“อิงเอ๋อร์ เจ้าช่างมีฝีมือนัก” องค์ชาย 4 เอ่ยชมจากใจจริง พวกเขายังเป็นเพียงเด็กที่ถึงวัยเริ่มร่ำเรียนได้ไม่ถึงปี ดังนั้นไม่มีทางเลยที่จะวาดได้ขนาดนี้ถ้าไม่มีพรสวรรค์
“ข้าแค่วาดมั่วๆ เท่านั้น” ตอนนั้นนางต้องการเป็นตัวอย่างที่ดีให้น้องสาวจึงแสดงฝีมือเต็มที่ ถ้าเขาจะติดใจสงสัยก็ไม่แปลก ในเมื่อก่อนนางจะย้อนเวลากลับมานางยังเป็นเพียงเด็กเอาแต่ใจไร้หัวคิดอยู่เลย
“เจ้าอย่าถ่อมตัวไปเลย เช่นนั้นเราไปนั่งที่ศาลากันเถิด ข้าอยากลองศึกษาการวาดภาพของเจ้าด้วย” ถึงแม้เขาจะมีอาจารย์คอยพร่ำสอนในทุกศาสตร์อยู่แล้ว แต่เขาก็ชื่นชอบการวาดภาพมาก
เซี่ยลี่อิงอยากจะสบถออกมาดังๆ แต่ก็ทำไม่ได้ นางลืมไปเสียสนิทว่าที่นางยอมเล่าเรียนการวาดภาพอย่างหนักก็เพื่อเอาใจเขาที่ชอบวาดภาพ ทั้งที่ตัวนางไม่มีความชอบแม้แต่น้อย เมื่อได้ข้อสรุปทุกคนจึงย้ายที่ไปนั่งเล่นในศาลากลางสวนดอกไม้ ช่วงกลางยามเซิน (15.00 – 16.59 น.) แดดยังคงมีบ้
