือไหว้ท่านประธานอย่างนอบน้อม แต่ท่านไม่ตอบอะไรฉันเลย ท่านเอาแต่จ้องหน้าเราอย่างเดียว ซึ่งฉันก็มองตอบท่านนะ เพราะฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ใช่มะ ฉันจะหลบตาทำไมอ่ะ
“ท่านประธานไม่พอใจหนูเหรอคะ”
" หนูเป็นคนต่อยเจ้าเก้าลูกชายของฉันใช่มั้ย"
ผิดคาดไปเลย ท่านถามฉันดีมากไม่มีวาจาที่ดูถูกกันเลยซักนิด แถมน้ำเสียงก็เพราะด้วยนะ
" ค่ะ หนูเป็นคนทำเอง"ฉันยอมรับอย่างแมนๆไปเลย อะไรจะเกิด มันก็เปลี่ยนไม่ได้เรื่องที่ฉันเป็นคนกระทืบลูกของท่าน ถูกมั้ย
"ทำคนเดียวหรอ สภาพของเจ้าเก้าเหมือนไปฟัดกับหมามาเป็นฝูงเลยนะ" ท่านทำหน้าตาสงสัยเอามากๆเลย
" แม่ก็รีบจัดการมันซะทีดิ พูดดีกับมันทำไม" นายเก้า พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่โมโห
" จัดการฉันเหรอ บ้าปะ จะจัดการฉันทำไม นายเป็นคนตบฉันลงไปกองกับพื้นก่อนนะ ที่จริง สภาพนายต้องเละกว่านี้ด้วยซ้ำ นี่ฉันยังปรานีนายนะรู้ปะ"
ฉันหันไปตวาดไอ้บ้าเก้า อย่างไม่เกรงกลัวเลย
" นี่หล่อน ปากดีนักนะ" ยายแฟนปากร้ายของนายเก้าชี้หน้าฉันอย่างเอาเรื่อง ได้ดิ จะไฟ้ว กูก็พร้อมนะเว้ย
" เธอนะเป็นคนอื่นใช่มั้ย ออกไปจากห้องนี้ซะ ก่อนที่ฉันจะให้การ์ดมาลากเธอออกไป"ท่านประธานเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น แต่สายตากลับดุจนน่ากลัว ว้าวว โคตรไม่น่าเชื่ออ่ะ นั่นแฟนลูกชายนะ ถึงกับจะเรียกการ์ดมาลากเลยเหรอ ว้าวซ่าสุดอ่ะ
" แต่คุณแม่คะ"
"ไป!!!!!!!!"
แฟนนายเก้าสะดุ้งสุดตัวเลยกับคำตวาดของท่านประธาน จากนั้นเธอจึงรีบลุกและเดินสะบัดออกไปอย่างเร็ว แล้วท่านประธานก็ลุกออกมาจากเก้าอี้แล้วเดินมาหยุดตรงหน้าของฉัน ท่านใช้มือจับตัวฉันหมุนซ้ายหมุนขวาก่อนจะยิ้มออกมา
" เหมาะมาก "
" เหมาะอะไรคะ ท่านประธาน"
ฉันย้อนถามท่านด้วยความสงสัย
" เหมาะที่จะมาเป็นลูกสะไภ้ของฉันไง"
" หะ!!! ลูกสะไภ้!!!!"
ฉันกับนายเก้า อุทานออกมาพร้อมกันด้วยอาการตกใจ เรียกว่าช็อคเลยถึงจะถูกนะ
" แม่ หนูไม่เอาคนชั้นต่ำแบบนี้มาเป็นเมียหรอก ไม่เอา หนูมีเมียอยู่แล้ว"
" แล้วใครใช้ให้แกไปทำร้ายร่างกายเขาละ ใครสั่งใครสอนแก ที่จริงมันก็ควรเป็นอย่างที่หนูผักบุ้งบอกนั่นแหละ แกควรโดนเยอะกว่านี้ แล้วผู้หญิงที่แกเลือกมานะ บอกเลย ฉันไม่เอามาเป็นสะไภ้หรอกนะ ดูก็รู้นางร้ายชัดๆ"
" นี่หนูเป็นลูกแม่นะ ทำไมแม่ต้องเข้าข้างคนอื่นด้วยอ่ะ"
ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าเวลานายเก้าอยู่กับแม่ ลักษณะท่าทางการพูดจาจะเปลี่ยนไปหมด จากที่ดุดันก็กลายเป็นอ่อนโยนไปเฉยเลย ไอ้เด็กกลัวแม่นี่หว่า
"เพราะแกทำแต่เรื่องเลวๆไง ฉันจึงต้องหาสะไภ้อย่างหนูผักบุ้งมาปราบแก"ท่านพูดขึ้นพร้อมกับหันมายิ้มอ่อนให้ฉัน ท่านโคตรใจดีอ่ะ
"ไม่เอา ถึงแม่จะบังคับให้หนูแต่งยังไง หนูก็ไม่แต่งหนูไม่แต่งกับอีบ้านี่เด็ดขาด"
- Writer
