@ช่วงสายของอีกวัน
"อืม..." ลินินครางเบาๆออกมาในลำคอพร้อมๆกับค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา เมื่อโดนรบกวนจากฝ่ามือเหี่ยวย่นของโฉมฉายที่นั่งอยู่ข้างเตียง
ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นในทันที ความงัวเงียที่หลงเหลืออยู่กับหายเป็นปลิดทิ้ง เมื่อนึกถึงสิงหราชคนที่เมื่อคืนนอนอยู่กับเธอทั้งคืน
ลินินยันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วแผ่นหลังพึงไปกับหัวเตียง ดวงตากลมโตกวาดมองไปทั่วห้องแม้กระทั่งห้องน้ำก็ไร้เงาสิงหราช โดยมีสายตาของโฉมฉายมองทุกการกระทำของลินินด้วยด้วยใบหน้าที่แปลกใจ
"ลินินเป็นอะไรหรือเปล่าลูก ทำไมท่าทางแปลกๆ มีอะไรเหรอลูก มองหาอะไรอยู่"
"แม่..." ลินินส่งเสียงเรียกเบาๆออกมา เมื่อหันมาสบตากับโฉมฉาย
"ก็แม่น่ะสิลูก หนูเป็นอะไรน่ะลินิน ตกใจอะไรทำไมมีท่าทางแปลกๆ"
"............"
"บอกแม่มานะ หนูตกใจอะไร" โฉมฉายคาดคั้น มือเหี่ยวย่นตรงเข้าไปคว้ามือของลินินเอาไว้ พร้อมกับบีบเบาๆและเป็นจังหวะเดียวกับที่ลิน
