[ โลกันตร์ ]
ผมย่อตัวลงนั่งคุกเข่อยู่ด้านล่างโซฟาเพื่อที่จะทำแผลให้เนปจูน ในใจก็ยังคิดไม่ตกถึงเรื่องธงที่ถูกผันแผลมาให้เนปจูนถ้ามันแค่บังเอิญคงไม่เป็นไร แต่ถ้ามีใครบางคนมันจงใจนั่นคือสิ่งที่ผมกำลังครุ่นคิดอยู่ในตอนนี้
"เจ็บมากหรือเปล่า" ผมเงยหน้าถามคนตัวเล็กหลังจากที่ปิดผ้าก็อซให้เธอเสร็จเรียบร้อยแล้ว
"นิดหน่อยค่ะ" เนปจูนตอบกลับพร้อมกับเพ่งมองแผลของเธอที่ถูกผ้าก็อซปิดเอาไว้อยู่
"ทำไมถึงเจ็บตัวได้" ผมเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ ยังดีที่ไม่ได้เจ็บมากแต่ก็คงลำบากเวลาเดินอยู่ไม่น้อย
"ตอนนั้นมันมี.. กลุ่มยกพวกตีกันเลยมีคนชนหนูล้มเพราะวิ่งหนี" เนปจูนตอบผมเสียงเบาแล้วหลุบตาต่ำราวกับเธอกำลังกลัวผมอยู่
คงไม่ต้องให้เธอสาธยายว่ากลุ่มพวกนั้นเป็นใคร เพราะผมรู้อยู่แก่ใจแต่ที่น่าโมโหมากกว่านั้นก็คือทำให้เธอต้องพลอยเจ็บตัวไปด้วย
"กลัวหรือเปล่า"
"...กลัวค่ะ" เนปจูนเงยหน้าขึ้นมองผมแค่เสี้ยววินาทีอ
