เหวินเว่อแห่งบ้านโคกกะโดนหลงยุคโบราณ

ตอนที่ 9

หลังที่ท่านอ๋องตรัสจบหลิวเรอจินมองหน้าว่าที่พระสวามีและอ้าปากค้างนางช่างไม่สำรวมเอาเสียเลยอ๋องหนุ่มคิดและทำสีหน้าเย็นชาปล่อยความกดดันออกมาเล็กน้อยเรอจินมองหน้าสองหนุ่มสลับไปมาจนกุนซือหนุ่มต้องออกตัวให้สองคนคุยกันตั้งแต่ตอนนี้เลยดีกว่า

"เอาละพวกเจ้าทั้งสองก็คุยกันเถอะข้าจะไปดูสวนผักของพระชายาเสียหน่อย" กุนซือหนุ่มพูดจบก็เดินออกจากห้องไปกับหลี่กงกงปล่อยให้ทั้งสองคนคุยกัน

หลิวเรอจินรีบพูดในส่วนของตัวเองทันที

"ท่านอ๋องข้ามีข้าเสนอเพคะ" หลิวเรอจินมองหน้าท่านอ๋องและรอฟังคำตอบ

"เจ้ามีข้อเสนออะไรไหนลองบอกเปิ่นหวางหน่อยสิ"

อ๋องเย่ซิวหลางถามกลับและมองหน้านางเขม่ง

คือเบิ่งคักแท่บักอันนี้แมะเฮากะอายเด้อเบิ่งคักปานนี้เหวินเวิ่อคิดในใจก่อนจะทำน่าจริงจังออกไป (มองอะไรหนักหนาอายเป็นเหมือนกันนะมองขนาดนี้)

"คือว่าทั้งตัวท่านอ๋องเองกับหม่อมฉันเองก็ไม่ต้องการที่จะแต่งงานกันอยู่แล้วจริงไหมเพคะ แต่เพราะว่าขัดราชโองการของฝ่าบาทไม่ได้ หม่อมจึงขอเสนอว่าจะช่วยท่านหาทางแก้ปัญหาภัยแล้งที่ชายแดนแห่งนี้ให้มันสำเร็จแต่แลกกับการไม่รับตำแหน่งพระชายาเอกของท่านอ๋องเพคะ ท่านอ๋องก็แกล้งบอกว่าข้าไม่สบายและเสียชีวิตไปเลยก็ได้ข้าจะเปลี่ยนชื่อแซ่ใหม่เองเพราะว่าหม่อมฉันไม่ชอบการบังคับหรือคลุมถุงชนเช่นเดียวกัน ท่านอ๋องก็แกล้งส่งข่าวว่าเข้าพิธีกราบไหว้ฟ้าดินเข้าหอเรียบร้อยไปแล้ว อีกสักครึ่งปีท่านอ๋องก็ปล่อยข่าวว่าหม่อมฉันป่วยตายไปเลยก็ได้เพคะ ส่วนหม่อมฉันจะไปอยู่ที่จวนที่ซื้อเอาไว้ท่านอ๋องว่าวิธีนี้ดีไหมเพคะ" หลิวเรอจินถามท่านอ๋องและรอคำตอบจากชายหนุ่ม

ท่านอ๋องมองหน้าของหลิวเรอจินอย่างอึ้งๆสรุปแล้วนางก็ไม่อยากจะแต่งเข้าตำหนักอ๋องอย่างเราเช่นเดียวกันหรือช่างน่าสนใจจริงๆ นางช่างประหลาดคนเพราะชื่อเสียงของนางจะด่างพร้อยเอาได้

"ก็ดี" ท่านอ๋องตอบ

"แล้วทำไมเจ้าไม่อยากแต่งเข้าจวนอ๋องหรือ" ท่านอ๋องถามกับนาง

"ไม่ใช่แบบนั้นเพคะคนเราเกิดมาครั้งหนึ่งย่อมอยากแต่งให้กับชายที่รักของตนเอง ท่านอ๋องเองก็ต้องอยากแต่งให้สตรีที่ท่านอ๋องรักด้วยเช่นเดียวกัน การที่ต้องแต่งและอยู่กับคนที่ไม่ได้รักตัวเองมันเหมือนตายทั้งเป็นเลยนะเพคะ และสำหรับตัวของหม่อมฉันคนนี้ต้องการเพียงคู่ชีวิตที่มีภรรยาเพียงคนเดียวเท่านั้น ท่านว่าจริงไหมเพคะในยุคที่ผู้ชายเป็นใหญ่ผู้หญิงมีหน้าที่เลี้ยงดูบุตรเชื่อฟังสามีผู้ชายเป็นแผ่นฟ้าผู้หญิงไม่มีสิทธิ์มีเสียงอะไรอยู่แต่ที่จวนเย็บปักถักร้อยมาลัยมันไม่ใช่สำหรับตัวของหม่อมเพคะหม่อมฉันจึงขอต่อต้านสักหน่อย ผู้หญิงที่แต่งงานเหมือนน้ำที่สาดออกจากบ้าน ไม่คิดในทางกับกันบ้างละถ้าผู้ชายที่พ่อแม่เลือกให้กับบุตรสาวของตนเองนิสัยร้ายกาจชอบทำร้ายกดขี่ข่มเหงภรรยาเอาไว้ใต้เท้า แต่สำหรับหม่อมฉันไม่มีเสียดีกว่าถ้าต้องเจอแบบนั้นในเมื่อมีสองมือสองเท้าเท่ากันทำไมจะต้องรอให้สามีหาเลี้ยงละจริงไหมเพคะ" นางถาม

พ่อแม่ก็ช่างคิดได้ไม่คิดบ้างสักนิดว่าลูกของตนเองจะพบคนที่ดีหรือแย่ขนาดไหนแถมยังให้ผู้ชายมีภรรยาสามสี่อนุได้อีก ไม่มีลูกผู้หญิงคนไหนอยากให้สามีร่วมกันหรือแบ่งปันความรักของสามีตัวเองให้กับคนอื่นบ้างมันไม่เท่าเทียมกันงั้นก็ให้ผู้หญิงมีสามีสี่ผัวบ้างสิมันถึงจะเท่าเทียมจริงไหมเพคะท่านอ๋อง"

อ๋องหนุ่มตกตะลึงในคำถามของนางช่างแตกต่างจากสตรีที่เขารู้จักยิ่งนัก ที่เอียงอายไม่กล้าแสดงออกทางความคิดเห็นเพราะพวกนางถูกเลี้ยงดูให้เชื่อฟังตามหลักของบรรพบุรุษที่ทำต่อๆกันมา

"เจ้าคิดเช่นนั้นหรือ" ท่านอ๋องถามหลิวเรอจิน

"เพคะหม่อมฉันคิดเช่นนี้และไม่เห็นว่าจวนไหนจะมีความสุขจากการมักมากตัณหากลับของพวกผู้ชายที่ลอยตัวอยู่เหนือปัญหาทุกอย่าง เห็นแก่ตัวปล่อยให้ฮูหยินเอกดูแลบรรดาเมียน้อยทั้งหลายที่คอยแต่แก่งแย่งความรักจากผู้ชายที่เห็นแก่เพียงคนเดียวตัวมาโปรดปรานตัวเองมีลูกแทบจะทุกเมียแต่ละคนสอนลูกให้ชิงดีชิงเด่นกันให้เป็นหนึ่ง บิดาจะได้รักส่วนลูกอนุกดหัวเอาไว้เยี่ยงคนรับใช้ความเท่าเทียมกันมันไม่มีเลยในจวน ก็มีแต่เรื่องวุ่นวายลูกๆฆ่ากันเองเพราะสมบัติไม่เห็นมันจะดีตรงไหนเลยสู้อยู่คนเดียวเสียดีกว่าอยากจะกินก็ได้กินอยากจะนอนก็ได้นอน ไม่ต้องมาคอยปรนนิบัติให้สามีรักสามีหลงน้ำเน่ามากๆเลยเพคะ" นางตอบยาวเหยียดเลยทีเดียว

อ๋องเย่ซิงหลางถึงกับสำลักน้ำชาที่ว่าที่พระชายาพูดน้ำไหลไฟดับและเกลียดการมีหลายเมียของบรรดาชายหนุ่มทั้งหลาย

"ท่านอ๋องเป็นอะไรเพคะ"

นางตกใจรีบวิ่งไปลูบหลังให้อ๋องหนุ่มอย่างไม่รู้ตัวแค่ดื่มน้ำยังสำลักเลยดีนะไม่ใช่ข้าวนางบ่นพึมพำเบาๆ

ท่านอ๋องหูแดงที่จู่ๆหลิวเรอจินก็มาลูบหลังให้เพราะเขาสำลักน้ำชาเพราะคำพูดของนางนี้ยังไม่รู้ตัวอีกยังมาบ่นให้ฟังอีก

ท่านอ๋องกระแอมเบาๆให้นางรู้สึกตัว หลิวเรอจินพอรู้สึกตัวก็อายหน้าแดงและขอโทษ

"คือว่าตกใจนะเพคะที่เห็นท่านอ๋องสำลักน้ำชา" ก่อนจะทำเนียนขยับไปนั่งที่เดิม

"เอาเป็นว่าวันพรุ่งนี้เจ้าก็เตรียมตัวกราบไหว้ฟ้าดินให้มันจบพิธีที่ฮ้องเต้ต้องการ ข้าจะไม่บังคับเจ้าเราค่อยๆเรียนรู้กันไป ตั้งแต่พรุ่งนี้เจ้าต้องนอนที่ตำหนักใหญ่ที่นั้นก็ยกให้แม่นมของเจ้าอยู่ไปกับสาวใช้ของเจ้า เพราะข้าจะพาเจ้าลงพื้นที่ด้วยกันว่าเจ้ามีวิธีแก้ปัญหาให้ชาวเมืองได้แค่ไหน ส่วนที่ดินที่เจ้าสร้างข้าก็ไม่ได้ห้ามที่เจ้าจะไปดูหรือนอนค้างหรือพักผ่อนแต่ข้าขอไปเข้าดูงานด้วยในที่ดินของเจ้า" อ๋องเย่ซิวหลางตอบคำถามของหลิวเรอจิน

"เรื่องมีอนุหรือชายารองข้าขอบอกว่าจะมีแค่เจ้าที่เป็นพระชายาเอกเพียงคนเดียวของข้าเองก็ไม่ชอบเพราะพวกผู้หญิงน่าเบื่อและเรื่องมากเอาอย่างที่เจ้าพูดตกลงตามนี้" อ๋องหนุ่มปิดประตูทุกทางไม่ให้นางโต้แย้งได้

"เจ้าไม่ต้องกลัวนับจากวันพรุ่งนี้มีเจ้าเพียงคนเดียวที่จะได้ปรนนิบัติเราไม่มีใครแย่งเจ้าทำอย่างแน่นอนและข้าหวังว่าเจ้าจะพอใจข้าทำตามที่เจ้าต้องการแล้ว สิ่งที่ข้าต้องการคือการแก้ปัญหาภัยแล้งให้ชาวบ้านที่อาศัยในเมืองที่ข้าปกครองให้ผ่านหน้าแล้งกับหน้าหนาวที่จะถึงนี้"

หลิวเรอจินพูดไปตั้งมากมายสรูปคือนางต้องแต่งเป็นพระชายาให้ท่านอ๋องนี้สินะ ต้องย้ายมาอยู่ตำหนักเดียวกันด้วย

"ข้าขอต่อรองเพคะ" หลิวเรอจินยกมือขึ้นแสดงความคิดเห็นของตัวเองอีกครั้ง ท่านอ๋องมองหน้าของว่าที่พระชายาที่นางมองเขาตาแป๋วจมูกที่รั้นของนางเชิดขึ้นว่าต้องต่อต้านอย่างแน่นอน

"เจ้ามีอะไรอีกอย่างนั้นหรือพระชายาหลิวเรอจิน" ท่านอ๋องจงใจเรียกชื่อนาง

หลิวเรอจินมองสบสายตาของท่านอ๋องและบอกว่า

"หม่อมฉันชินกับการนอนคนเดียวและชอบเรือนฮวาด้วยตื่นมาจะได้ดูแลสวนผักด้วยขออยู่ที่เดิมได้ไหมเพคะ" นางต่อลองอีกครั้ง

ท่านอ๋องมองหน้านางก่อนจะตอบออกมานางทั้งดีใจและโกรธเขาไปด้วยเช่นเดียวกัน

"ได้ถ้าเช่นนั้นข้าจะไปค้างที่เรือนของของเจ้าให้ชินเช่นเดียวกันนับตั้งแต่คืนพรุ่งนี้ไปต้นไปเลยก็แล้วกัน ไปเถอะข้าอยากเห็นสวนผักพระชายาจะแย่แล้ว" อ๋องหนุ่มตอบหน้าตาย

แต่ได้รับทั้งสายตาโกรธขึงของนางและส่งค้อนให้เขาอีกวงใหญ่ก่อนที่นางจะวิ่งออกจากตำหนักของเขาไปและส่งเสียงว่า

"หม่อมฉันจะอยู่คนเดียวไม่อยากให้ท่านอ๋องไปที่เรือนด้วยเสียหน่อย"

นางหันมาตะโกนใส่ท่านอ๋องและวิ่งออกจากตำหนักไปเลยอ๋องเย่ซิวหลางหัวเราะตามหลังพระชายาด้วยความสนุกนางช่างน่าสนใจไม่น้อยท่านอ๋องคิด