สิงหราชคนใจร้าย

ตอนที่5/2 เสแสร้ง

เพล้ง!

สิงหราชไม่ได้สนใจคำเตือนของโฉมฉายเลยแม้แต่น้อย ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ ฝ่ามือใหญ่ปัดถ้วยข้าวต้มกุ้งร้อนๆจนมันตกลงไปกับพื้น

ทว่าเขาก็ต้องชะงักเมื่อข้าวต้มกุ้งเกือบครึ่งถ้วยกระเด็นไปโดนโฉมฉาย และนั่นก็เป็นจังหวะที่ลินินกลับเข้ามาหาโฉมฉายพอดี

"แม่!" ลินินเอ่ยด้วยน้ำเสียงตกใจ เธอวิ่งลนลานเข้ามาหาโฉมฉายในทันที

คนตัวเล็กย่อตัวลงต่ำ มือเรียวเล็กปัดข้าวต้มร้อนๆที่กระเด็นมาโดนโฉมฉายออก จนมือขาวอมชมพูนั้นแดงก่ำ ท่ามกลางสายตาวูบไหวของสิงหราชที่ไม่นานก็แปรเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่ง

"นินหยุดเถอะ...พอแล้ว มือหนูแดงหมดแล้ว แม่ไม่เป็นไรลุกขึ้นมา" พูดพร้อมกับยื่นแขนไปคว้าแขนเล็กๆลินินให้ลุกขึ้นยืน

เธอเจ็บแสบก็จริง แต่ทว่าโชคดีตรงที่ว่าวันนี้เธอใส่กางเกงขายาว เนื้อผ้าค่อนข้างหนามันช่วยป้องกันได้ระดับหนึ่ง

"........." ลินินยันตัวลุกขึ้นยืน เธอมองใบหน้าเหี่ยวย่นที่เต็มไปด้วยความเสียใจของโฉมฉายเพียงนิด

ก่อนจะสะบัดหน้าไปมองสิงหราชด้วยใบหน้าที่โกรธจัด เธอก้าวเท้าไปหาสิงหราชเว้นระยะห่างไม่มากนัก กำปั้นเล็กๆกำเข้าหากันแน่น ระดมฟาดไปที่แผงอกแกร่งของสิงหราชอย่างแรง และนั่นก็ทำให้โฉมฉายร้องออกมาเสียงหลงด้วยความตกใจ

ซึ่งสิงหราชก็ยืนนิ่งให้ลินินใช้กำปั้นเล็กๆทั้งสอง ระดมฟาดโดยที่ไม่ตอบโต้แต่อย่างใด

"นิน! นินอย่า...นินอย่าทำคุณใหญ่ลูก" โฉมฉายเอ่ยห้าม ก่อนที่จะก้าวเท้าไปดึงตัวลินินออก ซึ่งลินินก็หยุดการกระทำของเธอลง เขยื้อนตัวก้าวถอยหลังตามแรงดึงของโฉมฉาย

"คุณทำกับแม่นินแบบนี้ได้ไงคะคุณใหญ่ คุณยังมีความเป็นคนอยู่ไหม ทำไมต้องทำกับแม่นินขนาดนี้"

"เธอถามแม่เธอดีกว่าไหม ว่าทำไมแม่เธอชอบยุ่งกับฉันนัก"

"ก็ที่แม่มินทำแบบนี้ก็เพราะเป็นห่วงคุณใหญ่นะคะ แม่แค่กลัวคุณใหญ่จะหิว ทำไมไม่มองแม่ของนินในแง่ดีบ้าง"

"เหอะ! เสแสร้งสิไม่ว่า"

"คุณใหญ่!" ลินินตวาดลั่น ซึ่งโฉมฉายก็ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา ระบายความเจ็บปวดและเสียใจ

"คุณมันคนใจร้ายใจดำ" ลินินแค่นเสียงพูดออกมาด้วยความโกรธ ยิ่งเห็นน้ำตาของโฉมฉายฟางเส้นสุดท้ายของลินินก็ขาดพลึง "สักวันหนึ่งคุณจะต้องเสียใจที่ทำให้คนเป็นมะ..."

ลินินยังไม่ทันพูดจนจบประโยคเธอก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อโฉมฉายเขย่าแขนเธอรั่วๆและเป็นจังหวะเดียวกับเสียงของพิพัฒน์ดังขึ้น

"เกิดอะไรกันขึ้น" เอ่ยถามเสียงเข้มใบหน้าเต็มไปด้วยความตึงเครียด

เขาเดินมาหยุดยืนตรงกลางตวัดสายตาไปมองสิงหราช ซึ่งสิงหราชก็ทำหน้าเรียบนิ่ง ก่อนจะมองลินินแล้วเลยไปถึงโฉมฉาย เลื่อนสายตาตามไปมองที่พื้น ถึงจะไม่มีใครเอ่ยพูดอะไร แต่เขาก็พอจะประติดประต่อเรื่องได้

"หนูลินิน หนูมีอะไรจะบอกลุงไหม?" พิพัฒน์หันมาถามลินิน ที่ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความโกรธจัด จ้องสิงหราชแบบไม่กระพริบตา "ว่ายังไงล่ะหนู เกิดอะไรขึ้น?"

"........" ลินินละสายตาโกรธจัดจากสิงหราชหันไปมองพิพัฒน์ทันทีที่เขาเอ่ยถามเป็นครั้งที่สอง "คุณใหญ่เขาทำระ...."

"มันไม่มีอะไรหรอกค่ะคุณพิพัฒน์" โฉมฉายเอ่ยขัดจังหวะที่ลินินกำลังจะพูด ซึ่งลินินก็หันมามองผู้เป็นแม่ในทันที แต่โฉมฉายก็ส่งสายตาขอร้อง ทำให้ได้ลินินต้องจำใจยอมพร้อมกับถอนหายใจออกมาหนักๆ "พอดีโฉมจะเอาข้าวต้มให้คุณใหญ่ค่ะ แต่เผอิญสดุดขาตัวเอง ถ้วยข้าวต้มก็เลยตกลงไปกับพื้นอย่างที่เห็นนี่แหละค่ะ"

"จริงอย่างที่แม่หนูพูดหรือเปล่าหนูลินิน?"

"จริงค่ะ คุณไม่เชื่อที่โฉมพูดเหรอคะ" ไม่ใช่ลินินเป็นคนตอบแต่เป็นโฉมฉายที่เป็นคนตอบ "อย่าคาดคั้นอะไรอีกเลยนะคะคุณพิพัฒน์ เชื่อโฉมเถอะค่ะ"

"............." พิพัฒน์ไม่ได้พูดอะไรเขาก็พอเดาออกว่าโฉมฉายจะต้องปกป้องและแก้สถานการณ์แบบนี้

"โฉมขอตัวขึ้นห้องก่อนนะคะพอดีรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่" โฉมฉายพูดกับพิพัฒน์จบก็หันมาหาลินินที่ยังจ้องเขม็งอยู่ที่ใบหน้าหล่อคมคายของสิงหราช "นินพาแม่ขึ้นห้องหน่อยได้ไหมลูก?"

"..........." ลินินละสายตามามองโฉมฉายก่อนที่จะถอนหายใจออกมาหนักๆ เธอเข้าไปประคองผู้เป็นแม่ในทันที "ค่อยๆเดินนะคะแม่"

"จ๊ะ" โฉมฉายพูดแค่นั้นก็ค่อยๆก้าวเท้าเดินตามแรงประคองของลินินขึ้นไปยังชั้นสองของคฤหาสน์

"พ่อไม่คิดว่าใหญ่จะทำถึงขนาดนี้" พิพัฒน์เอ่ยขึ้นทันทีที่โฉมฉายกับลินินหายขึ้นไปบนชั้นสองของคฤหาสน์

"ผู้หญิงคนนั้นมาวุ่นวายกับผมก่อน" สิงหราชเอ่ยตอบน้ำเสียงเรียบไม่ได้รู้สึกผิดเลยแม้แต่น้อย

"พ่อจำได้ว่าพ่อเคยสอนให้ใหญ่ให้เกียรติทุกคนโดยเฉพาะเพศแม่"

"ผมก็ไม่คิดว่าพ่อจะเอาผู้หญิงคนนั้นมาแทนที่แม่"

"ไม่มีใครแทนที่ใครได้หรอกลูก พ่อไม่รู้ว่าใหญ่รู้สึกอะไรหรือคิดอะไรอยู่ แต่บางทีมันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่ใหญ่คิดก็ได้นะลูก"

"ผมปวดหัวขอตัวขึ้นห้องก่อนนะครับ" พูดเพียงแค่นั้นสิงหราชก็หมุนตัวเดินไปชั้นสองของคฤหาสน์ทันที ทิ้งให้พิพัฒน์มองตามแผ่นหลังกว้างของลูกชายด้วยความเครียด

"เป็นยังไงบ้างคะแม่ยังแสบอยู่หรือเปล่า?" ลินินเอ่ยถามหลังจากที่ทาเจลเย็นที่ขาของโฉมฉาย บริเวณที่โดนความร้อนจากข้าวต้มกุ้ง

"ดีขึ้นมากแล้วลูก แม่ขอบใจหนูมากนะ" โฉมฉายเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้า ยื่นมือไปเกลี่ยแก้มใสอมชมพูของลินิน

ซึ่งลินินก็จับมือของโฉมฉายเอาไว้พร้อมกับแนบแก้มใสลงบนฝ่ามือเหี่ยวย่น "นินรักแม่นะคะ ขอโทษที่นินเกือบจะทำผิดสัญญากับแม่ และก็ขอโทษที่ทำร้ายคุณใหญ่ด้วยค่ะ นินเห็นเขาทำกับแม่ นินก็เลยทนไม่ได้"

"ไม่เป็นไรแม่ไม่ได้ถือโทษโกรธอะไรนิน แม่เข้าใจนินนะ แม่รู้ว่านินรู้สึกยังไง"

"แม่คะ...ทำไมแม่ไม่บอกความจริงทุกอย่างไปเลยล่ะคะ บางทีทุกอย่างมันอาจจะดีขึ้นกว่านี้"

"........." โฉมฉายถอนลมหายใจออกมาหนักๆ บางครั้งเธอก็อยากจะบอกไปให้รู้แล้วรู้รอด ก็อย่างที่พิพัตน์กับลินินบอก บางทีมันอาจจะดีก็ได้ แต่ดูจากเหตุการณ์เมื่อครู่แล้ว เธอตัดสินใจแล้วจะเก็บความลับทุกอย่างให้มันตายไปกับตัวเธอ

"เลิกพูดเรื่องนี้ดีไหม แม่ไม่อยากเครียดแล้ว ตอนนั้นนินเอามือมาปัดข้าวต้มออกจากตัวแม่ เจ็บมากไหมลูก ไหนเอามือมาให้แม่ดูซิ" พูดจบก็ยื่นมือมาขว้ามือของลินินไปดู ก็พบว่าฝ่ามือเรียวเล็กเห่อแดงจนน่าสงสาร "เจ็บมากไหมลูก?"

"ไม่เป็นไรค่ะแม่ นินทนได้"

"ทายานะเดี๋ยวแม่ทาให้"

"........" ลินินพยักหน้าด้วยรอยยิ้มก่อนที่โฉมฉายจะบรรจงทายาให้กับเธอ

............................

ระหว่างรออัพ เรื่องสิงหราชคนใจร้าย

สามารถเข้าไปเช็คการอัพนิ

ยาย เรื่องสิงหราชคนใจร้ายได้ที่

เฟสบุ๊ค นามปากกา ยาหยี หรือไลน์ส่วนตัว @195oafqc ค่ะ

...........................

ยาหยีขอฝากให้ทุกคนไปอ่านเรื่องที่จบแล้วของยาหยีด้วยนะคะ

หัวใจนายซาดิสม์ (จบแล้ว)

เด็กในปกครอง (จบแล้ว)

พลายรักยากูซ่า (จบแล้ว)