ตอนที่10/2 ถ่วงเวลา
1149 Words
@เวลาต่อมา
"จะเสร็จได้หรือยัง?" สิงหราชเอ่ยขึ้นก่อนที่จะยกน้ำเปล่าในแก้วขึ้นมาดื่ม หลังจากที่เขาเฝ้าลินินในครัวอยู่ตลอดไม่ได้ไปไหน นอกจากเดินไปเปิดแอร์กับทีวีที่ห้องนั่งเล่น
"เสร็จแล้วค่ะ" มือเล็กหยิบจานข้าวไข่เจียวไว้ในมือเดินตรงมาที่โต๊ะอาหาร ซึ่งสิงหราชก็แย่งจานในมือของลินินไปถือเอง "จานนี้ของนินนะคะ ถ้าคุณใหญ่จะกินเดี๋ยวนินทำให้ใหม่"
"ใครว่าฉันจะกิน"
"ก็...?"
"เดินตามมา" พูดจบสิงหราชก็เดินถือจานไข่เจียวของลินินมาที่ห้องนั่งเล่น ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาสีดำตัวนุ่ม
วางจานไข่เจียวไว้ตรงหน้า ก่อนจะเลิกคิ้วเมื่อคนตัวเล็กที่เดินตามมาเอา แต่ก็หยุดยืนมองเขาอยู่นิ่งๆ "จะยืนค้ำหัวฉันอีกนานไหม?...นั่งลง"
"ค่ะ" ลินินหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกับสิงหราช เว้นระยะห่างไกลพอสมควร
ซึ่งสิงหราชก็ถอนหายใจออกมาหนักๆ ใช้แรงมหาศาลดึงคนตัวเล็กมาใกล้ เลื่อนจานข้าวไข่เจียวไปไว้ตรงหน้า
"เจ็บนะคะ!" เอ่ยบอกก่อนจะก้มมองรอยแดงที่สิงหราชทำไว้ ใบหน้าจิ้มลิ้มบูดบึ้งในทันที "ทำไมต้องรุนแรงตลอด เป็นรอยแดงเลย"
"........" สิงหราชหลุบสายตามองต่ำไปที่รอยแดงที่เขาทำเอาไว้ ก่อนจะเงยหน้ามาสบตากับลินิน "ก็ไม่ถึงกับตายไหม อย่าสำออย"
"นินไม่ได้สำออย มันแดงแล้วมันก็เจ็บด้วย"
"เรื่องมากจังวะ ต้องให้ฉันขอโทษก่อนหรือไง ถึงจะหยุดงอแง"
"ได้ก็ดีคะ"
"เหอะ! ฝันอยู่หรือไง" สิงหราชแค่นเสียงออกมาในลำคอ "กินข้าวได้แล้ว กินก่อนที่จะไม่ได้กิน" พูดจบก็ละสายตาจากใบหน้าบูดบึ้งของลินิน ไปจัดการหยิบขวดไวน์ชั้นดีที่วางอยู่บนโต๊ะเทใส่แก้ว
ก่อนที่จะหยิบแก้วมาควงไปมาสองสามที กำลังจะยกเข้าปากก็ต้องชะงักเมื่อเสียงของลินินดังขึ้น
"ไม่กลัวปวดท้องเหรอคะ?"
"ถ้าปวดท้องก็ท้องของฉันไหม ยุ่งอะไรนักหนา กินข้าวของเธอไปซะ"
"ทำไมคุณใหญ่ต้องดุตลอดเวลาด้วยล่ะคะ ใจร้ายขนาดนั้นเลยเหรอ ที่นินถามก็เพราะว่านินเป็นห่วงกลัวคุณใหญ่จะปวดท้อง" พูดจบก็หยิบจานข้าวไข่เจียวที่อยู่ตรงหน้ามาไว้บนตัก
".........." เมื่อได้ยินน้ำเสียงแววตาและใบหน้าที่ตัดพ้อของลินินสิงหราชถึงกับชะงัก
ถ้าสังเกตดีๆจะเห็นแววตาวูบไหวในดวงตาคมกริบ ก่อนที่จะเปลี่ยนมาเป็นเรียบนิ่งภายในเสี้ยววินาที
"กินข้าวกับนินดีกว่านะคะ...เดี๋ยวนินป้อน" ไม่ว่าเปล่ายังใช้ช้อนตักข้าวไข่เจียวไปจ่อที่ปากหยักของสิงหราช
"........." สิงหราชหลุบสายตามองช้อนที่ตักข้าวไข่เจียวมาจ่อปากเพียงนิด ก่อนที่จะใช้มือดันช้อนที่จ่อปากของตัวเองออก "ฉันบอกตอนไหนว่าจะกิน"
"แต่นินกลัวคุณใหญ่ปวดท้อง" ลินินทำหน้าไม่พอใจเธออุตส่าห์หวังดีกับเขาแท้ๆ
"เก็บความหวังดีของเธอไว้ซะแล้วรีบกินข้าวให้เสร็จ จะได้ทำหน้าที่ของเธอเสียที" สิงหราชพูดด้วยน้ำเสียงดุแข็งกระด้าง กระดกไวน์ในแก้วพรวดเดียวจนหมด
"ในหัวคุณใหญ่คงมีแต่เรื่องนั้นสินะคะ ใจร้ายที่สุด" ลินินกระแทกเสียงใส่คนตรงหน้าด้วยความไม่พอใจ
เธออุตส่าห์หวังดีกับเขาแท้ๆ นอกจากจะไม่เห็นถึงความหวังดีของเธอยังจะดุใส่ แถมในหัวก็ยังมีแต่เรื่องนั้น
"ฉันบอกตอนไหนว่าฉันใจดี" เหลือบตามองลินินเพียงนิดก่อนจะจัดการเทไวน์ใส่แก้วด้วยท่าทีสบายๆ ไม่สนใจใบหน้าโกรธเคืองของคนข้างๆ
"ถ้าอยากขนาดนั้นก็ทำให้มันจบๆไปเลยดีไหมล่ะคะ นินก็ไม่มีอารมณ์จะกินแล้วเหมือนกัน" ไม่พูดเปล่าลินินเอาจานข้าวไข่เจียวไปวางบนโต๊ะพร้อมกับยันตัวลุกขึ้นยืน "เอาสิคะ...อยากทำอะไรนินก็ทำเลย ทำให้จบๆไปซะ"
"ไม่คิดจะกินข้าวต่อเพื่อถ่วงเวลาอีกหน่อยหรือไง?"
"ไม่แล้วล่ะคะ ถึงนินถ่วงเวลาไปก็เท่านั้น ยังไงคุณใหญ่ก็คงไม่ปล่อยนินไปอยู่ดี จริงไหมล่ะคะ"
"ยอมรับแล้วสินะ ว่าตั้งใจถ่วงเวลา"
"นินหิวข้าวจริงๆ แต่ก็ยอมรับตามตรงว่าแอบถ่วงเวลาด้วย นินแค่อยากได้เวลาอีกนิด เพื่อระหว่างนี้คุณใหญ่จะทบทวนอะไรต่างๆได้ แต่ตอนนี้นินรู้แล้วว่ามันเปล่าประโยชน์ คุณใหญ่ใจร้ายใจดำ แถมยังเลว...อ๊ะ!"
ลินินร้องออกมาด้วยความตกใจใบหน้าจิ้มลิ้มบิดเบี้ยวไปด้วยความเจ็บ เมื่อสิงหราชยันตัวลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ มือใหญ่ที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดปูดโปน ตรงเข้ามาบีบปากเล็กๆของลินินในทันที
"รู้ไหมว่าคนที่มันกล้าด่าฉัน สุดท้ายจุดจบมันจะเป็นยังไง"
"นินไม่รู้และไม่จำเป็นต้องรู้ อ๊ะ!...มันเจ็บนะคะคุณใหญ่" ลินินร้องออกมาด้วยความเจ็บเมื่อสิงหราชออกแรงที่ปลายนิ้ว "ทำไมคุณใหญ่ถึงได้เลวร้ายได้ขนาดนี้"
"หึ...สำหรับฉันแบบนี้มันไม่ได้เรียกว่าเลวหรอก แบบนี้ต่างหากล่ะถึงเรียกว่าเลว" ปล่อยมือออกจากปากของลินิน แขนแกร่งทั้งสองข้างช้อนตัวคนตัวเล็กอย่างรวดเร็วในทันที
"อ๊ะ!...จะทำอะไรคะ ปล่อยนินเดี๋ยวนี้นะ" ลินินร้องเสียงหลงออกมาด้วยความตกใจ แขนเล็กทั้งสองข้างยกขึ้นไปกอดลำคอหนาของสิงหราชในทันทีเพราะกลัวตก "จะอุ้มนินไปไหน ปล่อยนินนะ"
"ลืมแล้วหรือไง เมื่อกี้ใครมันเป็นคนปากดีเรียกร้องให้ฉันเอา ทำไมผ่านมาไม่กี่วินาทีเธอถึงลืม" พูดพร้อมกับก้าวขาอุ้มร่างเล็กตรงเข้าไปในห้องนอน ซึ่งลินินก็กรอกตาไปมาอย่างหวาดระแวง
"ไม่นะคะคุณใหญ่ เมื่อกี้นินขอโทษ นินโมโหไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น"
".........."
"ยกโทษให้นินนะคะ ขอนินกินข้าวก่อน ตอนนี้หิวข้าวจนไม่มีแรงแล้ว" ลินินพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนดวงตากลมโตจ้องไปที่ดวงตาคมกริบของสิงหราชด้วยสายตาขอร้อง
ก่อนจะรู้ว่ามันเปล่าประโยชน์
"แค่นอนอ้าขากว้างๆให้ฉันกระแทก ไม่จำเป็นต้องใช้แรงอะไรมากนะ"
พรึ่บ
"อ๊ะ!!!"
.....................
อ่านจบแล้ว กดไลค์ commentกันด้วยนะคะ
- Writer
