สุดท้ายก็ได้รัก 04 งูน้อย(2)
1139 Words
“อ้าว มังกรเห็นโรสไหม มันหายไปไหนของมันวะ” หงส์หยกเดินเข้ามาในห้องนอนไม่เห็นเพื่อนสาวจึงถามน้องชายที่เพิ่งเดินออกจากห้องน้ำ
“อยู่ในห้องน้ำ” ชายหนุ่มตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“เฮ้ย นี่แกทำอะไรเพื่อนเจ้”
“ผมจะทำอะไรเพื่อนเจ้ ผมแค่มาเข้าห้องน้ำ เพื่อนเจ้อะไม่มองอะไรสักอย่างเดินเข้าห้องน้ำทั้งอย่างนั้น ถึงโถส้วมก็นั่งฉี่ไม่ลืมหูลืมตา แล้วยังคิดว่าผมเป็นเจ้อีก”
“อ้อ โทษ ๆ แกก็รู้ว่าโรสมันสายตาสั้นเมื่อคืนมันก็เมาด้วยไง มันก็เลยเป๋อ ๆ แกไม่ทำอะไรไอ้โรสก็ดีแล้ว”
“ผมจะทำอะไรเขา ป้าเขามีผัวแล้ว อีกอย่างถ้าทำอะไรป้าผมทำคนที่เด็กกว่าผมหรืออายุเท่าผมไม่ดีกว่าเหรอ”
“ไอ้งูน้อย ปากแกนี่มันดีจริง ๆ นะ ทีเมื่อก่อนตอนที่ไอ้โรสมันแต่งงานแกยังร้องไห้งอแงพังงานแต่งไอ้โรสอยู่เลย พังซุ้มแต่งงานเขาไปตั้งกี่อันจำไม่ได้เหรอ”
“นั่นมันเรื่องตอนผมเด็กไหมเจ้หงส์ ตอนนั้นผมเด็กก็ทำอะไรเด็ก ๆ ตอนนี้ใครจะไปร้องไห้แบบนั้น ผมหล่อขนาดนี้ สาวไม่เคยขาดมือ”
“เออ ไอ้คนหล่อ แต่อย่างน้อยแกก็เคยหลงรักเพื่อนฉันแหละ ไป ๆ ไปแต่งตัว จะได้กินข้าว” หงส์หยกผลักหลังน้องชายออกจากห้องนอนของเธอ
จังหวะเดียวกับที่รสลินเดินออกมาจากห้องน้ำ “น้องชายแกนี่ปากดีจริง ๆ ไม่น่ารักเหมือนตอนเด็กเลย งูน้อยคนนั้นของฉันหายไปไหนนะ”
“เออ ฝีปากมันธรรมดาที่ไหน นี่ถ้ารู้ว่าไอ้ธิติทำร้ายจิตใจแกคงยกพวกดักตีธิติ”
“งูน้อยโตแล้ว ไม่เลือดร้อนหรอกน่า”
“แกทำให้ฉันรู้สึกว่ามันไม่โตก็ตอนเรียกงูน้อยเนี่ยแหละ น้องฉันมันชื่อมังกร มังกรค่ะไม่ใช่งูน้อย”
“ก็กว่าจะเป็นมังกรก็เป็นงูน้อยก่อนไง งูน้อยน่ารักดีออก แล้วนี่แกไปไหนมา”
“พ่อเตรียมกับข้าวไว้ ฉันเลยไปเอากับข้าวที่ร้านมาให้แก พ่อกับป๊าห่วงแกมาก แต่ฉันบอกสองเฒ่าแล้วว่าแกไม่มีอะไรให้ห่วงค่า”
“ขอบใจนะ”
“โอเคไหมเนี่ย”
“เรื่องไหน”
“แกไม่โอเคเรื่องไหนล่ะ”
“ปวดหัวตุบ ๆ แหละ ของีบอีกนิดนะ”
“ไม่กินข้าวก่อนเหรอ”
“ตอนนี้อยากนอนอย่างเดียวเลย ขอนอนนะ ร่างกายจะได้กลับคืนสภาพเดิม”
“เออ ๆ นอนเยอะ ๆ ก็ดี เย็นนี้สองเฒ่าจะปาร์ตี้ให้แกนะ พ่อกับป๊าไม่อยากให้แกอยู่คนเดียว”
“ทำเหมือนฉันเป็นเด็กไปได้ ก็แค่ผัวขอหย่า”
“แกก็รู้ว่าพ่อกับป๊าเขาห่วงเราจะตายไป”
“งั้นบอกพ่อกับป๊าว่าฉันหย่าแล้วค่อยฉลองทีเดียว ปิดร้านเลี้ยงที่สลัดผัวเฮงซวยทิ้งได้สักที”
“ทำปากดี เดี๋ยวก็แอบร้องไห้คนเดียว ชอบมีอะไรไม่บอกฉัน”
“เออ... มันก็ต้องมีคิดถึงบ้าง ชีวิตวัยรุ่นของฉันมีแต่มัน ภาพความทรงจำมีแต่มัน เวลาไปเที่ยวก็ไปกับมันตลอด ชีวิตฉันมีแต่มัน ต่อให้เจ็บใจแค่ไหนแต่จะให้ฉันไม่คิดถึงมันเลยก็ไม่ได้ ฉันนะอยากมีลูกมากแต่ก็ทำใจว่าเออ ชาตินี้คงไม่มีเพราะผัวมีลูกไม่ได้ ก็คิดว่าไม่เป็นไรงั้นอยู่กันสองเฒ่าแก่ไปด้วยกันก็ไม่เห็นเป็นอะไร แม่ง แกดูดิ มันทิ้งฉันเพราะทำผู้หญิงที่รวยกว่าท้อง นี่ตอนนี้ฉันก็ยังไม่แน่ใจเลยว่าควรรู้สึกดีใจหรือเสียใจมากกว่ากัน”
“ดีใจสิวะ ก็แค่ผู้ชายมันทิ้ง แค่คนมันรักไม่จริง แกจำไว้โรส เรื่องนี้แกไม่ได้ผิดเลย แกเป็นเมียที่ดีมาก เป็นแม่บ้านที่โคตรดี ดูแลผัวทุกอย่าง ทำให้ผัวทุกอย่างตั้งแต่หัวจรดเท้า ตั้งแต่แกแต่งงานกับมันนะไอ้ธิติมันเคยซักถุงเท้าใส่ถุงเท้าเองกี่ครั้งกัน ห้าครั้งถึงไหมเถอะ แกมันโคตรประเสริฐ ผัวแกต่างหากที่ไม่รู้จักพอ ผัวแกมันเลว มันมักมาก”
“...”
“ฉันรู้นะว่ามันยาก แต่สิ่งที่แกต้องทำคือหยุดคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา สิ่งสำคัญเวลานี้คือแกต้องคิดถึงตอนนี้และอนาคตข้างหน้า อย่าไปใส่ใจความทรงจำที่ผ่านมากับผู้ชายคนนั้น คิดซะว่ามันคือชาติก่อนก็ได้ ตอนนี้แกกำลังเกิดใหม่ จำไว้ว่าตั้งแต่ที่มันขอหย่าชีวิตแกจะไม่มีมันอีกแล้ว จำไว้ว่าต่อไปนี้ถ้าแกเจอปัญหาชีวิตมันจะไม่ใช่คนแรกที่แกนึกถึงแล้วกดโทรหา”
“ขอบใจนะ”
“เออ วิธีนี้ฉันเคยใช้แล้วผ่านมาได้ แต่ก็ใช่ว่าวิธีฉันจะใช้กับแกได้ผล ถ้าวิธีฉันไม่ได้ผลแกก็พยายามหาวิธีที่แกเศร้าน้อยที่สุดเข้าใจไหม”
“อืม” รสลินยิ้มรับ เธอรู้ว่าเพื่อนหวังดีกับเธอมาก
ในตอนที่หงส์หยกเลิกกับสามีเป็นเธอที่หาวิธีพูดปลอบให้เพื่อนรู้สึกดี พอมาวันนี้เจอกับตัวเองเธอรู้แล้วว่าทุกปัญหาเราต้องมองเห็นทางออกด้วยตัวเราเอง ตราบใดที่เราไม่เลือกลืมตามองต่อให้มีคนมากมายชี้ทางสว่างแค่ไหนเราก็จะเจอแต่ความมืดมิด
“อืมคือ?”
“กินข้าวไง บ่นขนาดนี้นอนหลับได้ก็สุดคนแล้ว”
“ดี ดีมาก” หงส์หยกพอใจที่พูดที่บ่นจนเพื่อนทนไม่ไหว “จะว่าไป ไม่ต้องคอยดูแลผัวแล้ว งั้นหย่าแล้วไปทำเลสิคนะ จะได้เห็นอะไรต่ออะไรชัดขึ้น เลิกใส่แว่นได้ละ”
“ฉันใส่จนชิน ถ้าไม่ใส่คงเหมือนขาดอะไรไป”
“ก็ให้แว่นหายไปพร้อมกับผัวเก่าเถอะถ้าจะขนาดดูฉันกับไอ้มังสลับกันขนาดนั้นคือหนักละนะโรส”
“ฉันลืมว่าแกบอกว่างูน้อยกลับมา แล้วใครจะคิดว่างูน้อยจะมาเข้าห้องน้ำแก”
“ฉันบอกแกไปแล้ว”
“คนเมาจะจำอะไรได้”
“ตาก็ไม่ดีด้วย เพราะงั้นต้องทำ”
“ก็คิดว่าจะทำอยู่ เมื่อกี้ฉันเอาตัวเองมาขายจนหมดแล้ว ถึงจะไม่อยากทำก็เถอะนะ”
“ไม่ต้องพึมพำยังไงก็ต้องทำ เผื่อผัวซมซานกลับมาจะได้ตาสว่าง”
“เกี่ยวกันตรงไหน”
“เกี่ยวไม่เกี่ยวฉันโยงหมดอะ”
“อ่อ สรุปทำค่ะ”
“ดีค่ะ ไปค่ะกินข้าว”
- Writer
