เตโชล่ารัก

7 - คำขอก่อนนอน

- 7 -

คำขอก่อนนอน

MELBEE'S PART ;

เตโชจับจูงมือของฉันให้เข้ามาในคอนโดฯ ของเขา ส่วนมืออีกข้างก็หอบหิ้วกับข้าวที่แวะซื้อตามร้านข้าวต้มข้างทาง พร้อมด้วยไวน์ราคาแพงที่เขาถือติดมือมาตั้งแต่เดินลงจากรถ

ฉันทำได้เพียงเดินตามแรงของเขานิ่ง ๆ ไม่แม้แต่เอ่ยคำใดออกมาเพราะในตอนนี้ความรู้สึกของฉันยังไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก นั่นก็เป็นเพราะเรื่องเมื่อเย็นที่เพิ่งเกิดขึ้นหมาด ๆ บทนางเอกถูกเปลี่ยนตัว ซึ่งจากเดิมที่ฉันได้รับมอบหมายให้เล่นบทนั้นกลับถูกใครก็ไม่รู้ตัดหน้าแย่งไป

และใช่...ฉันไม่สามารถทำอะไรได้เลยเพราะฉันเป็นเพียงนักแสดงโนเนมคนหนึ่ง ไม่ได้มีชื่อเสียงมากพอที่ใครจะสนใจหรือเป็นที่รู้จักขนาดนั้น

"เมลจะอาบน้ำก่อนไหม จะได้สบายตัว"

พลันเมื่อเข้ามาด้านในเสียงทุ้มก็เอ่ยถามขณะที่เขากำลังจัดข้าวของอยู่โซนครัว

ฉันไม่ได้ตอบอะไรแต่กลับเดินเข้าไปหาและสวมกอดแฟนหนุ่มจากทางด้านหลัง หลังจากนั้นก็ซบอิงใบหน้ากับแผ่นหลังกว้างที่มีเสื้อเชิ้ตสีขาวกั้นกลางอยู่

ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงเลือกทำแบบนี้ แต่รู้เพียงว่าฉันอยากกอดเขาไว้แบบนี้นาน ๆ

"ต่อไปเตจะคิดค่ากอดจากเมลแล้วนะ"

"งั้นเตก็คงเป็นเศรษฐีแล้วล่ะ เพราะเมลจะกอดเตทุกวัน แล้วก็วันละหลาย ๆ ครั้งด้วย"

ฉันยู่หน้าใส่ทั้งที่เจ้าตัวไม่ได้หันหน้ามามอง ขณะที่วงแขนก็ยังคงกอดรัดเขาเอาไว้อยู่อย่างนั้น

นี่สินะ...ความรู้สึกของคนมีแฟน มันดีแบบนี้นี่เองที่มีใครคนหนึ่งอยู่ข้าง ๆ ในยามทุกข์ใจ

"เมลไปอาบน้ำเถอะ จะได้ออกมากินข้าวกิน อ้อ! มีไวน์ด้วยนะ เพื่อนเตบอกว่าไวน์ตัวนี้รสชาติดีคงมีโอกาสได้ลองก็วันนี้แหละ"

ร่างสูงหันกลับมาและกอบกุมจับใบหน้าของฉันเอาไว้ ฉันเชยใบหน้าขึ้นสบประสานกับสายตาคมเพียงชั่วครู่ หลังจากนั้นก็เขย่งปลายเท้าและเคลื่อนวงแขนไปโอบคอหนา ตามด้วยการกดริมฝีปากทาบทับอย่างดูดดึง

ฉันรู้สึกถึงความตกใจเล็กน้อยของคนตรงหน้า แต่เพียงเสี้ยววินาทีเขาก็ตอบรับกับสัมผัสของฉันอย่างหนักหน่วงไม่แพ้กัน คนตัวโตดันให้ฉันชิดกับเคาน์เตอร์ในครัว สองแขนแกร่งค้ำระหว่างร่างกายของฉันหลังจากนั้นก็ดูดดึงริมฝีปากลงมาบดคลึงจนแทบจะตั้งรับไม่ทัน

ทั้งที่ตั้งใจจะเป็นคนเริ่มต้นเองแต่กลับเสียหลักจนกลายเป็นคนพ่ายแพ้กับสัมผัสตอบรับของเขาเสียได้!

"อื้อ..." ฉันร้องในลำคอเมื่อรู้สึกว่าลมหายใจใกล้จะหมด ใบหน้าเบี่ยงออกและรีบกอบโกยอากาศเข้าปอด มือก็เกาะรั้งที่บ่าแกร่งใช้เป็นที่ยึดเหนี่ยวไม่ให้ร่างกายล้มลงกับพื้น

"นึกว่าจะเก่ง"

ฉันได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ เลยทำให้รีบเงยหน้าขึ้นไปอย่างรวดเร็ว แต่ทว่าใบหน้าหล่อเหลากลับโน้มลงมาตามด้วยริมฝีปากของเตฉกฉวยลงมาโดยไม่ทันตั้งตัว

"อือ..."

มือหนาจับบั้นท้ายก่อนที่ร่างของฉันจะลอยหวือและนั่งลงบนเคาน์เตอร์โดยที่ริมฝีปากของสองคนไม่ได้ผละออกจากกันเลยสักนิด กลายเป็นใบหน้าของเตเองที่เชยขึ้นส่วนฉันก็โน้มลงและยังคงบดเคล้ากันและกัน

ตอนนี้ฉันกลายเป็นคนเสพติดการมีเตอยู่ข้างกายไปแล้ว แม้ว่าจะเป็นการคบกันอย่างเรียบง่าย ความสัมพันธ์ของเราเริ่มต้นกันเรียบ ๆ ไม่ได้มีอะไรหวือหวา แต่ฉันกลับรู้สึกพิเศษที่ได้เป็นแฟนของเขา รวมไปถึงอ้อมกอดและสัมผัสของเขาที่ตอนนี้ฉันได้ครอบครองมัน...แต่เพียงผู้เดียว

สี่ชั่วโมงจากโซนครัวและลากยาวมาจนถึงบนเตียงกว้าง ค่ำคืนนี้กลายเป็นค่ำคืนที่ฉันและเตเคล้าคลึงกันจนไม่ได้หยุดพัก จากเดิมที่เสียใจและเจ็บปวดกับสิ่งที่เกิดขึ้นแต่ทว่าในตอนนี้กลับแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่ฉันเองก็มีความต้องการอย่างเหลือล้น จนไม่อาจหยุดยั้งกับสัมผัสของเขาเตได้เลย

"อื้อ...อ๊ะ! ตะ...เต อ่า!" ฉันจิกเกร็งที่แขนแกร่งเมื่อถูกตอกตรึงอย่างหนักหน่วงจนใกล้จะถึงฝั่งฝัน

เมื่อเสียงครางยังคงเคล้าคลอแรงถาโถมก็ยิ่งทวีคูณจนร่างกายของฉันสั่นคลอน เสียงในลำคอของคนตัวโตดังข้างหูไม่ต่างจากเจ้าป่าที่ร้องก้องประกาศกังวาน

จนกระทั่ง...

"อ๊า!"

"อ่า...ฮึ่ม!"

ฉันเกร็งกระตุกเมื่อเสร็จสมเช่นเดียวกันกับเดียวเตเองที่ถึงฝั่งฝันพร้อม ๆ กัน ฉันซุกใบหน้าเข้ากับหมอนนุ่มเนื่องจากเหนื่อยล้าที่จะลุกไปเข้าห้องน้ำ หากลองนับคร่าว ๆ กิจกรรมในคืนนี้ก็คงไม่ต่ำกว่าสามรอบ และแน่นอนว่ามันก็เกิดขึ้นจากความต้องการของฉันไม่ใช่แต่เตคนเดียว

"เมลเหนื่อยแล้วเต...พอแค่นี้นะ" ฉันเอ่ยบอกทั้งที่ใบหน้าซบกับผ้าห่มและหลับตาพริ้มลงเรียบร้อย ฉันเองก็คิดว่ามันคงมากพอแล้วสำหรับค่ำคืนนี้...หรือบางทีมันก็อาจจะเกินไปด้วยซ้ำ

"แล้วเมลลุกไปอาบน้ำไหวไหม"

ฉันส่ายหน้าแทนคำตอบ ตอนนี้ไม่อยากขยับตัวไปไหนทั้งนั้น เตียงนุ่ม ๆ อุ่น ๆ นี่แหละคือคำตอบสุดท้ายของค่ำคืนนี้

"งั้นเดี๋ยวเตอุ้ม"

"อื้อ...ไม่เอา เตนอนสิ นอนกอดกัน ไม่อาบน้ำหนึ่งวันคงไม่เป็นไรหรอกเนอะ"

ฉันดึงแขนคนตัวโตเมื่อเขากำลังจะช้อนร่างของฉันไว้ในอ้อมแขน พอร่างสูงล้มตัวลงนอนข้างกายก็ทำให้ฉันรีบหนุนนอนที่อกของเขาในทันที

"กอดเตอุ่น เมลอยากนอนแบบนี้ทั้งคืนเลย"

"เตขอไปเข้าห้องน้ำก่อนได้ไหมเดี๋ยวกลับมาให้กอด"

รอยยิ้มที่มองแล้วอบอุ่นทำให้จนมัวเมาและลุ่มหลง ฉันพยักหน้ารับหงึก ๆ ทำให้เตลุกขึ้นและเดินเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ติดมือเข้าไปด้วย

"รีบมานะ"

"ครับผม!"

เมื่อได้ยินคำตอบฉันเลยพลิกตัวและหยิบโทรศัพท์ของตัวเองมาเช็กข่าวสารไปพลาง ๆ ในระหว่างรอ สายตาก็จดจ้องกับหน้าจออย่างนึกสนใจเมื่อเลื่อนผ่านข่าวหนึ่งซึ่งเป็นข่าวการเปิดตัวนางเอกคนใหม่ผ่านสื่อเป็นครั้งแรก

มันเป็นคลิปวิดีโอการสัมภาษณ์กับสื่อมากมาย ทั้ง ๆ ที่ฉันเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองจะถูกปลดก็เพิ่งเมื่อเย็นที่ผ่านมาเท่านั้น

"เปิดตัวนักแสดงเรื่องฟอร์มยักษ์ของผู้จัดในตำนาน...เหอะ! ฉันเตรียมตัวมาตั้งหลายเดือนแต่อยู่ ๆ ก็ถูกชวดหน้าที่ไป น่าสมเพชชะมัด!"

ฉันบ่นพึมพำและเบ้ปากกับหน้าจอโทรศัพท์เมื่อเห็นหน้าของคนที่มารับบทนางเอกแทน

ฉันไม่ใช่คนเรียบร้อยที่จะไม่รู้สึกอะไรกับการโดนปาดหน้า และฉันเองก็รู้ดีว่าการที่เธอคนนั้นได้รับบทนั้นแทนก็เพราะมีความสัมพันธ์กันอย่างลึกซึ้งกับผู้กำกับ

"ทำหน้าแบบนั้นทำไมครับคนสวย"

เสียงของเตที่เอ่ยถามไม่ได้ทำให้ฉันละสายตาขึ้นจากหน้าจอที่กำลังอ่านข่าวเลยสักนิด

"เมลโกรธน่ะสิ เห็นข่าวสัมภาษณ์เปิดกล้องละครแล้วมันหงุดหงิด ความจริงเมลควรยืนอยู่ตรงนั้น!"

"ไม่เอาน่าเมล ละครกิ๊กก๊อกนั่นไม่ต้องเสียดายหรอก สวย ๆ เก่ง ๆ อย่างเมลต้องได้เล่นละครพีเรียดดัง ๆ โน่น"

ประโยคนั้นที่ได้ยินทำเอาฉันถึงกับถอนหายใจออกมาเสียงดัง ละครพีเรียดเหรอ...แค่ละครธรรมดายังไม่มีโอกาสได้เล่นเลย

"เวอร์มาก โนเนมอย่างเมลเนี่ยจะได้เล่นละครใหญ่อย่างนั้นน่ะ"

"ไม่แน่นะ อาจจะได้เล่นจริง ๆ ก็ได้ งั้นคืนนี้ก่อนนอนเมลก็สวดมนต์ขอพรได้เลย เผื่อว่าตื่นมาคำขอจะเป็นจริง ๆ"

ฉันหันมองแฟนหนุ่มพลางหรี่สายตาอย่างไม่เชื่อในคำพูดของเขา ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อกับการสวดมนต์หรอกนะ แต่ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าคนอย่างเขาจะพึ่งพาในเรื่องการสวดมนต์ขอพรแบบนี้ด้วย

"นอนกันเถอะเมล พรุ่งนี้ตื่นมาเจอข่าวดีจะได้มีแรงกรี๊ด"

เช้าวันพุธวันนี้เป็นวันที่ฉันจะต้องออกไปทำงานเช่นเคย ฉันมีถ่ายแบบเสื้อผ้าตอนเก้าโมงเช้าส่วนเตเองก็ต้องไปทำงานก่อนแปดโมง นั่นจึงทำให้ฉันเลือกที่จะติดรถของเขาไปพร้อมกัน เพราะอย่างไรแล้วสถานที่ถ่ายแบบก็เป็นทางผ่านของบริษัทเตอยู่แล้ว

"เมลไม่กินข้าวก่อนไปเหรอ เดี๋ยวเตไปทอดไส้กรอกให้ดีกว่าจะได้รองท้องไว้ด้วย"

เมื่อเตเดินออกมาจากห้องด้วยชุดทำงานก็ทำให้ฉันเดินไปหยิบกระเป๋ามาสะพายเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการออกจากที่นี่เสียที แต่เสียงทุ้มที่เอ่ยถามทำให้ฉันส่ายหน้าแทนคำปฏิเสธ

"ไม่เอาอะ เดี๋ยวพุงยื่น เมลต้องไปถ่ายงานน่ะ" ฉันเดินเข้าไปกอดแขนแกร่งเอาไว้พลางออกแรงดึงให้แฟนหนุ่มเดินตามออกมา

ตอนนี้ก็เจ็ดโมงกว่าแล้วกลัวก็แต่ว่าเขาจะไปทำงานไม่ทัน

"ไหนพุง เตอยากจะถามมากเลยว่าเมลเอาไส้ไปไว้ที่ไหน เตว่าเมลผอมเกินไปนะเตเป็นห่วง"

"เมลโอเคน่า ถ้าวันนี้ถ่ายแบบเสร็จแล้วเดี๋ยวตอนเย็นเราไปกินหมูกระทะกันเลยโอเคไหม เมลเลี้ยงเอง"

ฉันเองก็ยอมรับว่าเป็นพวกกลัวน้ำหนักขึ้นน่ะ ความจริงแล้วตามเดิมฉันไม่ใช่คนแบบนี้หรอกนะ แต่พอต้องเข้าสู่วงการละครทางค่ายก็มีคำสั่งให้ฉันต้องลดน้ำหนักและคุมอาหาร อีกทั้งการทำงานถ่ายแบบทำให้ฉันไม่สามารถปล่อยตัวให้ร่างกายมีส่วนเกินของไขมัน ฉันเลยต้องดูแลตัวเองอย่างเคร่งครัด

"ไปกินซูชิดีกว่า เดี๋ยวเตเลี้ยงเอง ถือว่าฉลองข่าวดีแล้วกัน"

"ข่าวดีอะไรเหรอ...อ๊ะ"

ครืด...ครืด...

พลันเมื่อเอ่ยถามเสียงและแรงสั่นจากโทรศัพท์ทำให้ฉันต้องชะงักและหยิบมันขึ้นมาเพื่อกดรับสาย

ฉันเดินเลี่ยงออกไปอีกทางแต่ก็ไม่ลืมหันมองแฟนหนุ่มเป็นเชิงบอกกล่าว ซึ่งเตเองก็พยักหน้ารับและส่งยิ้มให้บาง ๆ แทนการเอ่ยบอก

"สวัสดีค่ะ เมลบีค่ะ"

(สวัสดีครับ ผมติดต่อมาจากทีเจเอ็นเตอร์เทนเมนตร์นะครับ พอดีว่าผมสนใจอยากให้คุณเมลบีมาแคสละครพีเรียดของทางค่าย...)

ทว่า...เพียงแค่ได้ยินคำว่าการแคสละครก็ทำใจฉันหูดับไปในทันที

ฉันยื่นนิ่งช็อกค้างไปร่วมนาที พอสติกลับคืนก็ได้ยินว่าทางปลายสายกำลังเอ่ยถามข้อมูลเล็กน้อยและให้ช่องทางติดต่อกลับมา

(ไม่ทราบว่าคุณเมลบีสะดวกไหมครับ หรือว่า...)

"สะ...สะดวกค่ะ เมลสะดวกค่ะ เป็นวันศุกร์นี้ใช่ไหมคะ เมลสะดวกมาก ๆ เลยค่ะ"

(ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลยครับ เจอกันที่ตึกเวลาบ่ายโมงนะครับ)

"ค่ะ ขอบคุณมาก ๆ นะคะ ขอบคุณมากเลยค่ะ"

พอวางสายก็ทำให้ฉันได้คิดทบทวนกับตัวเองอีกครั้ง ตอนแรกฉันคิดว่าเป็นเพียงความฝันแต่ทว่ามันไม่ใช่!

มันคือเรื่องจริง และฉันก็ได้รับโอกาสนี้จริง ๆ!

"เต...ฮึก เต..." ฉันหันมองคนตัวโตก่อนจะปล่อยโฮออกมาเมื่อความรู้สึกมันตื้นตันภายในอก

"เมลเป็นอะไร! ทำไมเมล...เกิดอะไรขึ้น"

"ฮือ...มันเกิดขึ้นแล้วเต ฮึก...เมลได้ไปแคสละครพีเรียดจริง ๆ แล้วเต ฮือออ"

มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ได้แต่รู้เพียงว่าตอนนี้ฉันดีใจจนแทบอยากกรีดร้องเสียงดัง ๆ ฉันอยู่ในวงการนี้มาหลายปี แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันมีโอกาสได้แคสบทละครพีเรียด

"โอ้โห แปลว่าคำขอก่อนนอนเป็นจริงสินะ แม่นอย่างกับมีเวทมนตร์แหนะ"

"ฮือ...เมลดีใจอะเต เมลดีใจสุด ๆ ไปเลย"

ฉันกอดแฟนหนุ่มเอาไว้แน่นขณะที่ตัวเองก็กำลังร้องไห้ออกมาอย่างหนัก มันเป็นน้ำตาของความดีใจไม่ใช่ความเสียใจดังเช่นเมื่อวาน แม้ว่าฉันจะผิดหวังกับบทนางเอกที่พลาดไป แต่ทว่าวันนี้ฉันกลับได้รับโอกาสที่ยิ่งใหญ่ซึ่งมันเกินฝันของฉันเอามาก ๆ และฉันก็ได้แต่หวังว่าความพยายามตลอดหลายปีที่ผ่านมาจะประสบผลสำเร็จและเป็นอย่างที่ตั้งใจไว้...

MELBEE'S PART ; END