Amanda’s POV
Hindi naman nagtagal nang muli kaming balikan ni Zues. Nakatingin lang ako rito habang naglalakad ito papalapit saamin. I looked at him with worry in my eyes, at nakatingin rin ito ng diretso sa’kin hanggang sa makalapit ito.
“Kumusta ang Lola mo?” Kaagad na bungad ko sakaniya.
Napahinga ito ng malalim nang tipid lang itong ngumiti.
“She’s okay. It’s part of her illness.” Mahinang sambit nito na mahihimigan rin ang pag-aalala sa boses.
Napahinga ako ng malalim. Hindi ko maiwasang mag-alala para sa Lola nito kahit hindi naman ako kaano-ano.
“Don’t worry too much. Sa totoo lang, it’s a good sign, this is what we’ve been waiting for so long. She never spoke since Tita Amanda died 23 years ago. It’s my first time hearing her voice, bata palang kasi ako no’n, but I still f
