“ตะ... ใต้เท้า?”
หลัวเหมยตกใจและประหม่า เผลอเรียกสีเทียนหยางว่าใต้เท้าด้วยความเคยชิน
“ย... อย่าทำแบบนี้เจ้าค่ะ”
“เห็นทีคงยาก เพราะตอนนี้เจ้าถือว่าเป็นคู่หมั้นของข้าแล้ว เจ้าอยู่ใกล้ข้า คิดว่าข้าทนไม่แตะต้องเจ้าได้หรือ” สีเทียนหยางบอกพลางสอนนางกอบกุมส่วนสำคัญที่กำลังพองโต ยามมือนุ่มนิ่มแตะต้องลงมา เขาเองก็สั่นสะท้านไม่แพ้กับนาง
หลัวเหมยแทบร่ำไห้ มือก็สั่นระริกไม่หยุด
ฮือ... ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้ นี่เรียกว่าผิดพลาดครั้งเดียว ต้องรับผิดชอบไปตลอดชีวิตใช่หรือไม่
ไหนใครต่อใครบอกว่าสีเทียนหยางอายุมากแล้ว ไม่เข้าหอคณิกา ไม่มีสาวใช้อุ่นเตียง นั่นเพราะเขาไม่สนใจเรื่องอย่างว่า กระทั่งลือว่าเขาไร้เรี่ยวแรงของวัยหนุ่ม ตอนนี้นางรู้ซึ้งแล้ว เขาไม่ได้เป็นแบบนั้นเลยสักนิด อารมณ์ของเขาแทบจะเรียกได้ว่าพุ่งพล่านตลอด เช่นนั้น สิ่งที่ผู้อื่นล่ำลือก็เป็นเพียงคำล่ำลือลวงโลก!
พอเห็นนางเม้มปาก หน้าแดง แววต
