เด็กเสี่ย

เด็กเสี่ย 07 ไล่ล่า

บรื้นน!!! บรื้นนน!!!!

คนขับรถคันนั้นเหยียบคันเร่งอยู่กับที่เสียงดังสนั่นท่ามกลางความมืดสลัว เธอมองซ้ายมองขวาหาทางหนี ตอนนี้หัวใจของเธอมันเต้นแทบจับจังหวะไม่ได้

"บะ...แบล็ค" เธอเปล่งเสียงเจ้าของรถตรงหน้าออกมาแผ่วเบาเมื่อสายตาของเธอดันเผลอสบตาเข้ากับนัยน์ตาสีเข้มเย็นชาคู่นั้น

เธอรู้ดีว่ายังไงคืนนี้เธอก็หนีเขาไม่รอดแน่ๆ แต่จะยอมจำนนมอบตัวกับเขาเสียตอนนี้โดยไม่ทำอะไรมันไม่ใช่เธออย่างน้อยๆหนีไว้ก่อนเผื่อจะรอด

"หึ...โง่" แบล็คมองการกระทำแสนโง่เขลาของไอญ่าซึ่งเธอกำลังวิ่งหนีเขาไปโดยไม่คิดชีวิต วิ่งเร็วกว่าที่คิดไว้นะ...

ตึกตึก ตึกตัก!

เสียงรองเท้าผ้าใบสีขาวกระทบกับพื้นถนน เรียวขาอวบอิ่มวิ่งสับขาหนีจากปีศาจร้ายอย่างแบล็คอย่างไม่คิดชีวิตตัวเอง ใบหน้าสวยหวานหันมองรถหรูคันนั้นที่เริ่มขับตามเธอมาช้าๆ ราวกับรอจังหวะให้เธอเหนื่อยและหมดแรงถึงจะเหยียบคันเร่งตามมา

'ได้โปรดขอให้เธอหนีเขาพ้น...'

เธอภาวนาไปอย่างเลื่อนลอย หวังว่าเทวดาฟ้าดินจะยังสงสารและเมตตาเธอ ทำยังไงก็ได้ให้เขาตามเธอไม่ทัน ให้มีรถสวนมาพุ่งชนรถของเขา ไม่ก็ดลบันดาลให้กิ่งไม้ใหญ่ๆหล่นลงมาขวางถนนไว้ก็ยังดี

แสงไฟจากหน้ารถยังคงสาดส่องมาที่เธอ เธอยกมือปาดเหงื่อออกจากกรอบหน้า เหนื่อยนะแต่เธอหยุดพักไม่ได้ แต่ถึงเธอจะวิ่งเร็วยังไงก็หนีความเจ็บปวดจากแผลถูกยิงไม่ได้ ตอนแรกมันไม่รู้สึกอะไรแต่พอเธอเริ่มออกแรงวิ่งมันก็เริ่มเจ็บและปวดขึ้นมา

ปึก!

"โอ๊ยย!!" ด้วยความเจ็บทำให้ขาเธออ่อนแรงไปต่อไม่ไหว เธอหันมองรถหรูซึ่งตอนนี้ได้มาหยุดอยู่ต่อหน้าของเธอแล้ว แสงไฟจากรถเขาทำให้เธอต้องยกมือขึ้นบังหน้า

"....." คนในรถเหยียดยิ้มมุมปากพร้อมทั้งเหยียบคันเร่งสองสามครั้ง ก่อนจะปล่อยเบรกให้รถพุ่งเข้าใส่ร่างบางที่นั่งหน้าซีดเผือดอยู่กลางถนน

"กรี๊ดดด!!...." ไอญ่ากรีดร้องออกมาสุดเสียงไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำแบบนี้ แต่ทว่า...

เอี๊ยดด!!!!

เสียงล้อรถหรูครูดกับพื้นถนนจนเป็นรอย การเสียดสีนั้นทำให้เกิดเสียงดังสนั่นก่อนจะถูกปกคลุมด้วยความเงียบสงัดดังเดิม

"ฮึกฮือ~" ไอญ่าก้มหน้าร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว เนื้อตัวนั้นสั่นเทาไม่น้อย เจ้าของรถหรูเปิดประตูออกมาพร้อมกับปืนในมือ

เขายืนพิงกระโปรงรถพลางใช้มือลูบไล้ตามสันของปืนและขึ้นนกเป็นลำดับต่อมา วัตถุสีดำถูกเล็งไปยังไอญ่าที่นั่งร้องไห้อยู่อย่างขวัญเสีย

แกร๊ก!

"ฉันไม่เคยออกมาจับตัวนักโทษด้วยตัวเอง เธอเป็นคนแรกที่ได้สิทธิพิเศษนั้นนะไอญ่า เธอดีใจไหม?"

"ฮึก..คะ..คนเลว" เธอเอื้อนออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"คนเลวคนนี้ลืมไปแล้วเหรอ ว่าครั้งนึงเคยเอาครั้งแรกของเธอไป"

"เพราะแกมันชั่วช้าต่ำทรามยังไงละ! หมายังดีกว่าพวกเลวๆอย่างพวกแกเลย!!!"

"เข้าใจเปรียบเทียบนิ ฉันชอบคำเปรียบเทียบของเธอนะ" เขาแสยะยิ้มไม่มีใครเดาใจผู้ชายคนนี้ได้เลยว่าประโยคที่เขาพูดมามันแฝงไปด้วยอะไรบ้าง เขาคงไม่ได้ชอบคำเปรียบเทียบของเธอหรอก "แต่ที่ฉันชอบมากที่สุดคือการได้เห็นกระสุนปืนในกระบอกนี้ฝังอยู่บนตัวเธอมากกว่า"

ปัง!

"กรี๊ดดด!!!" แบล็คเหนี่ยวไกใส่ไอญ่า กระสุนปืนพุ่งเฉี่ยวต้นแขนของเธอทำให้เลือดมากมายไหลซึมลงมา

แบล็คจัดการเก็บปืนไว้ด้านหลังเหมือนเดิม เขายืนมองดูไอญ่าร้องโอดโอยและร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด น้ำตาของเธอมันไม่ได้ช่วยให้เธอรอดไปจากเขา

หมับ!

"อึก!" แบล็คเดินมาย่อตัวลงต่อหน้าไอญ่าและใช้ฝ่ามือตัวเองบีบเข้าคางมนจนสุดแรง

"นี่แค่สั่งสอนนะไอญ่า ถ้าขืนเธอยังคิดหนีอีก ต่อไปเธอจะไม่ได้มาวิ่งหนีฉันแบบนี้อีกแน่!"

"นายไม่มีสิทธิ์มากักขังฉัน!"

"ฉันมีสิทธิ์ตั้งแต่เธอก้าวขาเข้ามาในDevil casinoแล้ว!" เขากดเสียงต่ำก่อนจะกระชากเรียวแขนข้างที่ถูกยิงให้ลุกขึ้นเดินตามเขาไปที่รถ

"ฉันเจ็บนะ!"

"นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันอยากเห็นมากที่สุด!" เขาเปิดประตูลงรีบเดินไปฝั่งคนขับและสตาร์ตรถขับออกไปโดยไม่สนใจเลือดที่กำลังไหลไม่หยุดของไอญ่าแม้แต่น้อย

รถหรูสีดำขรึบเลี้ยวเข้ามาในคาสิโนมีชายชุดดำหลายคนคอยยืนรอรับ ไอญ่าลอบถอนหายใจออกมาแผ่วเบาเธอเชื่อแล้วว่าการคิดหนีจากปีศาจใจเหี้ยมอย่างเขาคงยากและเป็นเรื่องที่โง่เขลา

"จัดการด้วย" แบล็คโยนกุญแจให้ลูกน้องก่อนจะเดินเข้าไปในคาสิโน

ทางด้านไอญ่าเธอเอาแต่หวีดร้องไม่หยุดจนต้องใช้วิธีโป๊ะสลบ เธอถูกพาตัวมายังห้องคุมขังโดยมีชายชุดดำคอยเฝ้าดูอย่างหนาแน่น

"เราควรจะฆ่าเธอทิ้งนะครับเสี่ย" ไซม่อนเอ่ยขึ้น เขากลัวว่าหากปล่อยให้ไอญ่ายังมีชีวิตอยู่คงไม่เป็นผลดีต่อเจ้านายของเขาแน่

"ใช่ครับ ไอญ่าทำงานให้พวกราชันและการที่ไอ้ราชันมันยอมให้มีคนคอยคุ้มกันไอญ่า แปลว่ามันต้องส่งไอญ่ากลับมาหาอะไรอีกแน่"

"....." เขานั่งฟังสิ่งที่คนสนิททั้งสองคนพูดเงียบๆ เมื่อวานเขาหารูปที่เก็บไว้ชั้นวางแฟ้มเอกสารแต่กลับหาไม่เจอ เดาว่าไอญ่าคงได้มันไปและให้ราชันเป็นที่เรียบร้อย การที่เขาไว้ชีวิตเธอเขาเพียงแค่อยากรู้ว่าเธอคิดจะทำอะไรต่อจากนี้ก็เท่านั้น "ไว้ถึงเวลาค่อยฆ่าเธอทิ้ง"

ไซม่อนและชาร์ลหันหน้ามองกันด้วยความงุนงงพวกเขาเดาใจเจ้านายตัวเองไม่ออกจริงๆว่ากำลังคิดทำอะไรอยู่

แสงแดดในเช้าวันใหม่สาดส่องเข้ามาในห้องอับเต็มไปด้วยฝุ่นละอองและหยากไย่ของแมงมุมราวกับบ้านร้าง คนที่นอนสลบไสลอยู่พื้นเย็นเฉียบค่อยๆรู้สึกตัวขึ้นมา

"โอ๊ย!" เพียงแค่เริ่มขยับตัวความเจ็บปวดที่ต้นแขนก็เข้าเล่นงานเธอทันที เธอก้มมองบาดแผลของตัวซึ่งเต็มไปด้วยคราบเลือดที่แห้งไปแล้ว เธอร้องไห้ออกมาทันทีที่มองแผลจากกระสุนปืนจากคนใจเหี้ยมคนนั้น

"ฮึกฮือ~" เธอนั่งชันเข่าก้มหน้าร้องไห้ออกมาท่ามกลางความหนาวเหน็บ ทำไมชีวิตเธอต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย ทำไมฟ้าต้องส่งผู้ชายอย่างแบล็คและราชันมาหาเธอ หากไม่มีคนพวกนั้นเธอก็คงมีชีวิตที่ดีกว่านี้ใช่ไหม...

เธอไม่รู้เลยว่าแบล็คจะฆ่าเธอตอนไหน ไม่รู้ว่าทำไมเขายังไว้ชีวิตเธออยู่ เธอเดาใจเขาไม่ออกเลยจริงๆ ภายใต้ใบหน้าแสนเย็นชาของเขามันซ่อนอะไรเอาไว้มากมายยากจะรู้ขนาดราชันเองยังเดาใจเขาไม่ออกเลย

'สักวันถ้าเธอหนีไปได้ เขาจะไม่มีวันได้รับคำว่าให้อภัยจากเธอ!'