Ep.4: ทำไมเหรอ??
1173 Words
หลังจากที่เดินออกมาจากห้องอาหารพายหันไปมองลิดาที่เดินอยู่ข้างกันด้วยความสงสัย เขาคิดว่าทั้งลิดาและเสือต้องมีอะไรแน่ ๆ เพราะพฤติกรรมของทั้งคู่ดูแปลก ๆ ไหนจะสายตาที่เสือใช้มองลิดาที่ดูไม่น่าไว้วางใจเท่าไหร่ เขาผู้ชายด้วยกันมันดูออกถึงแม้เขาจะไม่ชอบผู้หญิงก็เถอะ
“พายมีอะไรหรือเปล่า เอาแต่มองหน้าลิดาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”
“เป็นพายมากกว่ามั้งที่ต้องถามแก ลิดา”
“ถามอะไร” ลิดาเอียงคอมองพายแล้วถามด้วยความสงสัย ก็จะไม่ให้สงสัยได้ยังไงทั้งคำพูดและสายตาของพายเหมือนกำลังจ้องจับผิดเธอยังไงก็ไม่รู้ นี่เธอทำอะไรผิดโดยไม่รู้ตัวมาหรือเปล่า
“ลิดารู้จักคุณเสือเหรอ”
“เปล่านี่”
“แน่ใจนะว่าไม่เคยเจอหรือรู้จักกันมาก่อน”
“ไม่รู้จักแต่เคยเจอกันเมื่อวาน แต่มันเป็นอุบัติเหตุนะ” ตอนนี้ลิดารู้แล้วสายตาที่พายใช้มองเธอคือสายตาที่กำลังจ้องจับผิดและสงสัย เธอจึงตัดสินใจว่าจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานตอนเจอเสือให้พายได้ฟัง ถ้าขืนไม่เล่าอีกฝ่ายก็คงไม่เลิกสงสัยเธอเป็นแน่
“ยังไงเล่ามา”
“ก็เมื่อวานตอนลิดากลับมาจากเดินเล่นลิดาเดินชนคุณเสือเขาก่อนที่จะไปเดินชนแกอีกรอบนะ ชนแล้วชนอีกไม่รู้จะซวยอะไรขนาดนั้น”
“อืม เข้าใจแล้ว แต่พายว่าลิดาต้องระวังตัวไว้หน่อยก็ดีนะ”
“ทำไมเหรอ??” เสียงที่ถามพายกลับไม่ใช่เสียงของลิดาแต่เป็นเสียงบอสที่เดินมาหาสองคน ที่จริงเขาก็ไม่ได้เดินมาแบบเงียบ ๆ แต่สองคนนี้มัวแต่คุยไม่สนใจรอบข้างเองต่างหาก
“อ้าว!!! พี่บอสมาเงียบ ๆ ลิดาตกใจหมด”
“ก็เราสองคนเอาแต่เดินคุยกันไม่สนใจรอบข้างไง เลยไม่รู้ว่าพี่เดินมา”
“อ๋อ”
“ว่าแต่ต้องระวังใครอะไรเหรอ” บอสเองก็งงและสงสัยคำพูดของพายที่เอ่ยเตือนลิดาให้ระวัง ด้วยเขาเองก็รักและเป็นห่วงลิดาไม่ต่างจากพาย
“พี่บอสรู้จักคุณพยัคฆ์ไหมครับ”
“อืม.... พยัคฆ์เหรอ??” บอสทำท่าครุ่นคิดว่าพยัคฆ์ที่พายพูดถึงคือใครเขารู้จักหรือเปล่า เพราะเขาก็ค่อนข้างกว้างขวางในวงสังคมอยู่เหมือนกัน
“คุณพยัคฆ์หรือเสือเจ้าของโรงแรมนี้ไงครับ”
“อืม พอได้ยินชื่อเสียงมาบ้าง ทำไมเหรอ??”
“ก็เขามองลิดาด้วยสายตาแปลก ๆ ไม่น่าไว้ใจผมเลยบอกให้ลิดาระวังตัวไว้ เพราะเขาขึ้นชื่อเรื่องข่าวฉาวเกี่ยวกับผู้หญิง พายเป็นห่วงลิดา”
“พี่ก็ได้ยินมาเหมือนกัน ว่าเจ้าชู้ ไม่จริงจังกับผู้หญิงคนไหน ควงแค่ชั่วครั้งชั่วคราว” ทั้งบอสและพายพูดจบก็พากันหันมามองลิดาที่มองทั้งสองคนอยู่ก่อนแล้ว
“ไม่ต้องห่วงหรอก ลิดาไม่สนใจเขาอยู่แล้ว คนละระดับกันเขาไม่มีทางมาสนใจลิดาหรอก”
“พายก็หวังให้เป็นแบบนั้น แต่จะว่าไปมันก็เลี่ยงยากเพราะลิดาต้องติดต่องานกับเขาต้องเจอเขาอยู่บ่อย ๆ”
“ลิดาจะระวังตัวก็แล้วกัน ถ้าจะไปเจอเขาลิดาจะชวนพายหรือไม่ก็พี่บอสไปด้วยดีไหม”
“ดี/ดี”
หลังจากกลับมาจากภูเก็ตลิดาก็เร่งทำงานแก้ไขแบบให้ตรงกับความต้องการของเจ้าของงานบวกกับงานอื่น ๆ ที่เธอทำค้างอยู่ทำให้เธอไม่ค่อยมีเวลาว่างไปไหนมาไหนหรือทำอะไรเลย เรียกได้ว่าไม่มีเวลาแม้กระทั่งจับโทรศัพท์เลยทีเดียว
วันนี้เองก็เช่นกันลิดาก็นั่งก้มหน้าก้มตาอยู่กับแบบและคอมพิวเตอร์บนโต๊ะ กระทั่งโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ส่งเสียงร้องเพราะมีสายเรียกเข้า
“สวัสดีค่ะ” ลิดาหยิบโทรศัพท์มากดรับสายโดยไม่ได้ดูว่าเป็นใครที่โทรเข้ามา เพราะคนที่รู้เบอร์เธอจะมีอยู่แค่ไม่กี่คน
[สวัสดีครับ คุณลรินดา] พอได้ยินเสียงที่ไม่คุ้นเคยทักทายมาตามสายก็ทำให้ลิดาต้องยกโทรศัพท์ออกจากหูเพื่อดูเบอร์ที่โทรเข้ามา แต่พอเห็นว่าเป็นเบอร์ที่ไม่ได้เมมชื่อก็รู้สึกแปลกใจว่าคนที่โทรมาคือใครทำไมถึงรู้เบอร์เธอ แถมยังรู้จักชื่อเธออีกด้วยหรือจะเป็นพวกมิจฉาชีพโทรมา
“ค่ะ ไม่ทราบว่าใครโทรมาเหรอคะ”
[ผมเสียใจนะเนี่ยที่คุณลรินดาจำเสียงผมไม่ได้]
“เอ่อ.... ต้องขอโทษด้วยค่ะ ฉันจำคุณไม่ได้จริง ๆ”
[ไม่เป็นไรครับ ผมเสือครับ]
“เสือ?? คุณพยัคฆ์ใช่ไหมคะ”
[ใช่ครับ]
“อ๋อ... ฉันขอโทษด้วยนะคะที่จำคุณเสียงไม่ได้แล้วก็ไม่ได้เมมเบอร์คุณไว้ด้วย ไม่ทราบว่าคุณมีอะไรด่วนหรือเปล่าคะถึงโทรมาหาฉัน”
[ผมโทรมาคุยเรื่องงานครับ แต่ผมไม่สะดวกคุยทางโทรศัพท์เพราะรายละเอียดค่อนข้างเยอะ ไม่ทราบว่าเราจะนัดเจอกันได้ไหม]
“ได้ค่ะ ที่ไหนเมื่อไหร่ คุณพยัคฆ์นัดมาได้เลยค่ะ” เมื่อเห็นว่าเป็นเรื่องงานลิดาก็ไม่รอช้าที่จะตอบตกลงไปทันที
[เรียกผมเสือก็ได้ครับ]
“ได้ค่ะ คุณเสือ”
[ครับ ถ้าได้เวลาและสถานที่แล้วผมจะแจ้งไปอีกทีนะครับ]
“ค่ะ”
[งั้นแค่นี้นะครับ ผมไม่รบกวนแล้ว สวัสดีครับ]
“สวัสดีค่ะ” หลังอีกฝ่ายวางสายไปแล้วลิดาก็ไม่รอช้าที่จะรีบเดินไปหาพายที่ห้องทำงานเพราะเธอต้องแจ้งเรื่องลูกค้าขอแก้ไขงานให้อีกฝ่ายทราบ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เมื่อมาถึงหน้าห้องทำงานของพาย ลิดาไม่รอช้าที่จะเคาะประตูและเปิดเข้าไปทันทีเมื่อได้ยินเสียงคนด้านในเอ่ยอนุญาต
“พาย!!”
“อ้าว!! ลิดา แกมีอะไร”
“เมื่อกี้คุณเสือโทรมา”
“ห๊ะ!!! เขาโทรมาหาแกทำไม มีอะไรเรื่องอะไรหรือเปล่า” พอพายได้ยินว่าเสือโทรมาลิดาก็ร้องออกมาเสียงดังด้วยความตกใจ จนทำให้ลิดาพลอยสะดุ้งตกใจตามไปด้วยอีกคน
“เขาแค่โทรมานัดคุยเรื่องขอแก้งานเพิ่มนิดหน่อย แกจะโวยวายเสียงดังทำไมเนี่ย ลิดาตกใจหมด”
“ก็เป็นห่วงแกไง แล้วนี่เขานัดที่ไหน เมื่อไหร่”
“เขาบอกเดี๋ยวจะแจ้งอีกที ลิดาเลยมาบอกแกนี่ไง เผื่อแกจะได้รีบเตรียมตัว”
“เออ ๆ”
“งั้นลิดาไปทำงานต่อก่อนนะ ได้ข่าวยังไงจะรีบแจ้งให้ทราบ”
“โอเค”
- Writer
