หลบสายตา
995 Words
"พี่มะ..เอ่อฉันไม่เป็นอะไร" ฉันลืมตัวเกือบเรียกแทนตัวเองว่าพี่เพราะเอาจริงๆ ฉันน่าจะอายุมากกว่าเขาถึงสามปี
"โหหัวเข่าเธอมีเลือดซึมออกมาด้วยไปห้องพยาบาลมั้ยเดี๋ยวฉันพาไป" ฉันก้มมองหัวเข่าตัวเองที่มีเลือดซึมออกมาแต่มันก็ไม่ได้มากอะไรเท่าไหร่ฉันเลยปฏิเสธความหวังดีของคนตรงหน้าที่เพิ่งเจอ
"ไม่เป็นไรหรอกนิดเดียวเองว่าแต่นายอยู่ปีหนึ่งใช่หรือเปล่า"
"อื้มใช่ฉันเรียนปีหนึ่งคณะบริหาร"
"ฉันก็เรียนบริหารนะ"
"จริงเหรอดีจังได้เจอคนที่เรียนคณะเดียวกันฉันชื่อฟิวนะเธอชื่ออะไร"
"ฉันชื่อข้างฟ่างเรียกฟ่างเฉยๆ ก็ได้ ว่าแต่ฟิวนี่ ย่อมาจากกาฟิวป่ะ^^"
"รู้ได้ไงอ่ะ" พอฉันเดาถูกคนตรงหน้าก็ออกมาอาการเขินๆ กับชื่อของตัวเองจนฉันอดยิ้มขำไม่ได้
"เดาเอาไม่คิดว่าจะถูกนะเนี๊ยะ555"
"เรียกฉันว่าฟิวก็พอนะกาฟิวเอาไว้ให้ป๊าม๊าที่บ้านฉันเรียกก็พอ" ฉันอดยิ้มไม่ได้ เขาเป็นผู้ชายที่น่ารักมากๆ แม้จะเพิ่งเคยเจอกัน
"ฉันว่าตอนนี้เรารีบไปเข้าแถวเถอะจะเลยสิบห้านาทีแล้ว" ฉันมองเวลาที่ข้อมือของตัวเองก็พบว่ามันเกือบจะใกล้เวลาแล้วฉันไม่อยากโดนทำโทษทั้งที่ยังเจ็บ
"เออนั่นนะสิงั้นเรารีบไปกันเถอะว่าแต่....เธอเดินไหวไหม" ฟิวที่กำลังจะเดินนำหน้าฉันไปก็หยุดเดินแล้วหันมาถามฉัน
"ไหวสิ" พูดจบฉันก็วิ่งแต่วิ่งไปไม่ถึงสองก้าวก็ต้องหยุดเพราะมันปวดหัวเข่าข้างที่กระแทกพื้นจนต้องเอามือจับหัวเข่าของตัวเองไว้
"โอ๊ย เจ็บ"
"เห็นไหมฉันว่าแล้วว่าเธอต้องเดินไม่ไหว งั้นเอางี้เธอขึ้นมาขี่หลังฉันละกัน"
"ไม่เอามันไม่เหมาะ"
"ไม่เหมาะอะไรเธอเจ็บขาเดินไม่ไหวฉันก็แค่ให้เธอขี่หลังไม่เห็นจะเป็นไรเลย ป่ะเร็วสายแล้วฉันไม่อยากโดนทำโทษนะ" ฟิวพูดพร้อมกับนั่งยองๆ เพื่อให้ฉันขึ้นขี่หลังเขา
"งั้นฉันไม่เกรงใจละนะ ขอบใจนะ^^" ฉันขอบคุณเขาจากนั้นฉันก็ขี่หลังฟิวไปเข้าแถวโชคดีที่ฉันใส่กระโปรงพลีสมามันเลยทำให้ฉันไม่ต้องคอยระวังกระโปรงตัวเอง และระหว่างทางก็มีแต่คนมองมาที่เราสองคนแต่ดูเหมือนฟิวจะไม่ได้สนใจอะไรที่มีคนมองมีแต่ฉันนี่แล่ะที่เริ่มอายเพราะมีคนมองเต็มไปหมดทั้งลานกิจกรรมจนฉันต้องเอาหน้าซุกไปที่ไหล่ของฟิว
"ขอหลบหน้าแก้อายหน่อยนะ" ฉันกระซิบบอกเขาก่อนจะเอาหน้ามุดเข้าที่ไหล่ของฟิวซึ่งเขาก็ไม่ได้ว่าอะไร ฉันไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกไว้ใจเขาทั้งที่เพิ่งเจอกันแท้ๆ
หนึ่งชั่วโมงต่อมา...
ตอนนี้ฉันกำลังนั่งอยู่ในแถวเพื่อฟังพวกปีสี่พูดเรื่องกิจกรรมการเข้าค่ายรับน้องปีนี้สายตาของฉันก็ไปปะทะเข้ากับใครบางคนที่ฉันไม่ได้เจอมานานหลายปีเขาก็คือพ่อของลูก ฮันเตอร์ เขาคืออดีตที่เจ็บปวดของฉันถึงจะไม่ได้เจอกันนานหลายปีแต่เขาก็ยังเหมือนเดิมยังดูหล่อดูดีเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนและที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือลูกๆ ทั้งสองของฉันหน้าถอดแบบเขามายังกับแฝดสามไม่ว่าจะเป็นสีผม คิ้ว ตา จมูก ปากได้เขามาเต็มๆ ไม่มีอะไรเหมือนฉันสักอย่างจนบางครั้งฉันก็คิดน้อยใจว่าทำไมลูกถึงไม่เหมือนฉันเลยสักคนมีลูกสองคนก็เหมือนพ่อทั้งคู่หรือแม้แต่นิสัยการกินก็ใช่ ฮันเตอร์แพ้กุ้งเด็กๆ ทั้งสองก็แพ้เหมือนกัน ตอนนี้เขากำลังเดินเข้ามาที่ลานกิจกรรมด้วยชุดนักศึกษาที่ไม่ต้องถามหาความถูกระเบียบสภาพ เขาใส่เสื้อเชิ๊ตแขนยาวสีขาวพับแขนปลดกระดุมลงมาสามเม็ดรวมถึงกางเกงยีนส์สีดำเข้ารูปที่มองยังไงก็ยังดูดี ก็อย่างว่าเขาเรียนปีสี่แล้วจะแต่งถูกระเบียบไม่ถูกระเบียบก็คงไม่เป็นอะไร บอกตามตรงว่าฉันละสายตาจากเขาไม่ได้เลย จนเขาหันมาสบตากับฉันโดยบังเอิญทำให้ฉันรีบหลบสายตาเขาทันทีเพราะตอนนี้ฉันยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับเขา ฉันไม่รู้ว่าเขาจำฉันได้หรือเปล่าเพราะฉันตอนนี้กับฉันตอนนั้นแทบจะเหมือนเป็นคนละคน ฉันเปลี่ยนแปลงตัวเองทุกอย่างตั้งแต่เลิกกับเขาจากคำพูดดูถูกของเขาในวันนั้นทำให้ฉันเป็นฉันในวันนี้ จากเด็กเรียนใส่แว่นตาหนาเตอะสวมชุดนักเรียนตัวหลวมๆ มัดแกละติดกิ๊บสองข้างไม่เคยแต่งหน้าทาปากเปลี่ยนมาเป็นผู้หญิงที่มั่นใจในตัวเอง ใส่เสื้อนักศึกษาสีขาวที่รัดรูปแต่ก็ไม่ได้โชว์สัดส่วนอะไรมากมายเพราะฉันยังคงต้องรักษากฎระเบียบของที่นี่รวมถึงสีผมที่ฉันไม่เคยคิดที่จะทำแต่ตอนนี้ฉันย้อมสีน้ำตาลดัดลอนทำให้ฉันดูเป็นผู้หญิงที่มีความมั่นใจในตัวเองเพิ่มมากขึ้นฉันต้องยกความดีให้กับลูกศรที่ช่วยฉันเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ขนาดนี้
สปอยล์
"ไม่เจอกันนานสวยขึ้นจนจำแทบไม่ได้เลยนะครับเมีย...เก่า" คำพูดน้ำเสียงและแววตายียวนกวนประสาทของคนตรงหน้าทำให้ฉันต้องกำหมัดแน่นข่มอารมณ์โกรธของตัวเองก่อนจะแสร้งทำเป็นยิ้มแล้วตอบกลับเขาไป
"ขอบคุณที่ชมนะคะผัว...เก่า^^"
- Writer
