"อ๊ะ!!!" ลินินร้องออกมาด้วยความตกใจ
เมื่อสิงหราชคว้าหมับเข้าที่ต้นแขนของเธอ ก่อนจะออกแรงกระชากจนใบหน้าจิ้มลิ้มไปกระแทกกับแผงอกแกร่ง
ซึ่งมือของลินินข้างหนึ่งก็จับผ้าขนหนูที่ห่อหุ้มตัวเองเอาไว้ ส่วนอีกมือก็ดันไปที่แผงอกของสิงหราช ก่อนจะเงยหน้าเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเกลียดชัง
"ปล่อยนินนะ..."
"เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม?" สิงหราชถามเสียงเรียบเปลี่ยนมารวบตัวของลินินเอาไว้ด้วยแขนใหญ่ข้างเดียว ซึ่งลินินก็ยังเงียบ "เงียบทำไม ไม่ได้ยินที่ถาม อยากโดนแบบนั้นอีกหรือไง"
"ได้ยิน...แต่นินไม่อยากตอบ" ลินินตอบทำเอาสิงหราชหัวเสียไม่น้อย
"เป็นอะไรอีกวะ ตอนนั้นก็ยังดีๆอยู่...อยู่นิ่งๆ" สิงหราชกระชับแขนกอดลินินให้แน่นขึ้น เมื่อคนตัวเล็กพยายามดีดดิ้นออกจากวงแขนใหญ่ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุอีกครั้ง "อย่าดิ้น...อยากเจ็บตัวอีกหรือไง?"
"เอาสิคะ...อยากทำอะไรก็ทำเลย ยังไงคุณใหญ่ก็เห็นนินเป็นแค่สินค้าอยู่แล้วนี่คะ คุณใหญ่
