เด็กหวงของโลกันตร์

ดีกว่ามึงก็ยมบาล

[ โลกันตร์​ ]

ผมจูงมือเล็กนุ่มนิ่มไม่ต่างจากมือเด็กของคนตัวเล็กข้างกายที่เธอได้บอกกับผมว่าเธอชื่อเนปจูน.. คนตัวเล็กก้มหน้าเดินอย่างกล้าๆกลัวๆยิ่งมีสายตาของไอ้พวกไม่กลัวตีนจ้องมาก็ยิ่งทำให้เนปจูนต้องขยับเข้าใกล้ผมขึ้นไปอีก​

ดูท่าทางจะกลัวไม่ใช่น้อย

"ไอ้กันตร์!" เสียงเรียกตะโกนแหวกอากาศมาของไอ้ธันที่นั่งอยู่ที่โรงอาหารในวิทยาลัยกำลังโบกมือเรียกผมให้เดินไปหา

ผมกระชับมือบางเอาไว้แน่นอีกครั้งก่อนจะพาเนปจูนเดินเข้าไปหาพวกมันที่นั่งกินข้าวกันอยู่ก่อนแล้ว

"เห้ย!​ มึงพาเด็กที่ไหนมาวะ" แค่โดนไอ้ธันทักเนปจูนก็รีบหลบอยู่ด้านหลังผมทันที

"ไม่ต้องกลัวพวกมันไม่กัด" ผมเอี้ยวตัวไปยิ้มบอกก่อนจะดึงมือเล็กให้นั่งตามในที่นั่งตรงข้ามกับพวกมัน

ไอ้ธันยังคงจ้องมองที่เนปจูนด้วยสายตาใคร่รู้อย่างปิดไม่มิดส่วนไอ้คินก็มองผมสลับกับเนปจูนไปมาเล็กน้อยไอ้ริวที่แทบจะไม่สนใจเหี้ยอะไรก็ยังเหลือบมองมาที่เนปจูนด้วยเหมือนกัน

"อยากกินอะไร" ผมหันไปถามคนตัวเล็กที่นั่งก้มหน้าไม่ยอมเงยหน้ามองใครทั้งนั้น

"คะ?" เนปจูนเอียงคอมองผมเล็กน้อยก่อนจะกวาดมองพวกเพื่อนผมด้วยแววตาสั่นๆแล้วหลบตาพวกมันมาจ้องหน้าผมอีกครั้ง

"....."

"ไม่อยากกินค่ะ​ หนูอยากไปโรงเรียนแล้ว" เธอตอบออกมาเสียงเครือคล้ายกับกำลังจะร้องไห้ออกมาอยู่รอมร่อ

"อ้าวไอ้กันตร์มึงพาน้องเขาโดนเรียนเหรอเลวนักนะมึงอ่ะ" ไอ้ธันชี้หน้าต่อว่าผมแต่สายตาของมันกลับมีความล้อเลียนฉายชัดอยู่

"โคตรเลว" ไอ้คินก็แจมด้วยอีกคนมันพยักหน้าเห็นด้วยกับไอ้ธันเป็นปี่เป็นขลุ่ย​

"....." ส่วนไอ้ริวแค่มันหายใจอยู่ก็ถือว่าดีแล้วผมไม่ได้หวังให้มันพูดอะไรมากนักหรอก

"อยากไปก็กินข้าวก่อน​ กินเสร็จแล้วจะไปส่ง" ผมไม่สนใจไอ้สามตัวตรงหน้าแล้วหันมาบอกกับคนตัวเล็กแทน

"หนูไม่หิว.."

"ไม่หิวก็ต้องกิน​ รอนี่เดี๋ยวไปสั่งให้" ผมออกคำสั่งแล้วหยัดตัวลุกขึ้นยืนเดินไปสั่งข้าวร้านข้างๆมาให้กับคนตัวเล็กที่นั่งรออยู่

ผมเดินกลับมาที่นั่งเดิมพร้อมกับวางจานข้าวลงตรงหน้าของเนปจูน​ คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมองผมเล็กน้อยจากนั้นก็เบือนสายตามองจานข้าวบนโต๊ะพลางขดคิ้วบางเข้าหากัน

"หนูไม่ชอบกินผัก" เนปจูนพูดเสียงอ่อนพร้อมกับเหลือบตามองผมไปด้วย

"ถึงว่าทำไมไม่โตสักที" เนปจูนยู่หน้าใส่อย่างไม่ชอบใจท่าทีราวกับเด็กถูกขัดใจกำลังอมลมในปากจนแก้มป่องยิ่งทำให้น่าแกล้งเข้าไปใหญ่

"....."

"อย่าเรื่องมากแล้วกินให้หมดจะได้ไปโรงเรียน"

"ไปสายขนาดนี้ก็ไม่ต่างจากขาดเรียนแล้วนะคะ" เธอเอ่ยบอกอย่างประชดประชัน​ ดวงตากลมโตยังคงกวาดมองไปทั่วบริเวญก่อนจะหลุบตาต่ำลงอีกครั้งเมื่อเจอสายตาสอดรู้ของไอ้ธันเข้าไป

"ทำไมเมื่อกี๊พี่พูดด้วยแล้วไม่พูดล่ะ​ ทีกับไอ้กันตร์ทำไมพูดได้" ไอ้ธันเลิกคิ้วถามส่วนคนถูกถามกลับช้อนตามองผมนิ่งๆไม่ได้หันไปตอบคำถามด้วยซ้ำ

แต่นั่นก็ดีมันเหมือนผมดูพิเศษยังไงไม่รู้

กว่าจะได้ไปส่งเนปจูนที่โรงเรียนก็เป็นเวลาแปดโมงกว่า​ ตอนนี้ผมเลยกลับมาที่วิทยาลัยเหมือนเดิม

"กูนึกว่าจะไม่กลับมาแล้วซะอีกไอ้เพื่อนเวร" ไอ้ธันเป็นคนเปิดประเด็นคนแรกหลังจากที่มันเห็นผมเดินเข้ามานั่ง

"เดี๋ยวนี้หลอกเด็กเหรอมึง" ไอ้คินพ่นควันบุหรี่ออกจากปากแล้วยักคิ้วถามผมด้วยอีกคน

"เห็นกูเลวขนาดนั้นเลย" ผมยักไหล่อย่างไม่ใสใจนักแต่ไอ้เพื่อนเวรกลับสวนกลับมาทันที

"ถุ้ย!​ อย่าให้กูพูด"

"งั้นมึงก็เงียบปากไปไอ้ธัน" ผมชี้หน้ามันอย่างไม่จริงจังนัก

"ใคร.." ไอ้ริวที่มีตัวตนอยู่แค่หายใจทิ้งไปวันๆกลับสนใจเรื่องนี้ขึ้นมาด้วยเช่นกัน

"เนปจูน" ผมกระตุกยิ้มบอกอย่างอารมณ์ดี​ ยิ่งนึกถึงใบหน้าสวยกำลังบึ้งตึงนั่นอยู่ก็อดที่จะยกยิ้มออกมาไม่ได้

"นั่นเด็กมอ.ปลายเลยนะเว้ย" ไอ้ธันที่พูดขึ้นซะเสียงดังราวกับมันเป็นเรื่องใหญ่โต

"แล้วไง"

"ไอ้เวรมึงจะพรากผู้เยาว์​หรือไง"

"กูยังไม่ได้ทำเชี่ยไรเลย" ผมย่นคิ้วบอกมันด้วยความรำคาญร้อยวันพันปีไม่เคยกลัวอะไรมาทีนี้กลับกลัวพรากผู้เยาว์​ซะงั้น

"แค่คิดก็ผิด" ไอ้ริวพยักหน้าสมโรงด้วยอีกคน

"เป็นห่าไรกันวะพวกมึง​ กูคนดีออกขนาดนี้"

"ดีกับผีมึงดิ​ ดีกว่ามึงก็ยมบาลแล้ว"