ในรถม้า สีเทียนหยางประคองกอดภรรยา ให้นางหันมาร้องไห้กับอกของเขา
อย่าคิดว่าสีเทียนหยางไร้หัวใจ ใช้ความเสียใจของภรรยาหาผลประโยชน์ให้ตนเอง แต่หากว่าเขามัวแต่ปิดหูปิดตาหลัวเหมย แสร้งให้นางทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ต่อไป นั่นต่างหากคือการทำร้ายนางอย่างแท้จริง
หลังจากปาดน้ำตาเป็นครั้งสุดท้าย หลัวเหมยก็พูดขึ้น
“ท่านพี่”
“หือ?” เขาส่งเสียงสั้นๆ
“ถึงข้าจะโกรธท่านพ่อมาก แต่ว่า... แต่ท่านพ่อก็ยังก็เป็นคนเลี้ยงดูข้าตั้งแต่ท่านแม่เสีย ให้ข้าใช้แซ่หลัวต่อเถิดเจ้าค่ะ”
สีเทียนหยางเข้าใจความหมายของหลัวเหมยดี นางมีจิตใจโอบอ้อมอารี เข้าใจผู้อื่น โดยไม่สนใจว่าผู้อื่นจะรังแกนางอย่างไร
ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาคำหนึ่ง ก่อนบอก “เจ้าเสียใจได้ โกรธได้ แต่อย่าได้ใจอ่อนกับบ้านสกุลหลัว”
“ท่านพี่ ข้า... ข้า...” นางไม่รู้จะพูดอะไรดี สีเทียนหยางอยากให้นางตัดพ่อตัดลูกกับหลัวเหิงจริงๆ แต่นางกลับทำไม่ลง นางผิดหรือไม่
