สิงหราชคนใจร้าย

ตอนที่5/1 ยัยตัวแสบ

"แม่ง! ทำไมถึงเป็นแบบนี้วะ" สิงหราชเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด...

หงุดหงิดที่ใบหน้าจิ้มลิ้มของลินินมาก่อกวนอยู่ในหัวของเขาไม่หยุด

เมื่อคืนหลังจากที่เขาผลักผู้หญิงที่ตัวเองกำลังจะมีเซ็กส์ออกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แล้วก็เดินออกจากห้องนั้นทันทีขึ้นมายังห้องพักส่วนตัวที่อยู่ชั้นสูงสุด

กินเหล้าชั้นดีที่เก็บเอาไว้หวังดับอารมณ์หงุดหงิดที่อยู่ในใจ เมื่อกินจนเมามายก็หลับไปในที่สุด

แต่พอหลับไปแล้วก็ดันฝันถึงลินินอีก มันเป็นอะไรที่สิงหราชหงุดหงิดมาก เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเขา

"ยัยตัวแสบ เธอทำของใส่ฉันจริงๆใช่ไหมเนี่ย" พูดออกมาพร้อมกับขมวดคิ้วหนาเข้าหากันเป็นปม

ใบหน้าหล่อเหลายุ่งเหยิงเพราะอาการปวดหัวจากการเมาค้างกำลังเล่นงานเขาอย่างหนัก มือข้างหนึ่งถูกยกขึ้นมานวดคลึงขมับของตัวเอง ส่วนอีกข้างก็จับพวงมาลัยรถ

เท้าใหญ่ออกแรงเหยียบคันเร่งใช้เวลาอีกเกือบครึ่งชั่วโมง รถสปอร์ตคันหรูของสิงราชก็ขับเข้ามาตรงถนนส่วนตัวที่มีความยาวพอสมควรกว่าจะถึงคฤหาสน์

มือใหญ่หมุนพวงมาลัยรถผ่านประตูทางเข้าคฤหาสน์ เข้าไปจอดรถตรงลานจอดรถในเวลาช่วง10โมงเช้า

ก่อนที่จะกดดับเครื่องยนต์รถ ยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาขยี้ใบหน้าหล่ออย่างแรง แล้วเปิดประตูลงจากรถในทันที

ขายาวก้าวไปตามทางเดิน ก่อนที่จะชะงักเมื่อเห็นโฉมฉายยืนมองเขาด้วยรอยยิ้มบางๆตรงหน้าประตู อารมณ์ที่หงุดหงิดอยู่ก่อนแล้วนั้นพุ่งพรวดขึ้นมาในทันที

"หิวหรือเปล่าคะคุณใหญ่?" โฉมฉายพูดด้วยน้ำเสียงและรอยยิ้มที่อ่อนโยน ในที่สุดคนที่เธอตั้งตารอตั้งแต่เช้าก็กลับมาเสียที

ทว่าเธอยิ้มได้ไม่นานก็ต้องหุบยิ้มเมื่อสิงหราชแสดงท่าทีไม่พอใจ ไม่สนใจคำพูดเธอแม้แต่น้อย

เดินผ่านหน้าเธอไปราวกับเธอเป็นธาตุอากาศ ใบหน้าเหี่ยวย่นเศร้าหมองลงในทันที ทำได้เพียงมองตามแผ่นหลังกว้างด้วยความเสียใจ

แต่สุดท้ายด้วยความเป็นห่วงก็ทำให้เธอเดินตามสิงหราชไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ ก่อนจะเห็นร่างสูงใหญ่ทิ้งตัวนั่งไปกลับเก้าอี้ตรงโต๊ะอาหารหลับตาพร้อมกับนวดคลึงขมับของตัวเอง

"เป็นอะไรคะคุณใหญ่ เมาค้างอีกแล้วเหรอคะ?" ไม่ใช่เสียงของโฉมฉาย

แต่เป็นเสียงของน้อยแม่บ้านที่ทำงานที่นี่มาหลายปี เพราะเธออยู่คฤหาสน์แห่งนี้ตั้งแต่เด็ก

เนื่องจากตามแม่มาทำงาน พอแม่เสียก็ได้ทำงานที่นี่ต่อ รู้ดีในทุกๆเรื่อง เธอเดินมายืดยืนอยู่ข้างๆกับโฉมฉาย

"ขอกาแฟดำแก้วหนึ่ง" เอ่ยบอกแม่บ้านทั้งที่ยังไม่ลืมตา

"อย่าเลยนะคะคุณใหญ่ น้าว่าคงไม่ดีแน่ รับเป็นข้าวต้มร้อนๆดีไหมคะ กินเสร็จจะได้ขึ้นไปพักผ่อน" โฉมฉายพูดด้วยความเป็นห่วง

".........." ทันทีที่ได้ยินเสียงโฉมฉายสิงหราชลืมตาขึ้นมาในทันที ตวัดสายตาที่เต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราดมองไปที่โฉมฉายในทันที

"คิดว่าตัวเองเป็นใคร หรือคิดว่าได้มาอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้แล้ว...แล้วจะทำตัวเจ้ากี้เจ้าการทำตัวเป็นแม่ผมได้อย่างนั้นเหรอ?"

"ไม่ใช่นะคะ น้าไม่เคยมีความคิดแบบนั้นอยู่ในหัวเลยสักนิด น้าไม่คิดว่าจะมาแทนที่แม่คุณใหญ่หรอกนะคะ"

"เหอะ! คำพูดกับการกระทำมันสวนทางกันสิ้นดี"

"น้าไปทำอะไรให้คุณใหญ่โกรธหรือไม่พอใจเหรอคะ?"

".........." สิงหราชมองโฉมฉายที่มีสีหน้าเศร้าสลดดวงตาของเธอมีน้ำตาเอ่อคลอ ก่อนที่เขาจะแค่นหัวเราะในลำคอออกมา

เขาเกือบจะเชื่ออยู่แล้วเชียวว่าโฉมฉายไม่ได้คิดจะมาแทนแม่เขาจริงๆ ถ้าไม่มีบางสิ่งบางอย่างซึ่งเป็นของสำคัญของเขาหายไปภายในวันแรกที่เธอเข้ามาได้ไม่กี่ชัวโมง"ออกไปซะ ผมไม่อยากเห็นหน้า เลิกยุ่งกับผมสักที"

"คุณใหญ่" โฉมฉายเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าและยังคงยืนอยู่กับที่ จนสิงหราชตวาดใส่อีกครั้ง

"ออกไปสิ บอกให้ออกไป!" สิงหราชส่งเสียงตวาดหนักขึ้น นั่นทำให้น้อยที่อยู่ข้างๆกับโฉมฉายเข้ามาประคองโฉมฉาย เพื่อที่จะพาออกไปจากตรงนี้

"ตกใจมากเลยใช่ไหมคะ หน้าคุณโฉมซีดมากเลย" น้อยประคองโฉมฉายเข้ามานั่งเก้าอี้ในห้องครัว เพราะเห็นหน้าโฉมฉายนั้นซีดเลยเข้าใจว่าอาจจะกลัวสิงหราช "ทำใจหน่อยนะคะ คุณใหญ่แกดุที่สุดในบ้าน"

"จ้ะฉันไม่เป็นไร ยังไงรบกวนหน่อย เอาข้าวต้มมาอุ่นให้หน่อยนะ"

"หืม...อย่าบอกนะคะว่าคุณโฉมจะยกข้าวต้มไปให้คุณใหญ่ น้อยว่าอย่าเลยนะคะ น้อยไม่อยากให้คุณใหญ่อาละวาดใส่คุณโฉมอีก คุณโฉมไม่กลัวหรือไงกันคะ"

"กว่าน้อยจะอุ่นข้าวต้มเสร็จคุณใหญ่คงใจเย็นลงแล้ว อาจจะหิวแล้วก็ได้"

"ถือว่าน้อยเตือนคุณโฉมแล้วนะคะ"

"จ๊ะ ทำมาเถอะเดี๋ยวฉันจะยกไปให้คุณใหญ่เอง"

"ก็ได้ค่ะ รอน้อยสักครู่นะคะคุณโฉม"

"จ๊ะ" จบคำพูดโฉมฉายก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เธอมองน้อยอุ่นข้าวต้มกุ้งในถ้วยจนเสร็จด้วยใจจดจ่อ ในที่สุดข้าวต้มถ้วยใหญ่ก็ถูกยกมาวางอยู่ตรงหน้าของโฉมฉาย "ขอบใจนะจ๊ะ"

"ค่ะ" น้อยตอบแบบยิ้มๆก่อนที่จะเงียบไปครู่ใหญ่ ซึ่งโฉมฉายก็ยันตัวลุกขึ้นยืนเตรียมจะยกข้าวต้มไปให้สิงหราช "คุณโฉมจะยกไปให้คุณใหญ่จริงๆเหรอคะ"

"จ๊ะ ถ้าน้อยกลัวก็ไม่ต้องตามฉันมาหรอก" จบคำพูดโฉมฉายก็ยกถ้วยข้าวต้มมาวางบนถาดรอง ถือออกจากห้องครัวในทันที

พอเดินมาถึงโต๊ะอาหารเธอก็เห็นร่างใหญ่ของสิงหราชฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะอาหาร แล้วก็เห็นมือหนายกขึ้นมานวดคลึงขมับตัวเอง

"ข้าวต้มกุ้งร้อนๆค่ะคุณใหญ่" โฉมฉายเอ่ยบอกพร้อมกับวางข้าวต้มกุ้งลงบนโต๊ะอาหารไม่ไกลจากสิงหราชนัก

"........." ทันทีที่ได้ยินว่าเป็นเสียงของโฉมฉายสิงหราชถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ เขากลับมานั่งตัวตรงในทันที ดวงตาคมกริบจ้องไปที่โฉมฉาย กรามแกร่งกัดเข้าหากันแน่นจนเห็นสันกรามเด่นชัด ก่อนที่จะหลุบสายตามองต่ำไปที่ถ้วยข้าวต้มกุ้ง

"คุณใหญ่คะ อย่า!!!"

เพล้ง!

...............................

ใจร้ายกับเกินไปแล้วคุณใหญ่

น้องลินินอยู่ไหนมาช่วงแม่โฉมฉายเร็วๆ

อย่าลืม comment นะคะ ไรท์รออ่าน

สาปคุณใหญ่ได้เต็มที่เพราะไรท์ก็แอบสาปอีกพี่มันอยู่

............................

ระหว่างรออัพ เรื่องสิงหราชคนใจร้าย

สามารถเข้าไปเช็คการอัพนิ

ยาย เรื่องสิงหราชคนใจร้ายได้ที่

เฟสบุ๊ค นามปากกา ยาหยี หรือไลน์ส่วนตัว @195oafqc ค่ะ

...........................

ยาหยีขอฝากให้ทุกคนไปอ่านเรื่องที่จบแล้วของยาหยีด้วยนะคะ

หัวใจนายซาดิสม์ (จบแล้ว)

เด็กในปกครอง (จบแล้ว)

พลายรักยากูซ่า (จบแล้ว)