EP.56 แรกพบหนุ่มบริติช
ไม่น่าแปลกใจเลยที่คนที่นี่มีภาวะป่วยโรคซึมเศร้ากันได้ง่ายกว่าคนประเทศอื่น เพราะสภาพภูมิอากาศที่ดูอึมครึมอยู่ตลอดเวลา และสถาปัตยกรรมที่สวย แต่โทนสีก็ชวนให้เศร้าอย่างบอกไม่ถูกเลยเหมือนกัน
โซลเมทยังคงนั่งกอดเข่าตัวเอง มองตรงไปยังวิวเมืองลอนดอนอย่างเหงา ๆ แม้เธอจะอยู่กับเขาแต่เธอก็ยังรู้สึกเหงา และเหมือนตัวคนเดียวตลอดเวลา เพราะท้ายที่สุดแล้วเธอจะมีค่าแค่ในเวลาที่เขาต้องการระบายกามารมณ์เพียงเท่านั้น
1 ชั่วโมงผ่านไป
หลังจากที่นั่งเงียบ ๆ คิดอะไรคนเดียวมาพักใหญ่ โซลเมทเองก็เหมือนจะได้สติมากขึ้น ในเมื่อไม่มีคนเชื่อว่าเธอทำได้ เธอยิ่งต้องทำให้ทุกคนได้เห็น ทำให้พ่อ ให้พี่เฟรนด์ ให้ไอ้ฟาร์มันเห็นว่า ถึงแม้เธอจะเรียนไม่เก่งแต่เธอก็สามารถสอบชิงทุนได้
และเธอสามารถเรียนบริหารธุรกิจที่นี่ได้เช่นกัน
"นี่ถ้าโกรธเอง เราก็ต้องหายเองสินะ" เธอพูดขึ้นเบา ๆ กับตัวเอง
"และคงไม่มีใครมา
