“จะมองหน้าฉันอีกนานไหม”
เหมือนฝันรวบรวมแรงที่ยังเหลืออยู่สะบัดร่างกายให้หลุดพ้นท่อนแขนแกร่ง แต่อีกฝ่ายกลับกอดรัดเธอแน่นขึ้น ก่อนที่ทั้งร่างจะถูกเหวี่ยงลงไปเตียงกว้างอีกครั้ง
ตุบ !
“โอ๊ย !”
“สมน้ำหน้าอวดเก่งดีนัก”
ดวงตาคู่สวยจ้องอีกคนเขม็ง แต่อคินณ์หรือจะยี่หระ เขาเอียงคอราวกับไม่เข้าใจว่าเธอโกรธอะไร ทั้งที่เขาเป็นคนทำให้มันเกิดขึ้น
“มากินข้าว”
“ฉันจะกลับห้อง”
“ฉันบอกให้กินข้าว” เมื่อเห็นว่าคนบนเตียงไม่มีท่าทีจะทำตามที่บอก อคินณ์นั่งลงข้างคนที่ถดตัวไปอีกด้านจนแทบตกเตียงแล้วยกข้าวต้มมาวางไว้บนตัก
และยิ่งเขาเข้ามาใกล้ คนตัวเล็กกว่าก็ยิ่งขยับหนีราวกับรังเกียจเขาหนักหนา
“ฉันจะไม่พูดอีกรอบ และก็จะไม่ใจดี”
“ใจดี อย่าพูดให้ตลกนักเลย คนที่ทำเรื่องทุเรศ ๆ แบบนั้นมาบอกว่าตัวเองใจดีเนี่ยนะ”
“…”
“คุณมันตัวทุเรศ อื้อ”
อคินณ์ไม่ยอมให้อีกคนต่อว่ากัน ไม่ทันสิ้นคำบริภาษเขาก็โน้มลงไปปิดริมฝีปา
