ตอนที่10/1 ความอดทนต่ำ
1020 Words
@คอนโด สิงหราช
แกร็ก!
เสียงปลดล็อคประตูห้องคอนโดของสิงหราชดังขึ้น พร้อมๆกับหัวใจดวงน้อยของลินินที่เต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดตามกรอบหน้าด้วยความกลัว
ก่อนที่สิงหราชจะผลักประตูเข้าไปในห้องพร้อมกับก้าวเท้าหันมามองคนตัวเล็กที่ยังยืนนิ่งอยู่กับที่
"จะยืนนิ่งๆอยู่กับที่ตรงนี้อีกนานไหม?" เอ่ยด้วยใบหน้าเรียบนิ่งแต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความดุดัน
"........." ลินินที่กำลังก้มหน้ามองมือตัวเอง เงยหน้าขึ้นไปสบตากับใบหน้าหล่อคมคายและดวงตาคมกริบที่มองเธออยู่ก่อนแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้พูดอะไร ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นจนเป็นเส้นตรง
"เข้ามา..." เป็นอีกครั้งที่สิงหราชเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุ "จะเดินเข้ามาดีๆหรือจะต้องให้ฉันลากเข้ามา" ไม่พูดเปล่าสิงราชยังยื่นมือจะไปคว้าเข้าที่แขนเล็กๆของลินิน
ทว่าคนตัวเล็กกลับเบี่ยงหลบทัน ซึ่งนั่นก็ทำให้สิงหราชถอนหายใจออกมาหนักๆด้วยความหงุดหงิด
"ไม่ต้องจับ นะ...นินเดินเข้าไปเองได้"
"งั้นก็ให้ไว ฉันเป็นคนความอดทนต่ำ"
"........." ลินินไม่ได้พูดอะไร แว๊บนึงเธอมองสิงหราชด้วยสายตาตัดพ้อ ก่อนจะก้าวเท้าเล็กๆเข้ามาในห้องผ่านหน้าสิงหราช ไปหยุดยืนอยู่ตรงชั้นรองเท้า
ซึ่งสิงหราชก็มองคนตัวเล็กอยู่ตลอดเวลา จนกระทั่งลินินทอดรองเท้าเสร็จ เขาเลือกที่จะจู่โจมเธอในทันที
"อ๊ะ! จะทำอะไรคะ?" ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นในทันที เมื่อโดนมือใหญ่ดันจนแผ่นหลังเล็กๆแนบชิดไปกับผนังห้อง ล็อคตัวเธอไว้ ทำให้กระเป๋าสะพายที่ถือไว้หล่นลงไปกับพื้น
มือเล็กทั้งสองข้างยกมาดันแผงอกของสิงหราช เพื่อไม่ให้เข้ามาแนบชิดเธอได้มากไปกว่านี้
"จะถามทำไม ในเมื่อเธอก็รู้อยู่แล้ว" สิงหราชโน้มหน้าลงต่ำปลายจมูกโด่งคลอเคลียอยู่กับปลายจมูกสวย ลมหายใจอุ่นๆเป่ารดกันก่อนจะเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
"แต่นินยังไม่...อืม!" คำพูดที่จะต้องเปล่งออกมากลับต้องกลืนหายลงไปในลำคอ เมื่อสิงหราชประกบจูบลงบนริมฝีปากอวบอิ่มอย่างรุนแรง ใบหน้าจิ้มลิ้มบิดเบี้ยวไปด้วยความเจ็บ
สิงหราชดูดดึงริมฝีปากของลินินอย่างหนักหน่วงและรุนแรง ก่อนที่จะใช้มือข้างหนึ่งกอดรัดเอวคอดส่วนอีกข้างหนึ่งก็สอดเข้าไปใต้ท้ายทอย บังคับให้ลินินเงยหน้าเพื่อตัวเองจะได้จูบได้ถนัด
ปลายลิ้นใหญ่สอดเข้าไปในโพรงปากหอมหวานเกี่ยวตวัดดูดดึงลิ้นเรียวเล็กอย่างมูมมาม โดยที่คนตัวเล็กอย่างลินินไม่ได้ให้ความร่วมมือ
มือเล็กทั้งสองพยายามดันแผงอกของสิงหราชบิดตัวไปมา ทว่าก็ยังสู้แรงของสิงหราชไม่ได้ สุดท้ายก็เลยเลือกที่จะเบนหน้าหนีและนั่นก็ทำให้ริมฝีปากหยักหลุดออกจากริมฝีปากอวบอิ่มของเธอในทันที
"อะไรของเธอวะ" สิงหราชแค่นเสียงออกมาด้วยความหงุดหงิด เลือดในกายพุ่งพล่าน อยากดันท่อนเอ็นเขาไปในร่องของลินินให้รู้แล้วรู้รอด แต่คนตัวเล็กก็ยังขัดขืนอยู่ตลอดทั้งที่เรื่องนั้นก็ตกลงกันเรียบร้อยแล้ว "เธอคิดจะเบี้ยวฉัน"
"ไม่ใช่นะคะคุณใหญ่ นินไม่ได้คิดจะเบี้ยว ตอนนี้นินแค่ยังไม่พร้อม" ลินินเอ่ยตอบทันควันด้วยความประหม่า
"จะเรื่องมากไปถึงไหน จะช้าจะเร็วยังไงวันนี้เธอก็ต้องโดนฉันเอา"
"นินรู้แล้วค่ะว่าคุณใหญ่จะต้องทำแบบนั้นกับนิน"
"รู้แล้วยังจะดีดดิ้นทำไมนักหนา ยอมให้ฉันเอาง่ายๆไม่ดีกว่าเหรอ บางทีฉันอาจจะใจดีไม่รุนแรงกับเธอ"
"นินจะยอมคุณใหญ่ดีๆ แต่ต้องไม่ใช่ตอนนี้"
"อะไรของเธออีกแล้ววะ...ลินิน"
"นินหิวข้าว คุณใหญ่ไม่หิวเลยเหรอคะ นี่มันทุ่มนึงแล้วนะคะ นินหิวข้าวจนไส้จะขาดอยู่แล้ว" ลินินเอ่ยประโยคยาวเหยียดมือเรียวเล็กเลื่อนไปลูบหน้าท้องปอยๆ
"คิดจะถ่วงเวลารอให้ฉันเปลี่ยนใจเหรอ?"
"..........." ลินินนิ่ง ยอมรับว่าส่วนหนึ่งตัวเองถ่วงเวลาแบบที่สิงหราชพูด แต่อีกอย่างคือเธอหิวข้าวตามที่บอกเขาไปจริงๆ
"มองฉันแบบนั้นทำไม คิดว่าคนอย่างฉันจะตามความคิดเธอไม่ทัน"
"........" ลินินยังไม่ได้พูดอะไรยังคงมองสิงหราชอยู่อย่างนั้น ในใจแอบคิดว่าทำไมเธอถึงเดาความคิดเขาไม่เคยได้เลยสักครั้ง แตกต่างจากสิงหราชที่เดาความคิดเธอได้ตลอด
"นินไม่ได้จะถ่วงเวลานะคะ แต่นินหิวจริงๆ ข้าวกลางวันนินก็ไม่ได้กินค่ะ สงสารนินเถอะนะคะคุณใหญ่ นินไม่มีแรงแล้วก็หิวจริงๆ" พูดด้วยน้ำเสียงและใบหน้าที่ออดอ้อนซุกไปที่แผงอกแกร่ง ช้อนดวงตากลมโตมองสิงหราชราวกับลูกแมวตัวน้อยๆ
"........." สิงหราชชะงักนิ่งไปชั่วขณะกับมุมที่ไม่เคยเห็นลินินแสดงมันออกมา หัวใจแกร่งกระตุกสั่นไหวแปลกๆ ก่อนที่จะแสร้งทำหน้าเรียบเฉยในเวลาต่อมา พร้อมๆกับหรี่ตาจับผิด "ที่ห้องฉันมีแต่ไข่ ฉันจะสั่งอาหารมาให้"
"ไม่ต้องก็ได้ค่ะ นินทำไข่เจียวกินเองก็ได้"
"ตามใจ ห้องครัวอยู่ตรงนั้น" สิงหราชพยักพเยิดหน้าไปที่ห้องครัวซึ่งลินินก็มองตามไป "หวังว่าคงจะใช้เวลาไม่นาน ถ้าชักช้าฉันจะจับเธอกดในห้องครัว เข้าใจที่ฉันพูดไหม"
"ค่ะ...นินเข้าใจ คุณใหญ่ไปนั่งรอก่อนก็ได้คะ เดี๋ยวนินทำเผื่อ"
"ฉันไม่กิน ไม่ต้องเผื่อ"
"แต่...."
"ไปทำ...ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ" สิงหราชพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ซึ่งลินินก็พยักหน้าเข้าใจเดินตรงไปที่ห้องครัว
.....................
อ่านจบแล้ว กดไลค์ commentกันด้วยนะคะ
- Writer
