หยาดน้ำตาของสตรีตัวร้าย

ตอนที่ 9 มีสองสิ่งที่ต้องการขอ

บรรยากาศในจวนเสนาบดีเซี่ยเต็มไปด้วยเมฆหมอกปกคลุม ค่ำคืนที่ผ่านมาเจ้าของจวนนั่งเฝ้าอยู่ที่เรือนเล็กของบุตรสาวไม่ไปไหน อีกทั้งเด็กน้อยเซี่ยลี่หลินก็นอนอยู่ห้องด้านข้างเช่นกัน แม้มารดาจะหลอกล่อให้กลับไปอยู่ที่เรือนใหญ่ใกล้ๆ กันแต่เจ้าตัวน้อยก็ไม่ยอม เพราะพี่สาวเคยบอกนางเอาไว้ว่าให้อยู่ใกล้ๆ พี่สาวเข้าไว้ ถ้านางห่างจากพี่สาวจะทำให้พี่สาวร้องไห้ ดังนั้นเซี่ยลี่หลินจึงปักหลักอยู่ใกล้พี่สาวไม่ยอมไปไหน

“พี่หญิงเป็นเช่นไรบ้างเจ้าคะท่านพ่อ” เสียงงัวเงียของบุตรีคนเล็กเรียกสติเซี่ยซือจงให้กลับมา เขาอดนอนมาทั้งคืนเพื่อดูอาการของอีกฝ่ายให้มั่นใจ อาการบาดเจ็บภายในไม่ใช่เรื่องเล็กที่จะปล่อยผ่านได้ อย่างน้อย 2-3 วันแรกเขาก็ไม่ต้องการให้บุตรีคนโตห่างจากสายตา

“หลินเอ๋อร์เด็กดี พี่สาวเจ้าแค่ต้องพักผ่อนให้มากเท่านั้น ดังนั้นเจ้าต้องอย่าซนในช่วงนี้รู้รึไม่” ชายหนุ่มกังวลว่าลูกคนเล็กจะซุกซนจนกระทบกับการพักฟื้น

“หลินเอ๋อร์จะดูแลพี่หญิงให้ดีเจ้าค่ะ!” เด็กน้อยพยักหน้ารับคำหงึกหงักก่อนจะมีพี่เลี้ยงที่เซี่ยซือจงเลือกมาด้วยตนเอง และเป็นคนที่มีฝีมือในระดับหนึ่งพาไปล้างหน้าล้างตา ส่วนตัวเขายื่นเรื่องลางานเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“อึ่ก อืออ” เสียงงึมงำของร่างเล็กบนเตียงทำให้ชายหนุ่มผุดลุกจากโต๊ะน้ำชาแล้วเร่งเข้าไปดู

“อิงเอ๋อร์ เจ้าฟื้นแล้ว” หัวใจของคนเป็นพ่อรู้สึกราวกับได้รับการปลดปล่อยจากความเคร่งเครียด

“ท่าน…พ่อ” เสียงแหบแห้งจากการไม่ได้ดื่มน้ำเป็นเวลานานทำให้ชายหนุ่มประคองร่างเล็กให้ลุกมาจิบน้ำเสียก่อน

“เจ็บมากรึไม่” เขาได้รับรายงานจากการสอบสวนสาวใช้แล้ว จึงตัดสินใจโบยให้พวกนางตายตกไป

“ขออภัยที่ทำให้ท่านพ่อต้องเป็นห่วงนะเจ้าคะ” ใบหน้างดงามหมองลงอย่างเห็นได้ชัด นางรู้ดีอยู่แล้วว่าการทำเช่นนี้จะมีผลกระทบอะไรบ้าง แต่นางไม่มีทางเลือก

“เจ้าคงมีเหตุผล” ค่ำคืนที่ผ่านมาเขาได้ไต่ตรองเรื่องนี้อย่างจริงจัง พฤติกรรมของบุตรสาวแปลกไปชัดเจนจนเขาเองยังรู้สึกได้ แสดงว่าต้องมีบางสิ่งที่ทำให้เป็นเช่นนั้น

“ข้ามีบางสิ่งต้องการสอบถามท่านพ่อ หวังเพียงท่านพ่อจะตอบมาตามตรง” ดวงตากลมใสกระจ่างดุจดวงดาวบนฟากฟ้าสบมองบิดาไม่วางตา

“พ่อจะไม่โกหกเจ้า” เห็นความจริงจังนั้นก็ทำให้เขาได้แต่รับปาก

“มารดาของพวกข้าสิ้นใจไปแล้วใช่รึไม่เจ้าคะ”

ประโยคนั้นทำให้ทุกสิ่งรอบตัวเงียบงันลงไปทันที ร่างกายสมส่วนแข็งค้างเพราะไม่คิดว่าบุตรีจะทราบความจริงไวถึงเพียงนี้ มือหนาโบกสะบัดกลางอากาศสั่งการให้องครักษ์เงาสองคนที่ตามดูแลตนสอดส่องมิให้มีใครมาได้ยิน

“เจ้ารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร” ผ่านไปสักพักกว่าเขาจะหาเสียงของตนเองเจอ ภาพคนรักหมดลมหายใจไปต่อหน้าต่อตายังคงอยู่ในห้วงความทรงจำไม่เคยจางหาย

“2 วันก่อนท่านแม่มาหาข้าเจ้าค่ะ ท่านแม่บอกข้าให้ดูแลน้องและท่านพ่อให้ดี เพราะมีคนคิดที่จะทำร้ายพวกข้า” เซี่ยลี่อิงจำใจใช้เรื่องที่ตนแต่งขึ้นมาบอกกับบิดา นางกังวลว่าถ้านางบอกความจริงบิดาจะคิดว่านางกระทบกระเทือนจนเสียสติ อย่างน้อยเรื่องที่นางแต่งก็น่าเชื่อถือมากกว่า

“เจ้าเจอ…อิงอิงอย่างนั้นหรือ” บุรุษหนึ่งเดียวในห้องคล้ายกับจะพูดสิ่งใดไม่ออก เขาอยากเจอนางเหลือเกิน…แค่ในฝันก็ได้ แต่นางมิเคยปรากฎให้เขาได้หายคิดถึงสักครั้ง

“ท่านพ่อ ท่านแม่รักท่านพ่อมากนะเจ้าคะ” เด็กน้อยกล่าวเสียงครือ นางรู้ว่าบิดาคงปวดใจมากเพียงใดที่มิอาจปกป้องมารดาได้

“พ่อรู้…” ใช่ เขารู้ เขาไม่เคยกังขาถึงความรักที่นางมีให้เขาสักนิด แม้นางจะยื่นข้อเสนอให้รับน้องสาวแต่งเข้ามาพร้อมกันก็ตาม เขายังเชื่อมั่นว่านางมีเหตุผลของตนเอง

“ท่านพ่อ ลูกไม่ไว้ใจท่านน้า” เด็กน้อยรีบกล่าวในสิ่งที่ตนคิด นางต้องชิงลงมือก่อนที่อีกฝ่ายจะได้ตั้งตัว

“แต่มี่เอินก็ดูแลเจ้าทั้งสองเป็นอย่างดีมิใช่หรือ” นั่นเป็นสิ่งที่เขารับรู้ได้มาโดยตลอด ช่วง 3 ปีแรกเขาให้คนจับตาดูนางตลอดเวลา เมื่อไม่พบสิ่งผิดปกติจึงยกเลิกการจับตาไป

“ท่านพ่อ ท่านรู้ใช่รึไม่เจ้าคะว่าท่านน้าหลงรักท่าน” ดวงตาคมสบมองบุตรีคนโตที่เขารู้สึกแปลกตาไป ดูเหมือนว่านางจะโตขึ้นมากกว่าเดิมจนคล้ายกับเป็นหญิงสาวเลยวัยปักปิ่นเสียอีก

“ท่านพ่อเจ้าคะ ท่านพ่ออาจจะแปลกใจที่ลูกมีนิสัยเปลี่ยนไป ทั้งหมดเพราะท่านแม่อบรมสั่งสอนลูก ช่วงที่ลูกสลบไปท่านแม่ก็เคี่ยวเข็ญลูกทุกอย่าง ท่านแม่บอกว่าลูกต้องเตรียมพร้อมรับมือกับคนไม่ดีเจ้าค่ะ แฮ่ก แฮ่ก” เพราะพิษไข้ที่รุมเร้าร่างกายทำให้เซี่ยลี่อิงมีอาการเหนื่อยหอบจากการใช้แรงโน้มน้าวบิดา

“กินยาเสียก่อนเถิด” เขาหันไปหยิบถ้วยยาที่ถูกเตรียมไว้ป้อนคนป่วย ร่างกายเด็กน้อยร้าวระบมไปเสียทุกส่วนจึงไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะยกชาม

“อึก…ขมมาก!” ใบหน้างดงามแดงก่ำจากการอดกลั้นไม่ให้คายของที่เพิ่งกินเข้าไป

“หึหึ เด็กดี” เห็นท่าทางเช่นนั้นก็รู้สึกว่าค่อยสมวัยหน่อย มือหนาเอื้อมไปหยิบผลไม้แห้งที่เตรียมไว้แล้วป้อนใส่ปากจิ้มลิ้มทันทีด้วยกลัวว่านางจะอ้วกยาออกมาเสียก่อน

“พ่อรู้ว่าท่านน้าของเจ้าปักใจพ่อมาเนิ่นนาน แต่พ่อมิอาจเอาใครมาแทนที่มารดาเจ้าได้” ดังนั้นเขาจึงไม่เคยแตะต้องนางเลยสักครั้ง ประโยคหลังชายหนุ่มได้แต่กล่าวในใจ

“เพราะเช่นนั้นนางจึงไม่พอใจลูกกับน้องสาวอย่างไรเล่าเจ้าคะ พวกข้าคือสิ่งที่มารดาทิ้งไว้ให้” ร่างเล็กค่อยๆ ไถลตัวกลับลงไปนอน

“เจ้าอาจจะมองนางในแง่ลบมากเกินไปก็ได้” เซี่ยซือจงยังคงไม่คิดว่าน้องสาวของภรรยาจะคิดร้ายกับหลานในไส้ของตนได้ขนาดนั้นเลยหรือ

“ท่านพ่อ งั้นลูกมีสองสิ่งที่ต้องการขอเจ้าค่ะ” นางรู้ว่ามิอาจบอกทุกอย่างเพื่อให้บิดาเชื่อตนได้ อย่างไรเสียในสายตาบิดา

นางก็เป็นเพียงเด็กวัย 7 หนาว คำพูดของเด็กจะมีน้ำหนักเท่าไหร่กันเชียว นางทำใจไว้บ้างแล้ว ที่ยอมเจ็บตัวถึงเพียงนี้ก็เพื่อกำจัดหนอนในเรือนของนางและได้สบโอกาสพูดคุยกับบิดาโดยไม่ผิดสังเกตเท่านั้น

“อิงเอ๋อร์ต้องการสิ่งใดอย่างนั้นรึ” ชายหนุ่มเอ่ยถามขณะที่สบแววตาจริงจังซึ่งไม่ไหวติงของบุตรีอย่างชื่นชม

“สิ่งแรก ลูกต้องการข้ารับใช้ที่ไว้ใจได้เจ้าค่ะ และนางต้องภักดีต่อลูกเท่านั้น” นางตัวแค่นี้จะให้ไปหาคนมาเองคงไม่รอดแน่ ดังนั้นให้บิดาหาให้ยังเชื่อใจได้มากกว่า

“ได้ พ่อจะเตรียมให้เจ้ากับน้องสาวคนละ 2 คน” เรื่องนี้เขาเองก็คิดไว้แล้ว เขาไม่ไว้ใจคนอื่นอีก ใช้คนของเขาย่อมดีที่สุด

“สิ่งที่สอง ลูกต้องการให้ท่านพ่อแต่งฮูหยินรองเจ้าค่ะ” สิ้นคำนั้นร่างสูงโปร่งก็ลุกพรวดด้วยความตกใจ

“เจ้าว่าอันใดนะ!” เสียงทุ้มสั่นไหวไม่น้อย เขาไม่คิดว่าคำนี้จะหลุดจากปากของลูกสาวของเขา

“ลูกต้องการให้ท่านพ่อแต่งท่านน้าหงฮุ่ยซื่อเข้ามาเป็นฮูหยินรองเจ้าค่ะ” ท่าทางจริงจังนั่นทำให้ชายหนุ่มกล่าวสิ่งใดไม่ออก

“เพราะเจ้าไม่ชอบมี่เอินอย่างนั้นหรือ” ร่างโปร่งทิ้งตัวลงข้างเตียงเช่นเดิม เขารู้สึกเหมือนแก่ขึ้นอย่างไรก็ไม่รู้

“มิใช่เจ้าค่ะ แต่ลูกอยากให้ท่านพ่อเชื่อมั่นว่าลูกหวังดีกับท่านพ่อและหลินเอ๋อร์จริงๆ” เซี่ยลี่อิงอ้อนวอนจากใจ นางทำสิ่งใดไม่ได้แล้วนอกจากขอให้บิดาเชื่อในตัวนาง

“เหตุใดต้องเป็นฮุ่ยซื่ออย่างนั้นหรือ” อายุเขาเพิ่งผ่าน 26 หนาวไปไม่นาน ถึงอย่างนั้นด้วยฐานะและหน้าตาย่อมมีสตรีมากมายพร้อมแต่งเข้ามา

“เพราะท่านน้าฮุ่ยซื่อคือคนที่ข้าไว้ใจมากที่สุดเจ้าค่ะ”

เซี่ยซือจงรู้สึกหมดคำโต้แย้ง สุดท้ายจึงได้แต่ยอมตามใจบุตรสาว ในเมื่อนางกล่าวถึงเพียงนั้นเขาก็หวังว่านางจะไม่ผิดหวัง อย่างไรหงฮุ่ยซื่อก็เป็นคนที่เขารู้จักมานาน นิสัยใจคอเป็นอย่างไรใช่ว่าเขาจะไม่ทราบ ได้แต่คิดว่ากาลเวลาจะไม่ทำให้คนเปลี่ยนไปเสียก่อน