“ก็ถ้าเธอรับไหว ผมก็ตกลง หึ~”
“แกคิดจะทำอะไรแผ่นดิน”
“พ่อควรดีใจสิ ที่ผมยอมแต่งกับเธอตามคำสั่ง” ท่านจะกลัวอะไรหนักหนา หรือกลัวว่าหลานสาวตัวเองจะเสียใจงั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นเขาก็คงช่วยไม่ได้
“....”
“ข้อตกลงของผมไม่มีอะไรมากหรอก แล้วผมก็หวังว่าคุณลุงคุณป้าจะเข้าใจผมนะครับ” เพราะถ้าทุกคนปฏิเสธ ถือว่าเรื่องทั้งหมดไม่เคยเกิดขึ้น ทั้งสองถึงกับนิ่งไปทันทีเมื่อหลานชายเอ่ยจบ
“พูดข้อตกลงของแกมา” เขาอยากรู้ว่าลูกชายมีข้อตกลงอะไรมายื่นเสนอ ถ้ามันมากไปคงต้องคุยกันให้เข้าใจมากกว่านี้ ก็หวังว่าสิ่งที่ลูกยื่นมาจะพอรับไหว
“ในเมื่อเธอไม่ได้รักผม..” ประโยคท้ายเบายิ่งกว่ากระซิบ แผ่นดินกลายเป็นคนเกลียดคำว่ารักไปแล้ว เขาไม่เคยเชื่อในความรักอีกเลยตั้งแต่วันนั้น..
“อย่าย้ำ” พรเกียรติปรามลูกชายเสียงเข้ม
“ผมยอมให้ลูกพีชย้ายมาอยู่กับผมก็ได้” แผ่นดินชิงพูดไปก่อน เพราะรู้ว่าผู้ใหญ่ต้องการแบบนี้อยู่แล้ว เขายอ
