สิงหราชคนใจร้าย

ตอนที่4/1 ติณราช

@เช้าของอีกวัน

"ป่านนี้ทำไมคุณใหญ่ยังไม่กลับมาอีก" โฉมฉายเอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยกำลังกังวลหนัก เธอเดินไปมาระหว่างห้องครัวขนาดใหญ่กับหน้าบ้าน เพื่อรอให้สิงหราชกลับมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง

"เดี๋ยวก็กลับมาเองนั่นแหละค่ะแม่ แม่ใจเย็นๆก่อนนะคะ แม่เป็นคนบอกนินเองว่าคุณใหญ่จะกลับมาช่วงสายๆไม่ใช่เหรอคะ?" ลินินเอ่ยบอกแต่ไม่ได้หันกลับไปมองโฉมฉายที่เพิ่งจะเดินกลับเข้ามาในครัว

มือเรียวเล็กกำลังหั่นต้นหอมผักชีเพื่อจะเตรียมเอาไว้โรยหน้าข้าวต้มกุ้งที่ตั้งอยู่บนเตา

วันนี้ทั้งเธอและแม่ของเธอตื่นแต่เช้าอาสาที่จะเป็นแม่ครัวในอาหารเช้ามื้อนี้

"ใช่จ๊ะ แต่แม่เป็นห่วง" โฉมฉายยังเอ่ยด้วยน้ำเสียงกังวล

"คุณใหญ่เขาโตแล้วนะคะแม่ อายุก็ตั้งเยอะแล้วคงดูแลตัวเองได้ค่ะ นินว่าแม่ไม่ต้องห่วงไปหรอกค่ะ" พูดจบก็วางมีดในมือลง เอี้ยวตัวไปล้างมือเรียวเล็กจนสะอาดหันกลับมายิ้มบางๆให้กับโฉมฉาย

ทว่าโฉมฉายกลับไม่ได้ยิ้มตอบ คิ้วที่ขมวดเข้าหากันอยู่ก่อนแล้วกลับขมวดเข้าหากันแทบจะเป็นเส้นเดียวกัน เมื่อเหลือบไปเห็นข้อมือของลินิน

"หืม...ข้อมือลูกไปโดนอะไรมาล่ะนิน ทำไมถึงได้แดงช้ำทั้งสองข้างแบบนั้น" โฉมฉายเอ่ยพร้อมกับลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ตัวที่นั่งอยู่เดินตรงไปนั่งเก้าอี้ที่อยู่ตรงหน้าของลินิน

มือที่เหี่ยวย่นจับข้อมือเล็กๆที่แดงช้ำทั้งสองข้างของลูกสาวขึ้นมาดูอย่างพิจารณา

ลินินไม่ได้พูดอะไร เธอเม้มปากเข้าหากันแน่นใบหน้าจิ้มลิ้มลังเลหนัก ใจหนึ่งก็อยากบอกผู้เป็นแม่เหลือเกิน ว่าคนที่ผู้เป็นแม่เป็นห่วงรอให้กลับบ้านอยู่นั้นเป็นคนรังแกเธอ

ทว่าถ้าพูดออกไปผู้เป็นแม่ก็อาจจะเครียด หมอเคยบอกกับเธอว่าไม่อยากให้โฉมฉายเครียดหรือคิดมาก

แต่จะบอกยังไงดี เธอเองก็โกหกไม่เก่งเสียด้วย แถมตอนนี้ผู้เป็นแม่ก็ยังมองมาที่เธออย่างรอคำตอบ เล่นเอาลินินเครียดเลยทีเดียว

แต่ทว่าเหมือนโชคจะเข้าข้าง เมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้นจากทางประตูห้องครัว ทำให้โฉมฉายละความสนใจจากข้อมือแดงช้ำของลินินในทันที

ริมฝีปากอวบอิ่มพ่นลมหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ

"ทำอะไรกันอยู่ครับ กลิ่นหอมไปถึงข้างนอกเชียว" เสี่ยงทุ้มนุ่มลึกพร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาของแฝดคนน้องอย่างติณราชดังขึ้น ก่อนที่เขาจะระบายยิ้มออกมาเมื่อเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัยของลินินรวมถึงโฉมฉาย

ถ้าให้เขาเดาสองคนตรงหน้าคงจะกำลังคบคิดอยู่ว่าเขาคือใคร เหมราชแฝดคนพี่หรือติณราชแฝดน้องก็เขาทั้งสองคนเหมือนกันอย่างกับแกะ เขาชินไปเสียแล้วที่บางคนแยกไม่ออก

"ผมเล็กครับ ติณราชไม่ใช่พี่กลาง ดูจากตรงนี้" ปลายนิ้วใหญ่ชี้ไปที่แว่นสายตาสั้นที่ใส่อยู่ เขาสายตาสั้นแต่เหมราชสายตาปกติ

"อ๋อ...เหมือนกันมากจนน้ากับนินแยกไม่ออกเลยค่ะ ต้องขอโทษคุณเล็กด้วยนะคะ"

"ไม่ต้องขอโทษผมหรอกครับ อีกหน่อยคุณน้ากับน้องนินก็จำได้เอง" พูดด้วยรอยยิ้มบางๆ ก่อนจะเคลื่อนตัวก้าวขายาวๆของตัวเองเข้าไปใกล้ๆกับหม้อข้าวต้มกุ้ง

ซึ่งลินินก็เขยื้อนตัวเว้นระยะห่างจากติณราชพอสมควร ดวงตากลมโตเลื่อนไปมองใบหน้าหล่อของคนตรงหน้าอย่างพิจารณา

เธอไม่รู้จะไว้ใจติณราชได้แค่ไหนจะร้ายกาจเหมือนพี่ชายคนโตหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่เมื่อมองไปแค่ไม่กี่วินาทีติณราชก็เหมือนจะรู้ตัวว่าเธอมองอยู่ เขาส่งยิ้มบางๆให้เธอในทันที

"ทำเองเลยเหรอเรา เก่งนะ หอมซะด้วย ท่าทางน่าจะอร่อย พี่ชักจะหิวแล้วล่ะสิ" ทักทายลินินด้วยรอยยิ้มอบอุ่น

"เสร็จพอดีเลยค่ะ คุณเล็กจะให้นินตั้งโต๊ะเลยไหมคะ?" ลินินเอ่ยด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย เมื่อสังเกตดูแล้วว่าติณราชดูไม่ได้ร้ายกาจเหมือนกับพี่คนโต แถมเหมือนจะเอ็นดูเธอเสียด้วยซ้ำ

"ตั้งโต๊ะเลยก็ได้ครับ พี่กลางกับคุณพ่อก็น่าจะลงมาแล้ว เดี๋ยวผมไปเรียกแม่บ้านมายกให้นะครับ" พูดจบก็ตั้งท่าจะเดินออกไปจากห้องครัว

"ดะ...เดี๋ยวค่ะ คุณเล็ก" เสียงของโฉมฉายดังขึ้นทำให้ติณราชต้องหันกลับมามองอย่างเลี่ยงไม่ได้

"ครับ...คุณน้า"

"คุณใหญ่ล่ะคะ คุณใหญ่ยังไม่กลับมาเลย"

"..........." ริมฝีปากหยักเผยรอยยิ้มบางๆออกมา "พวกเราคงต้องทานอาหารเช้ากันก่อนนะครับ ปกติถ้าพี่ใหญ่ไปเที่ยวส่วนมากก็จะกลับมาช่วง10โมงไปแล้วครับ"

"อ๋อ...ค่ะ"

"ครับ...ถ้าอย่างนั้นผมไปรอที่โต๊ะนะครับ" ติณราชพูดด้วยรอยยิ้มจากนั้นเขาก็หมุนตัวเดินออกจากห้องครัวไปในที่สุด

และนั่นก็ทำให้ภายในห้องครัวใหญ่เหลือเพียงโฉมฉายและลินินเพียงสองคนเท่านั้น

ลินินเดินไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของโฉมฉาย เธอย่อตัวลงยื่นมือไปคว้ามือโฉมฉายพร้อมกับบีบเบาๆ เมื่อเห็นผู้เป็นแม่ยังกังวลอยู่ "อย่ากังวลไปเลยนะคะแม่ ดูจากเวลาที่คุณเล็กบอก อีกไม่กี่ชั่วโมงคุณใหญ่ก็กลับมาแล้วนะคะ"

"จ๊ะ.. อีกไม่กี่ชั่วโมงแล้วจริงๆ" โฉมฉายพูดพร้อมกับยื่นมือไปลูบหัวลินินอย่างเอ็นดู "แม่ดีใจที่มีนินอยู่ข้างๆ"

"นินก็ดีใจที่มีแม่อยู่ข้างๆค่ะ แม่ยิ้มให้นินดูหน่อยสิคะ คนสวยของนิน"

"............" โฉมฉายก็ฉีกยิ้มหวานตามที่ลินินบอก ทว่าใบหน้าก็ยังไม่คลายความกังวล

"ยิ้มให้นิน แต่หน้าแม่ยังติดกังวลอยู่เลยรู้ไหมคะ"

"แม่กลัวคุณใหญ่จะหิว"

".........." ลินินถอนหายใจพร้อมกับฉีกยิ้มบางๆ "ถ้าแม่กลัวว่าคุณใหญ่จะหิว แม่ตักข้าวต้มแบ่งไว้ให้คุณใหญ่ดีไหมคะ พอคุณใหญ่กลับมาแม่จะได้เอาไปให้คุณใหญ่ทาน"

"ก็ดีเหมือนกันนะ สุดสวยของแม่ฉลาดจริงๆ"

"ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวนินเตรียมถ้วยไว้ให้นะ เดี๋ยวแม่เป็นคนตักแบ่งดีไหมคะ"

"แบบนั้นก็ได้จ๊ะ"

............................

ระหว่างรออัพ เรื่องสิงหราชคนใจร้าย

สามารถเข้าไปเช็คการอัพนิ

ยาย เรื่องสิงหราชคนใจร้ายได้ที่

เฟสบุ๊ค นามปากกา ยาหยี หรือไลน์ส่วนตัว @195oafqc ค่ะ

...........................

ยาหยีขอฝากให้ทุกคนไปอ่านเรื่องที่จบแล้วของยาหยีด้วยนะคะ

หัวใจนายซาดิสม์ (จบแล้ว)

เด็กในปกครอง (จบแล้ว)

พลายรักยากูซ่า (จบแล้ว)