คุณชายลูกข้าเรียกท่านว่าแม่

ตอนที่ 9 ชื่อตอน เก็บความลับ

มู่หลิงซือหลับไปเนิ่นนานนัก ระหว่างที่นางหลับมีหมอหลวงเข้าออกในตำหนักขององค์ไท่จื่อมากมายนัก สมุนไพรกลิ่นชวนคลื่นไส้ถูกต้มและนำมาถวายให้องค์ไท่จื่อ ในยามนี้หมอหลวงล้วนรู้ทั้งสิ้นแล้วว่านางคือไท่จื่อเฟย เพราะมีหมอหลวงหลายรายเคยถวายการรักษานางอยู่ในยามภายหลังคลอด

แต่ยามนี้หมอหลวงทุกผู้คนก็มีเรื่องหนักใจขึ้นมาอีก ตรงที่ชุดของนางนั้นคือชุดของท่านแม่ทัพมู่ และนางนั้นก็คือมู่หลิงซือ หมอหลวงที่ทำคลอดนางยามที่เป็นทารก จวบจนคอยดูแลจวนสกุลมู่ล้วนยืนยันเป็นเสียงเดียวกันว่านางคือมู่หลิงซือ เช่นนี้แล้วหมอหลวงทุกคนจึงต้องแบกความลับของแคว้นนี้ไว้อีกสองเรื่องในทันใด หนึ่งคือไท่จื่อเฟยคือมู่หลิงซือ สองคือมู่หลิงซือนั้นปลอมตนเป็นมู่หานซือ ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นความลับอย่างยิ่งใหญ่นัก องค์ฮ่องเต้ล้วนทรงมีราชโองการลงมาแล้ว หากผู้ใดนั้นเปิดเผยออกไปแม้เพียงนิด จะสั่งประหารจนสิ้นหมดทั้งสกุลในทันใด

เช่นนี้ทุกคนจึงมิกล้าเอ่ยอันใดออกมาเลยในยามนี้ ได้แต่เร่งหาตัวยามาสลายพิษกร่อนดวงใจและค้นหายาบำรุงกำลังและยาต้านพิษเย็นของนางให้หายขาดไปเสียก่อน นางจะได้มิอ่อนแอนัก สามารถทานทนเป็นโถยาต่อไปได้อีก

องค์ชายน้อยยามเปิดโอกาสให้ฟู่ชินอยู่กับมู่ชินนานมากไปเสียแล้ว ก็วิ่งเข้ามาในห้องบรรทมของฟู่ชินและมองเห็นหมอมากมายและมู่ชินของตนเองนั้นนอนอยู่บนเตียงนิ่งก็ร้องลั่นขึ้นมาในทันใด

"แง...มู่ชิน มู่ชิน มู่ชินของเสี่ยวเซียว!!! "

จิ่งเฉินไท่จื่อดึงบุตรน้อยๆของตนเองขึ้นมากอดเบาๆ และให้นอนซบบนอกตนและปลอบเบาๆขึ้นมาพลัน

"เสี่ยวเซียวมู่ชินมิเป็นอันใดนัก เพียงแต่ว่ามู่ชินช่วงนี้ต้องลมหนาวมิใคร่ได้ ต่อไปต้องคอยให้คนมาสวมเสื้อให้มู่ชินและมิให้ลมแรงมาต้องนัก กายบอบบางของมู่ชินเหนื่อยง่าย หากป่วยไปแล้วจะกลับมาหาเสี่ยวเซียวได้ช้าอีก เจ้าเข้าใจแล้วใช่หรือไม่เด็กดี"

เสี่ยวเซียวพยักหน้าหงึกๆในทันใดและก้มลงจุมพิตหน้าผากของมารดาเบาๆ ก่อนซบลงในอกนุ่มของมารดาลูบไปมาเบาๆ

"มู่ชินหายไวๆนะมู่ชิน"

ใบหน้าคมแย้มรอยยิ้มจางๆและขยับกายนอนกอดทั้งมารดาและบุตรในอกตน เอ่ยเบาๆขึ้นมา

"ฟู่ชินจะรักเจ้าและมู่ชินให้มากนัก ต่อไปนี้มู่ชินจะมิไปเที่ยวเล่นที่ใดอีก จะอยู่กับเสี่ยวเซียวจนกว่าเสี่ยวเซียวจะเติบโตเป็นหลีเหอแล้วกระโดดขึ้นประตูสวรรค์กลับกลายเป็นบุตรมังกรไป"

ใบหน้ากลมๆยุ้ยๆทำตาใสขึ้นมาในทันที เอ่ยค้านขึ้นมาทันใด

"เสี่ยวเซียวเป็นบุตรของมู่ชินกับฟู่ชิน !!!"

ใบหน้าคมแย้มรอยยิ้มเบาๆและหอมแก้มอ้วนๆนั้นในลงไป ดึงทั้งสองมากอดรัดในอกตนและเอ่ยออกมาอีกคราหนึ่งอย่างรักใคร่นัก

"เสี่ยวเซียวย่อมเป็นบุตรของมู่ชินและฟู่ชิน แต่ฟู่ชินก็เป็นปลาหลีที่กระโดดขึ้นเป็นบุตรมังกรกับเฟิ่งหวงแล้ว อีกหน่อยเสี่ยวเซียวก็จะเป็นหลีเหอข้ามประตูสวรรค์และมีมารดาเป็นเฟิ่งหวงแสนงดงาม เจ้าจะได้เห็นขนนกเฟิ่งหวงที่มารดาสวมใส่ในภายหน้า และเสี่ยวเซียวนั้นจะสง่างามเช่นบุตรของมังกรทั้งหลายเฉกเช่นกันอย่างไรเล่า "

ดวงตากลมๆทำตาโตๆขึ้นมาและปีนขึ้นนอนบนอกของบิดาพลันและไต่ถามออกไปอย่างไร้เดียงสานัก

"ท่านแม่จะเป็นเฟิ่งหวงบินขึ้นไปบนฟ้าได้เช่นนั้นหรือฟู่ชิน "

ใบหน้าคมพยักหน้าเบาๆในทันใด

"มังกรและเฟิ่งหวงล้วนบินขึ้นลงระหว่างโลกมนุษย์และสวรรค์ได้ เช่นนั้นเสี่ยวเซียวต้องขยันเรียนหนังสือท่องตำราให้เก่ง ถึงยามนั้นแล้วเสี่ยวเซียวจะเป็นปลาหลีที่มู่ชินภูมิใจมากที่สุดในยามนั้น "

เสี่ยวเซียวทำท่าจะร่ำไห้และขยับไปกอดมารดาของตนเอง หอมไปที่แก้มข้างซ้าย หอมแก้มข้างขวาและเป่าไปตามผิวที่มีรอยเขียวช้ำเบาๆ ดึงฝ่ามือของบิดาไปแนบกับฝ่ามือของมารดาตนในทันใด

"ฟู่ชินถ้าฟู่ชินจับมือของมู่ชินเอาไว้ มู่ชินจะต้องหายดีอย่างแน่นอน"

ใบหน้าคมพยักหน้าเบาๆและหอมแก้มของบุตรชายของพระองค์ทั้งน้ำตา กอดทั้งบุตรทั้งมารดา มีบุตรคอยเช็ดน้ำตาให้เบาๆด้วยนิ้วมือ ก่อนจะนึกขึ้นได้และดึงผ้าเช็ดหน้าปักลายสองผืนออกมาจากอกเบาๆ

"ฟู่ชินเสี่ยวเซียวได้ผ้าเช็ดหน้ามาจากเรือนของมู่ชิน มู่ชินมีเยอะมากเลยนะฟู่ชิน ผืนนี้ก็หอม ผืนนี้ก็ห้อมหอมนะ มู่ชินบอกว่ายามที่เราร่ำไห้ให้ใช้มันเช็ดเบาๆ น้ำตาก็จะหายไปในทันที เป็นของวิเศษมากๆเลย"

เสี่ยวเซียวทำตาใสๆ ใบหน้าคมคล้ายสดชื่นขึ้นมาพลัน ในอกของพระองค์มีผืนผ้านกยวนยางอยู่คู่หนึ่งมิเคยห่างกายตน ยามนี้ได้ผ้าผืนใหม่แล้วดวงหทัยเต้นขึ้นมาอีกมากนัก ยกผ้าเช็ดหน้าในอกตนมาซับน้ำตาก่อนและโยนให้คนนำออกไปซักได้แล้ว ก่อนจะหยิบผืนใหม่ขึ้นมาสูดดมและขยับกายหอมดมไปตามกายของสตรีของตนในทันใด

"ฟู่ชิน..มู่ชินตัวหอมกว่าผ้าเช็ดหน้าตั้งมากนัก ฟู่ชินต้องมาดมดูที่ตรงนี้ ตรงนี้เลยหอมจัง"

ผู้คนข้างเตียงได้ยินแล้วพากันหน้าแดงไปตามๆกัน เสี่ยวจื่อทำหน้าเบี้ยวเบาๆ จะยิ้มมิได้จะร่ำไห้ก็มิได้เฉกเช่นกัน

"จะอันใดหน่ะหรือ ก็พวกตนนั้นหล่ะถูกดาบพาดคอและโดนโบยสอบเค้นความและลงท้ายที่คุณหนูของนางนั้น นางจดจำสิ่งใดมิได้ ทั้งพวกนางยังต้องเก็บเรื่องราวเหล่านี้เป็นความลับจากคุณหนูของตนอีก ถ้าคุณหนูรู้เข้านางจะต้องแย่กันแน่ๆ คุณหนูนั้นโมโหคราใดผู้คนนั้นคล้ายถูกพายุพัดจนกายปลิว เช่นนี้เสี่ยวจื่อจึงได้แต่น้ำตาตกอยู่ข้างใน เช่นนั้นเอง เช่นนั้นเองจริงๆ ฮือๆ "

สองพ่อลูกผลัดกันดอมดมกลิ่นกายของคนบนเตียงคนล่ะหลายๆครา และลงท้ายเหล่าขันทีก็มาทูลเชิญองค์ชายน้อยไปเสวยขนม ร่างอ้วนๆหอมบิดาของตนเองและขยิบดวงตาให้คราหนึ่ง และเอ่ยออกมาอย่างเจ้าเล่ห์นัก

"ครานี้ลูกจะยอมยกท่านแม่ให้คราหนึ่ง ครั้งต่อไปนั้นมิมีทาง!!! "

เสี่ยวเซียวนั้นลอกเลียนท่าทางของบิดาตนและปีนลงจากเตียงไปอย่างทุลักทุเลนัก ร่างแกร่งจึงได้อยู่ตามลำพังและกอดร่างบางแน่นในอกตนในทันใด

"ระหว่างที่เจ้ายังจดจำข้ามิได้ ข้าจะยอมทนทรมานอยู่เช่นนี้ ขอเพียงได้มีเจ้า ได้รักเจ้าข้าก็พอใจมากนักแล้ว หากข้าฝันมากไปกว่านี้แล้ว ข้ากลัวเหลือเกินว่าสวรรค์นั้นจะกลั่นแกล้งเราและพรากเราทั้งสองจากตายไปจริงๆ ข้าทนทรมานมิไหวแล้ว วันคืนเหล่านั้นทรมานนัก"