พรึ่บ
"อ๊ะ! โอ๊ย จะ...เจ็บ" ลินินร้องออกมาเสียงหลงใบหน้าจิ้มลิ้มเหยเกไปด้วยความเจ็บ มือเรียวเล็กเลื่อนไปเกาะกุมท้องของตัวเองเอาไว้ เมื่อโดนสิงหราชโยนลงมาบนที่นอนอย่างแรง
พยายามจะดีดตัวลุกจากที่นอนแต่ก็ทำไม่ได้เลย ต้องทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนนุ่มอีกครั้ง
"ถ้าไม่อยากเจ็บตัวไปมากกว่านี้ก็ถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกซะ...อย่าให้ต้องถึงมือฉัน"
"เดี๋ยวก่อนได้ไหมคะคุณใหญ่ นินยังไม่พร้อม"
"แต่ฉันพร้อม ถอดเสื้อผ้าออก" สิงหราชพูดด้วยน้ำเสียงเข้มใบหน้าบ่งบอกความหงุดหงิด พร้อมๆกับถอดนาฬิกาข้อมือที่ใส่อยู่เอาไปวางตรงหัวเตียง ก่อนจะกลับมาหยุดยืนอยู่ที่เดิม
"นินบอกแล้วไงคะว่ายังไม่พร้อม" เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นใบหน้าและแววตาฉายความหวาดกลัว
"คิดจะถ่วงเวลาอะไรอีก ลืมข้อตกลงนั้นไปแล้วหรือไง?"
"นินไม่ได้ลืม แต่...โอ๊ย!!! อย่าค่ะคุณใหญ่...กรี๊ด!!!" ลินินร้องออกมาเสียงหลงด้วยความหวาดกลัว เมื่อสิงหราชพุ่งต
