ทางด้านแสงรุ้ง
หลังจากที่ผลุนผลันออกมาเธอไม่ได้ไปไหนไกล
"ฮึ่ก ฮือ......ฮึ่ก...ฮือ..." แสงรุ้งปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น
"ปล่อยมันออกมาเถอะ ระบายมันออกมา ร้องไห้กับพี่ชายคนนี้ได้เลย" เป็นเขตแดนที่ยืนอ้าแขนรอรับ แสงรุ้งเดินเข้าหาอ้อมแขนที่อบอุ่นนั้นทันที
"ฮื่อ...ฮื่อ....หนูเจ็บเหลือเกินเฮียเขต มันง่ายไปที่จะให้อภัย หนูเจ็บมาทั้งชีวิตแต่หนูก็สงสารลูก...ฮึ่ก" แสงรุ้งระบายความอัดอั้นในใจให้บุคคลที่นับถือเหมือนพี่ชายฟัง
"เจ็บก็ไปลงที่ไอ้พรมแดนนู่นได้เลย ตบมันอย่ายั้งมือ โทษฐานที่โง่นักเป็นคนดี ๆ ไม่ชอบ เสือกให้เขาสนตะพายเอาได้ อยู่เฝ้าตบมันทุกวันเลยนะเอาให้หายแค้นเลย แล้วก็คิดถึงลูกให้มาก ๆ ลูกอยากอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาทั้งพ่อทั้งแม่นะถ้ายังไม่ให้อภัยไอ้พรมแดนมันก็อยู่คอยตบมันหลังอาหารสามเวลาไปเลยดีมั๊ย" เขตแดนพูดหยอกล้อส่งผลให้อีกคนหัวเราะทั้งน้ำตา
"ไง พร้อมหรือยัง?" เขตแดนหยั่งถามและคนตัวเ
