เมื่อเดินเข้ามาในครัว พลอยก็เห็นนะโมกำลังนั่งกินบะหมี่อยู่ เธอจึงเอ่ยถาม
“ถุงอยู่ไส?” (ถุงอยู่ไหน?) ทั้งที่ดวงตาจ้องมองเรือนร่างน่าหลงใหลของนะโมไม่ละไปไหน อีกทั้งผิวหน้าเนียนละเอียด ซึ่งดูสะอาดสะอ้านกว่าผู้ชายแถวบ้าน ที่เธอเคยเห็นมาเป็นไหน ๆ
“เดี๋ยวอ้ายหยิบให้” (เดี๋ยวพี่หยิบให้) พลอยไม่ได้ตอบ นอกจากยืนมองนะโมวางถ้วยบะหมี่ลงด้านข้าง แล้วลุกเดินไปยังตู้กับข้าว หยิบถุงพลาสติกสีใสเดินมาหยุดยืนด้านหน้าเธอ แล้วยื่นถุงมาให้ พอพลอยรับถุงมาแล้ว นะโมก็เอ่ยบอกเธอด้วยใบหน้ายิ้ม ๆ
“ถ่าอ้ายก่อน เดี๋ยวอ้ายหย่างไปส่ง” (รอพี่ก่อน เดี๋ยวพี่เดินไปส่ง)
พอพลอยเห็นรอยยิ้มมีเสน่ห์ของนะโม เธอก็แทบใจเหลวเป็นน้ำ แต่ก็พยายามเก็บความรู้สึกนี้เอาไว้ แล้วตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงปกติ
“ก็ได้” จากนั้นเธอก็เดินไปทิ้งตัวนั่งลงข้างนะโม ก่อนที่อีกคนจะหันมาถาม พร้อมกับยื่นถ้วยบะหมี่มาด้านหน้า
“กินบ่ แซ่บเด้” (กินไหม อร่อยน
