แกร็ก!
"........." เสียงปลดล็อคประตูห้องพร้อมกับบานประตูที่เปิดออก เผยให้เห็นร่างสูงใหญ่ของสิงหราชที่ก้าวเท้าเดินมาหยุดยืนข้างกับโต๊ะทำงานของลินิน
ดวงตาคมกริบหลุบสายตามองคนตัวเล็กที่ไม่ได้มีท่าทีจะสนใจเขาเลยสักนิด เอาแต่สนใจคอมพิวเตอร์ตรงหน้า อารมณ์ที่ไม่ได้หงุดหงิดก็พลันหงุดหงิดเมื่อไม่ได้รับความสนใจ
โดยมีการแอบมองอยู่ก่อนที่เขาจะกระตุกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นท่าทีของเจ้านายหนุ่ม
"ฉันจะกลับคอนโดแล้ว" เสียงของสิงหราชดังขึ้นซึ่งลินินก็ไม่ได้สนใจ เธอยังคงทำงานตรงหน้าของตัวเองเหมือนกับว่าเสียงสิงหราชเป็นธาตุอากาศ และนั่นก็ทำให้คนที่หงุดหงิดอยู่แล้วเริ่มจะหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ "ลินินเธอไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง?"
"พูดกับนินเหรอคะ?" ลินินละสายตาจากคอมพิวเตอร์ตรงหน้า ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปพูดกับสิงหราชด้วยใบหน้ากวนๆ "คุณใหญ่ไม่ได้เอ่ยชื่อนิน...นินก็คิดว่าพูดกับคนอื่นสิคะ"
"กวนประสาทนักนะ" พูดจบก็พ่นล
