3 ปีผ่านไป
กสินานับตั้งแต่วันที่ตกลงจะดูแลลูกคนเดียวไตรภพก็ไม่เคยเฉียดกลายมาที่บ้านของหล่อนอีกเลยเป็นเพราะบ้านหลังนี้ค่อยข้างห่างจากบ้านหลังใหญ่เวลาที่ไตรภพและครอบครัวมาพักก็เลยไม่เจอหล่อนกับลูกสาวตัวน้อยเพราะส่วนมากหล่อนมักจะปั่นนิยายกับเร่งแปลภาษาในบ้านบวกกับลูกยังเล็กแค่สองขวบนิดๆ หล่อนจึงไม่ค่อยจะพาลูกออกไปไหนบ่อยนัก
“หม่ามี๊ขา เนเน่ช่วยค่า” ลูกสาวตัวน้อยที่คนแป้งมาคนแป้งที่อยู่ในกาละมังส่วนผสมอย่างตั้งใจจนคนเป็นแม่นั้นอดยิ้มตามไปกับความน่ารักช่างพูดของลูกสาวไม่ได้น้องเนเน่นั้นตากลมโตเหมือนหล่อนไม่มีผิดแต่ใบหน้าหน้ากลับไปคล้ายคลึงกับผู้เป็นพ่ออย่างไตรภพมีเพียงตาดลมกับปากจิ้มลิ้มที่เหมือนหล่อน และก็นิสัยแก่นเซี๊ยวช่างพูดจนบางทีหล่อนยังแอบปวดหัว
“อ้อนอะไรคะอยากได้อะไรพิเศษรึเปล่า” กสินาถามลูกสาวตัวน้อยอย่างรู้ทันเด็กหญิงตัวน้อยหันมายิ้มให้กับมารดาทันทีจนแก้มยุ้ย
“เนเน่อยากกินติมกับอย
