สิงหราชคนใจร้าย

ตอนที่ 6/1 คุยให้รู้เรื่อง

"เฮ้อ...." เสียงถอนหายใจออกมายาวๆ ถูกพ่นออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่มของลินิน ในตอนที่เธอพลิกตัวไปมาอยู่บนที่นอนนุ่ม หลังจากที่เข้านอนตั้งแต่ช่วงสามทุ่มจนตอนนี้ห้าทุ่มครึ่งก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหลับ

"ลินินเธอจะทำยังไงดี" พูดพึมพำกับตัวเองเบาๆพลิกตัวนอนตะแคงดึงหมอนข้างเอามากอดแนบชิด สมองก็พันคิดแต่เรื่องของผู้เป็นแม่อย่างโฉมฉายที่ทำให้หนักใจอยู่ณ.ตอนนี้

ก็ตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อช่วงสายผู้เป็นแม่ก็ดูจะเครียดหนักเอาแต่เหม่อลอย จนทำให้เธอและพิพัฒน์ต้องผลัดกันเข้าไปพูดคุย ทานอาหารได้ก็น้อยมาก และที่สำคัญเมื่อช่วงค่ำก็เอ่ยปากอยากกลับไปอยู่บ้านที่ต่างจังหวัด

ตัวเธอเองก็ไม่อยากขัดผู้เป็นเลยสักนิดเพราะเธอก็ไม่ได้อยากจะอยู่ที่นี่เหมือนกัน

ทว่ามันก็ติดปัญหาใหญ่อยู่อย่างหนึ่งก็คืออีกสองอาทิตย์ข้างหน้าผู้เป็นแม่จะต้องเข้ารับการรักษาแบบจริงจัง การที่จะพาผู้ป่วยมะเร็งระยะสุดท้ายแถมยังต้องให้คีโมไปกลับกรุงเทพฯต่างจังหวัดบ่อยๆมันคงจะไม่ดีนักหรอก

"ให้ตายสิ! นินจะทำยังไงกับคุณดีคะ...คุณใหญ่" ลินินพูดด้วยความอึดอัดใจ เธอยันตัวลุกขึ้นนั่งเหวี่ยงสองขาเรียวเล็กทั้งสองข้างลงจากเตียงนอน

ถอนหายใจออกมาหนักๆ เธอพยายามคิดหาวิธีที่จะทำให้สิงหราชใจดีกับแม่เธอบ้าง แต่มันก็ดูจะมืดมนไร้หนทางเสียเหลือเกิน เพราะเขาดูใจร้ายใจดำซะขนาดนั้น

"ต้องทำยังไงดีหรือต้องไปคุยให้รู้เรื่อง" คิดได้ดังนั้นก็ยันตัวลุกขึ้นยืนในทันที ถึงจะแอบกลัวแอบโกรธแอบเกลียดสิงหราชมาก

เพราะเขาก็คือคนใจร้ายคนหนึ่งแถมยังทำเรื่องเลวร้ายกับเธอไว้ ตั้งแต่คืนแรกที่เธอเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์แห่งนี้ ไหนจะช่วงสายของวันนี้อีก

แต่จะให้เธอนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงนอนนุ่มๆแบบนี้โดยที่ไม่ทำอะไรเลย เธอก็ทำไม่ได้เหมือนกัน

"ไม่ไหวแล้วต้องไปคุยให้รู้เรื่อง" ทนกับความอึดอัดที่อยู่ในใจไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ร่างเล็กเขยื้อนตัวก้าวเท้าเดินไปหยุดยืนอยู่หน้าประตู

ทว่าจู่ๆภาพที่สิงหราชทำกับเธอในคืนนั้นก็ผุดขึ้นมาในสมอง ใบหน้าจิ้มลิ้มก้มมองชุดนอนสายเดี่ยวสีชมพูหวานแหววตัวยาวที่ตัวเองสวมใส่ ก่อนจะชะงักนิ่งอย่างใช้ความคิด

"เปลี่ยนชุดก่อนดีกว่า" คิดได้ดังนั้นก็หมุนตัวเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้นที่คิดว่าปลอดภัยที่สุดในการไปคุยกับสิงหราชมาไว้ในมือ ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ

"อย่ากลัวสิ" ลินินเอ่ยบอกกับตัวเอง ก่อนที่ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นด้วยความประหม่า

เธอมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าห้องของสิงหราชนานหลายนาที แต่ก็ไม่กล้าเคาะประตูห้องเขาเสียที รู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ เพราะนี่จะเป็นการเข้าห้องผู้ชายครั้งแรกในชีวิตเธอ

"เพื่อแม่ลินิน เพื่อแม่โฉมของเธอ" เอ่ยออกมาอีกครั้งพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าไปในปอด รวบรวมความกล้ายื่นมือไปเคาะประตูห้องส่วนตัวของสิงหราชติดๆกันถึงสามครั้ง ก่อนที่จะชักมือกลับรอให้อีกฝ่ายมาเปิดประตู

"นานเกินไปไหม?" เอ่ยด้วยน้ำเสียงสงสัย ใบหน้าจิ้มลิ้มเอียงคอมองประตู

หนึ่งนาทีเห็นจะได้หลังจากที่เคาะประตูไปแล้ว แต่ไม่มีวี่แววว่าสิงหราชจะมาเปิดประตูเลยสักนิด จะว่าเขานอนหลับแล้วก็ไม่ใช่เพราะยังเห็นแสงไฟเล็ดลอดออกมาให้เห็น

ถ้าจะให้เคาะประตูห้องเขาอีกก็กลัวว่าคนในบ้านจะรู้ว่าเธอมาหาเขาดึกๆดื่นๆ คงไม่ดีแน่ถ้าเป็นแบบนั้น

"เฮ้อ...เอาไว้ค่อยคุยก็แล้วกัน" พูดจบก็หมุนตัวเตรียมจะเดินกลับไปที่ห้องตัวเอง แต่จู่ๆความคิดบางอย่างก็เกิดขึ้น มือเรียวเล็กยื่นมือไปคว้าลูกบิดประตูห้องในทันที

"หืม...ไม่ได้ล็อคห้องจริงๆด้วย" พูดด้วยน้ำเสียงแปลกใจมองซ้ายมองขวา ก่อนที่จะผลักประตูก้าวเท้าเข้าไปในห้องของสิงหราชในทันที

เมื่อก้าวเข้ามาในห้องของเขาแล้วก็ต้องพบกับความแปลกประหลาดใจ เพราะเธอไม่เห็นเจ้าของห้องเลยสักนิด เห็นเพียงแค่แก้วไวน์ที่ตั้งอยู่บนหัวเตียงกับแฟ้มเอกสารจำนวนมาก

"ไม่ได้อยู่ในห้องเหรอ" เอ่ยพึมพำเบาๆเมื่อเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงปลายเตียง ดวงตากลมโตเบิกกว้างกรอกตาไปมา โดยไม่รู้เลยว่ามีร่างใหญ่ของสิงหราชยืนแสยะยิ้มร้ายกาจอยู่ด้านหลัง

"ติดใจฉันขนาดเข้ามาหาฉันเองถึงห้องเลยเหรอ...?" พูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน และนั่นก็ทำให้ลินินสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ

เธอหมุนตัวหันกลับมาเผชิญหน้ากับสิงหราชในทันทีที่ได้ยินถ้อยคำดูถูก ใบหน้าจิ้มลิ้มเต็มไปด้วยความโกรธ มือเล็กๆทั้งสองข้างกำเข้าหากันแน่น

"พูดบ้าอะไรของคุณคะคุณใหญ่" ลินินเอ่ยด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจ

"หรือไม่จริง?"

"ไม่จริงค่ะ" ลินินเถียงทันควัน ทีแรกว่าจะใจเย็นคุยกับสิงหราชแบบดีๆ แต่พอเจอคำพูดดูถูกความใจเย็นก็ถูกแทนที่ด้วยความโกรธ "เป็นถึงประธานบริษัทใหญ่โต ทำไมในสมองถึงมีแต่ความคิดร้ายกาจ ชั่วร้ายที่สุด"

"ปากดีนักนะ" สิงหราชแค่นเสียงออกมาด้วยความเกรี้ยวกราด ดวงตาคมกริบจ้องเขม็งไปที่ลินินด้วยความโกรธจัด ก่อนที่จะกระตุกยิ้มมุมปากเมื่อสมองอันชาญฉลาดคิดวิธีจัดการกับคนตรงหน้า

พรึ่บ!

ฝ่ามือใหญ่ผลักร่างเล็กที่อยู่ตรงหน้าให้ล้มลงไปกับที่นอนอย่างแรง ใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นเหยเกไปด้วยความเจ็บก่อนที่ร่างใหญ่จะตามขึ้นไปคร่อมในทันที สิงหราชกดข้อมือเล็กๆตึงไว้กับที่นอนทั้งสองข้าง

"โอ๊ย!...เจ็บ นินเจ็บนะคะคุณใหญ่" ลินินร้องออกมาเสียงหลง ใบหน้าเหยเกไปด้วยความเจ็บ ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความโกรธ

เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ถ้ายืนเทียบกับสิงหราชแล้วเธอมีความสูงแค่อกเขาเท่านั้น ถึงเธอจะตัวเล็กนิดเดียวแต่สิงหราชก็ไม่เคยปราณีเธอเลยสักครั้ง

เขารุนแรงและป่าเถื่อน เหมือนกับตอนนี้ที่เขาใช้ฝ่ามือใหญ่ล็อคข้อมือของเธอทั้งสองข้าง และกดลงไปกับที่นอนเต็มแรง

ข้อมือของเธอที่มันแดงช้ำทั้งสองข้างจากการกระทำของเขาเมื่อวันที่ผ่านมามันคงจะแดงช้ำหนักกว่าเดิม

"ปล่อยนินเถอะนะคะ.. นินเจ็บ" เอ่ยด้วยน้ำเสียงขอร้อง น้ำตาสีใสเอ่อคลอออกมาจากในดวงตาสวย

"ฉันเคยบอกแล้วว่าฉันไม่ใช่คนใจดี"

"แต่นินไม่ได้ตั้งจะ...อืม" คำพูดที่กำลังจะเปล่งออกมากลับต้องกลืนลงไปในลำคอในที่สุด

เมื่อสิงหราชโน้มหน้าลงใช้ริมฝีปากหยักประกบจูบไปที่ริมฝีปากอวบอิ่มของลินิน อย่างรุนแรงและป่าเถื่อน ทำเอาลินินดิ้นพล่านไปด้วยความเจ็บ

ริมฝีปากหยักได้รูปขบเม้มดูดดึงอย่างหื่นกระหาย ก่อนที่จะดันลิ้นหนาเข้าไปในโพรงปากหอมหวาน เกี่ยวตวัดดูดดึงปลายลิ้นเรียวเล็กอย่างมูมมาม โดยที่ลินินก็ยังคงต่อต้านเขาเป็นระยะ

สิงหราชจูบลินินอยู่อย่างนั้นเป็นเวลาหลายนาที เล่นเอาใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นแดงหายใจติดขัด จนเขาต้องถอนจูบออกในที่สุด ซึ่งนั่นก็ทำให้ลินินกอบโกยอากาศเข้าไปในปอดจนร่างเล็กสั่นสะท้าน

"ออกไปจากห้องของฉันซะ" เอ่ยบอกคนใต้ล่างด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง ไม่ได้เกรี้ยวกราดเหมือนกับตอนแรก

ผละตัวออกจากร่างเล็กก้าวเท้าลงจากที่นอนนุ่มเดินไปที่หัวเตียง หยิบไวน์ในแก้วยกขึ้นมาดื่มอย่างช้าๆทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แตกต่างจากลินินที่มองตามสิงหราชไปตลอด มือเล็กยกขึ้นมาเช็ดน้ำลายที่เปรอะเปื้อนตามขอบปากอย่างนึกรังเกียจ ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นนั่งก้าวเท้าลงจากเตียงในทันที

".........." ฝ่ามือเรียวเล็กทั้งสองข้างกำเข้าหากันแน่นพยายามระงับอารมณ์ของตัวเอง ยังไงวันนี้เธอก็ต้องคุยกับสิงหราชให้รู้เรื่อง ถึงแม้อยากจะเข้าไปทุบเขาระบายความโกรธที่เขารังแกเธอก่อนหน้านี้

"..........." สิงหราชเลิกคิ้วมองลินินอย่างแปลกใจ นอกจากคนตัวเล็กจะไม่เดินออกไปจากห้องแล้วยังพยายามระงับอารมณ์โกรธ ก้าวเท้าเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า

"ทำบ้าอะไรของเธอ?"

............................

ระหว่างรออัพ เรื่องสิงหราชคนใจร้าย

สามารถเข้าไปเช็คการอัพนิ

ยาย เรื่องสิงหราชคนใจร้ายได้ที่

เฟสบุ๊ค นามปากกา ยาหยี หรือไลน์ส่วนตัว @195oafqc ค่ะ

...........................

ยาหยีขอฝากให้ทุกคนไปอ่านเรื่องที่จบแล้วของยาหยีด้วยนะคะ

หัวใจนายซาดิสม์ (จบแล้ว)

เด็กในปกครอง (จบแล้ว)

พลายรักยากูซ่า (จบแล้ว)